Σαν σήμερα (28/08) κυκλοφόρησαν και αυτά...

Σαν σήμερα, στις 28 Αυγούστου, κυκλοφόρησαν και τα εξής καλούδια στα διάφορα είδη metal που αγαπάμε:
\r\n
\r\nΟι Gypsyhawk, με το ’’Revelry & Resilience’’ (2012). Οι Αμερικανοί τιμούν τους Thin Lizzy, προσφέρουν την φρεσκάδα και την όρεξη τους και επιμεταλλώνουν το όλο αποτέλεσμα για να κερδιζσει σε δύναμη {75}
\r\nΟι Guilt Machine, με το ’’On This Perfect Day’’ (2009). Ένα ακόμα project του Ολλανδού ’’δεν προλαβαίνω να έχω ιδέες’’ Arjen Anthony Lucassen. Η διαφορά με τις άλλες μπάντες είναι εδώ δεν είναι άλλη μια ομάδα με 30 διαφορετικούς τραγουδιστές και οργανοπαίχτες αλλά μια 4άδα που ο καθένας έχει τον ρόλο του. Πιο Prog rock από metal, το μουσικό ταξίδι του Arjen είναι ενδιαφέρον αλλά υστερεί σε σχέση με την τελειότητα των Ayreon {75}
\r\nΟι Illdisposed, με το ’’To Those Who Walk Behind Us’’ (2009). Ένα χρόνο μόλις είχαν κυκλοφορήσει το ’’Prestige’’ και χωρίς καμμιά καθυστέρηση (ίσως επειδή μεταπήδησαν στην Massacre) προχώρησαν στο επόμενο βήμα τους. Μοντέρνο (πιο πολύ στην παραγωγή) μελωδικό death metal. Δεν τρελάθηκα με το ποιόν του, αρκετά διασκεδαστικός ως αποτέλεσμα {65}
\r\nΟι Krypteria, με το ’’My Fatal Kiss’’ (2009). Πώς έχει ξεπέσει η κάποτε ακμαία Roadrunner;; Μια Γερμανική gothic metal μπάντα με μια Κορεάτισσα στα φωνητικά και το αποτέλεσμα πιο βαρετό και από το να ακούς συνεχόμενα καζανάκια. Μούφα {20}
\r\nΟι Outloud, με το ΄΄We’ll Rock You To Hell And Back Again!’’(2009). Καλοκαιρινή μουσική,ευδιάθετη. Hard Rock/metal που το δισκάκι έλιωσε να στροβιλίζεται στο cd player του αυτοκινήτου και να κάνει την οδήγηση πιο ευχάριστη από τι είναι στην πραγματικότητα. Η παγκοσμοιοποίηση επιδρά και στην σύνθεση της μπάντας (με τους δικούς μας να έχουν το πάνω χέρι) και τραγούδια-χιτάκια που σου καρφώνονται στο μυαλό {80}
\r\nΟι Epica, με το ’’The Divine Conspiracy’’ (2007). Το συμφωνικό metal των Epica μαζί με γυναικεία φωνητικά είναι κάτι που πραγματικά με απωθεί. Τώρα, στη περίπτωση των Epica που βασικός συνθέτης είναι ο Mark Jansen (After Forever) και στα γ.φωνητικά η Simons τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Ωραίες συνθέσεις αλλά πλαστικός ήχος {70}
\r\nΟι Iron Maiden, με το ’’ A Matter Of Life And Death’’ (2006). Άπειρες συζητήσεις. Είμαι από αυτούς που θεωρούν το A Matter ως το καλύτερο Maiden δίσκο μετά την επιστροφή του Dickinson. Δεν βρίσκω fillers, και τα περισσότερα τα θεωρώ πολύ καλύτερα από το να λέω απλά ότι ελιναι ωραλια τραγούδια. Μιλάμε για πολλές ακροάσεις {75}
\r\nΟι Poisonblack, με το ’’Lust Stained Despair’’ (2006). Ο δεύτερος και καλύτερος δίσκος της μπάντας του Ville Laihiala που τραγούδησε σε όλους τους δίσκους των Sentenced από το ’’Down’’ και έπειτα. Gothic metal, με έντονο το μελαγχολικό και μελωδικό στοιχείο, όπως όλες οι Φινλανδικές μπάντες. Πόσο μάλλον από ένα έμπειρο τραγουδιστή που εδώ αρμέγει μελωδίες και συνθέτει {70}
