ΑΠΟ ΤΟ UNDERGROUND ΣΤΗ METALAXH
Σε λίγες μέρες μπαίνουμε στην 3 δεκαετία του 2000!
πέρασαν κιόλα 20 χρόνια από το μιλένιουμ, παρά τις προβλέψεις και τους φόβους για διάφορες καταστροφικές προβλέψεις, τελικά δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά που πίστευαν και διέδιδαν, οι καταστροφολάγνοι οπαδοί.
Καμιά φορά σκέφτομαι αυτές οι ακραίες προβλέψεις που γίνονται κάθε χρόνο, κάθε δεκαετία, δε πρέπει να συμβαίνει τυχαία.
Ο λόγος για αυτή μου την υποψία είναι ότι κάθε χρόνο, πόσο μάλλον, κάθε δεκαετία, συμβαίνουν τρομακτικές αλλαγές στην καθημερινότητα ή τις συνήθειες των κοινωνιών που δεν καταλαβαίνουμε καν, πως από την μία κατάσταση βρεθήκαμε σε μία άλλη.
Στον φόβο της καταστροφολογίας, ακόμα και ριζικές αλλαγές σε διάφορα επίπεδα περνούν απαρατήρητες και αυτό που συμβαίνει είναι η μετάλλαξη μας σε μία καινούργια πραγματικότητα, που αναιρεί κάποια προηγούμενη, και που με τα μέχρι τώρα δεδομένα, αυτή η εναλλαγή γίνεται ή οδηγεί σε κάτι χειρότερο.
Αυτό συμβαίνει και με την μουσική, σε όλα τα είδη, και σε κάθε σημείο του πλανήτη. Αλλά λόγω του ότι η ιστοσελίδα ασχολείται αποκλειστικά με τον σκληρό ήχο θα αναφερθώ στη «δική μας» μουσική, κάνοντας μία αναδρομή από το ξεκίνημα της, μέχρι τις μέρες μας.
Το Heavy Metal ξεκίνησε σαν μουσικό ρεύμα στα τέλη της δεκαετίας του 70, από το μηδέν χωρίς να έχει κάποια βάση οπαδών ή να κεντρίσει το ενδιαφέρον οπαδών προηγούμενων σκηνών όπως του rock και του punk.
Σε αυτό το σημείο δίνεται η ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε το εξής…
Ανεξάρτητα από τις επιρροές και τα ακούσματα που είχαν οι μουσικοί στο Heavy Metal, τα προ-heavy metal εποχής είδη, δεν ακούγονται στην μουσική τους, όπως και οι οπαδοί, των προ-Heavy Metal σκηνών, δεν βρήκαν κάποιο κομβικό σημείο με την μουσική που άκουγαν ώστε να ασχοληθούν με το Heavy Metal ακόμη και όταν αυτό είχε κυριαρχήσει στην παγκόσμια underground σκηνή.
Αυτά τα δύο στοιχεία ξεκαθαρίζουν ότι το Heavy Metal ήταν μία έμπνευση που δεν είχε καμία απολύτως επιρροή και αποτέλεσε ένα ξεχωριστό και ανεξάρτητο μουσικό ρεύμα χωρίς συγγένειες και παραδόσεις!
Το γεγονός ότι χωρίς κανένα προηγούμενο αυτή η μουσική παίζονταν, από σύμπτωση(?), σε όλα τα σημεία του πλανήτη από τα τέλη της δεκαετίας του 70 – αρχές δεκαετίας του 80, είναι στα πολλά αξιοπερίεργα που έχουν να κάνουν με την Heavy Metal μουσική.
Χωρίς την υποστήριξη δισκογραφικών εταιριών, χωρίς την βοήθεια των MME όλα αυτά τα 40+ χρόνια το Heavy Metal παραμένει μία μουσική σκηνή που ποτέ δε σταμάτησε να παράγει, ποτέ δεν σταμάτησε να είναι ένα, ίσως το πιο ενεργό, συναυλιακά είδος σε όλο τον πλανήτη.
Σήμερα διαπιστώνουμε ότι τα ΜΜΕ και οι δισκογραφικές εταιρίες που ασχολούνται με το Heavy Metal έχουν κάνει μεγάλη ζημιά επιδιώκοντας την μετάλλαξη της σκηνής, αρχής γενομένης στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 90.
Κάποιοι τότε αποφάσισαν ότι το Heavy Metal της δεκαετίας του 80, πρόλαβε να κορεστεί και να γίνει ένα προχυμένο είδος μουσικής που ήθελε φρεσκάρισμα ακόμα και με συνταγές που απείχαν παρασάγγας από την βασική δομή του σκληρού ήχου όπως είχε διαμορφωθεί στην δεκαετία του 80.
Έτσι ξεκίνησαν να εμφανίζονται διάφορα ιβρύδια ως η νέα γενιά των πρώην μεταλλάδων, το Heavy Metal, άρχισε σιγά σιγά να γίνει σκέτο Metal, και ακολούθησε ένας καταιγισμός νέων προτάσεων και εμπλουτισμού ήχων που άρχισαν να αλλάζουν τόσο την ατμόσφαιρα αυτής της μουσικής όσο και την ατμόσφαιρα, όπως ορίζονταν από την πετυχημένη δεκαετία του 80.
Αυτή η νέα πραγματικότητα, δημιούργησε άλλη μία ανάγκη, προκειμένου να διευκρινίζονται οι νέες τάσεις και προτάσεις στον σκληρό ήχο. Αναφέρομαι στην ταμπελοποίηση που ήταν πλέον απαραίτητη για να μπορούμε να αποσαφηνίσουμε τι είδους metal ακούμε.
Όλη αυτή η ιστορία να σας θυμίσω ότι δε χρειάστηκε ούτε καν μία πενταετία για να εδραιωθεί, και όσο γίνονταν συνήθεια, τόσο «εμπλουτίζονταν» η σκηνή από ταμπέλες σε μία προσπάθεια να γίνει ακόμα πιο στοχευμένος ο προσδιορισμός.
Τελικά όλη αυτή η καινούργια συνήθεια, φαντάζομαι, είχε διαφορετική έκβαση από την αρχική έμπνευση, με αποτέλεσμα να χαθούμε στην μετάφραση…
Παράλληλα το Heavy Metal άρχισε να σαλαμοποιείται σε διαφορετικές, αυτόνομες σκηνές που απείχαν, θεματικά – φιλοσοφικά, ηχητικά, δομικά, κτλ με την Heavy Metal μουσική. Φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν δεκάδες σκηνές κάτω από την ομπρελά του metal και οι ακροατές τους να μην ακούνε την μία ή την άλλη.
Φυσικά η ποικιλία είναι θεμιτή, ίσως το πλαίσιο στο οποίο έγινε όλη αυτή η ιστορία να ήταν λάθος, που σίγουρα είναι λάθος για πολλούς λόγους.
Ο κοινός παρανομαστής αυτής της εξέλιξης ήταν ο σκληρός ήχος, που εκτός από το Heavy Metal, έγινε το Death Metal, το Black Metal, το Crunch, το Nu-Metal, το Gothic Metal κ.α.
Για μένα το λάθος ήταν ότι καθιερώθηκε κοινός παρανομαστής το Metal και όχι κάτι άλλο που θα διαφοροποιούσε την κάθε νέα πρόταση.
Ο λόγος που έχω αυτή την αντίληψη είναι ότι προκειμένου να εγκατασταθούν οι νέες προτάσεις που ήταν πιο επίκαιρες σε σχέση με το παρωχημένο Heavy Metal προβάλλονταν περισσότερο, δημιουργούσαν νέους ήρωες για τις νέες γενιές μεταλλάδων, κόβοντας από την άλλη τον ομφάλιο λώρο.
Αυτό συνεχίστηκε πολλά χρόνια και εξακολουθεί και στις μέρες μας, με αποτέλεσμα την όλο και μεγαλύτερη απόσταση σύνδεσης και ταύτισης μεταξύ των οπαδών στις διάφορες σκηνές της metal μουσικής, και ακόμη χειρότερα την όλο και μεγαλύτερη απομάκρυνση από τις ρίζες αυτού που θέλουμε να χαρακτηρίζουμε metal.
Κάποτε είχα διαβάσει «όταν απομακρύνεσαι από τις ρίζες σου χάνεις την ταυτότητα σου» και αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους νεότερους ακροατές της σκηνής, που η όποια τους σύνδεση με την metal γίνεται με σύγχρονες μπάντες που δεν έχουν καμία σχέση, σαν ήχος, σαν αισθητική με το Heavy Metal, και δε θα το αποκαλέσω, το Heavy Metal της δεκαετίας του 80, διότι μπορεί να ξεκίνησε το 80 αλλά είναι φρέσκο, επίκαιρο και με συνεχή πορεία μέχρι σήμερα.
Το Heavy Metal δεν έχει να κάνει με το 80 ούτε άντεξε μία δεκαετία, διότι έγινε διαχρονικό χωρίς να χρειάζεται ρεκτιφιέ και ανακαίνιση και ακούγεται ακόμα και σήμερα, παρά το ότι έχουμε διανύσει 3 δεκαετίες που δεν προβάλλεται όπως άλλες σκηνές του metal, και δε δίνεται η ίδια ευκαιρία σε έναν νέο ακροατή να μάθει τους Saxon όπως θα μάθει τους Ghost ή όπως θα έπεφτε πιο εύκολα πάνω στον Marilyn Manson.
Η μετάλλαξη είναι σε καλό δρόμο, και το Heavy Metal είναι πλέον η μουσική των βετεράνων του σκληρού ήχου.
Το σατανικό είναι ότι στο πλαίσιο της ομογενοποίησης των ανθρώπων και των κοινωνιών συνολικά, κατά τα άλλα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την διαφορετικότητα (εκ του ασφαλούς, αφού αφορά μειοψηφίες), κάτι ανάλογο μπορούμε να εντοπίσουμε ότι συμβαίνει και με την μουσική μας.
Σε γενικές γραμμές ο σκληρός ήχος θα γίνει mainstream και θα υπάρχουν κάποιες ακίνδυνες μειοψηφίες που θα συντηρούν μεταξύ τους το Heavy Metal μέχρι ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα.
Πόσο αντιφαντική αυτή η εξέλιξη!!!
Το Heavy Metal ξεκίνησε και πάντα ήταν ένα είδος μουσικής για αντισυμβατικούς, και πλέον η εξέλιξη του ως metal έχει γίνει ένα είδος μουσικής για κλώνους που νομίζουν ότι διαφοροποιούνται ακούγοντας «σκληρό ήχο» όσο αντέξουν (χρονικά)… αλλά τι είδους σκληρός ήχος είναι αυτός? Μα αυτό που ακούνε και οι υπόλοιποι κλώνοι σε όλο τον πλανήτη, ακόμα και αν δεν είναι αμιγώς ακροατές της metal μουσικής.
Είναι συγκροτήματα που αν δεν έχουν ξεπεράσει τις 1 εκατομμύριο προβολές στο yοutube ο μέσος σημερινός ακροατής δε θα τους δώσει σημασία.
Κάποτε ο μεταλλάς έφτιαχνε μόνος του το αμάνικο τζιν με ραφτά, κονκάρδες, ήταν και αυτός ένας τρόπος να διαφοροποιηθεί ανάμεσα σε άλλους οπαδούς και ακροατές αυτής της μουσικής. Μπορεί να υπήρχε ένας ενδυματολογικός κώδικας στους μεταλάδες αλλά πάντα υπήρχε το περιθώριο να διαφέρεις, να βάλεις την δική σου πινελιά σε αυτό που έμοιαζε κοινότυπο.
Εξάλλου το πρωτογενές ένστικτο που μας έφερε κοντά σε αυτή την μουσική, τελικά είχε να κάνει με την ανάγκη να έρθουμε πιο κοντά στον πυρήνα του χαρακτήρα μας, να χτίσουμε και να περιχαρακώσουμε στοιχεία της προσωπικότητας μας που μας έκαναν νόημα. Νεότεροι μπορεί να μην ήταν ξεκάθαρα αυτά τα νοήματα, αλλά μεγαλώνοντας και παραμένοντας σε αυτό το ιδανικό, καταλαβαίνουμε πλέον την σημαντικότητα και την αξία αυτών των νοημάτων, κυρίως στην σημερινή εποχή που η εξέλιξη μοιάζει σαν οδοστρωτήρας που έρχεται να ισοπεδώσει τα πάντα.
Μόνο ένα πράγμα μπορώ να σκεφτώ με βεβαιότητα…
Ότι το Heavy Metal θα μείνει για πάντα, ακόμα και αν υπάρχουν ακροατές του σκληρού ήχου που το αγνοούν.