\r\nΟι Necronomicon, με το ’’Construction Of Evil’’ (2004). Οι Γερμανοί thrashers κυκλοφόρησαν αρκετά καλούς δίσκους πίσω στα 80ς. Κανένας τους βέβαια δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με τις μεγάλες μπάντες του Τευτονικού thrash. Θεωρώ το ντεμπούτο τους ως το καλύτερο τους από εκείνα τα χρόνια. Με τρία αυθεντικά μέλη, οι Necronomicon επιστρέφουν με το ’’Construction Of Evil’’ με το κεφάλι ψηλά και ένα δίσκο που μπορεί να σταθεί ανάμεσα σε άλλες κυκλοφορίες του είδους εκείνα τα χρόνια χωρίς να ακούγεται ετεροχρονισμένοι {70}
\r\nΟι Deeds Of Flesh, με το ’’Mark Of The Legion’’ (2001). Οι Deeds Of Flesh είναι γνωστοί στο ιδίωμα για το βάναυσο,τεχνικό και γρήγορο death metal που προσφέρουν. Εδώ ισχύουν άπαντα και ο οπαδός παίρνει την δόση του σε όλα, νιώθοντας μια ευφορία αργότερα {75}
\r\nΟ(ι) Halford, με το ’’Resurrection’’ (2000). Αφότου χόρτασε με τους πειραματισμούς και τις μαλακίτσες του (λέγε με FIGHT) και κατεπέκταση και την εμπορική αποτυχία, ήρθε η ώρα να επιστρέψει σε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα. METAL και τα μυαλά κουνημένα από τις οκτάβες του. Ο καλύτερος από τα 4 Halford που κυκλοφόρησε , δεν του λείπουν κάποιες μετριότητες ή κάποια πράγματα που θα δέχονταν άνετα βελτίωση αλλά από την άλλη ήταν η επιστροφή του και του το συγχωρήσαμε {75}
\r\nΟι Rotting Christ, με το ’’Khronos’’ (2000). Δίσκαρος.Κυκλοφόρησε μετά το ’’Sleep Of The Angels’’ που θύμιζε υπερβολικά το ’’A Dead Poem’’ και με κούραζε. Και το 2000  έσκασε το Khronos και με μια τέλεια νοητη γραμμή ανάμεσα στους παλιούς (black metal) και τους νέους (goth/dark) Rotting Christ, μας κέρδισε με την ποιότητα των τραγουδιών που περιείχε. Ακόμα και η διασκευή ήταν επιτυχημένη. Θα χρειαζόταν να φτάσουμε στο 2007 για να ξαναευχαριστηθώ δίσκο τους {80}
\r\nΟι Gothic Knights, με το ’’Kingdom Of The Knights’’ (1999). Ψάχτε και ακούστε οπωσδήποτε τους 2 πρώτους δίσκους των Gothic Knights. Μην σας μπερδέυει η λέξη ’’gothic’’ στο όνομα της μπάντας. Μιλάμε για Αμερικάνικο Power Metal με την απίστευτα τρομερή φωνάρα του Γιώργου Τσαλίκη και μουσική με αρχ... σαν τις πανοπλίες στο εξώφυλλο. Τρομερό, τίποτα λιγότερο {85}
\r\nΟι Cradle Of Filth, με το ’’Dusk... And Her Embrace’’ (1996). Καλά, το τι είχε γίνει με αυτήν την μπάντα παγκοσμίως στα τέλη των 90ς είναι γνωστό σε όλους. Τους ακούγανε όλοι και γι αυτό πολλοί τους μίσησαν. Αυτό όμως δεν μπορεί να στερήσει την μουσική αξία αυτού του δίσκου. Τρομερές ενορχηστρώσεις, ξεχωριστά φωνητικά, στίχοι που δεν προλάβαινες να τους διαβάσεις από το ένθετο και ο Dani τους είχε ήδη προφέρει, βαμπιρολογία σαν νέα μόδα και ο κατάλογος είναι ακόμα μεγαλύτερος. Τον ακούω α΄κομα ενθουσιασμένος {90}
\r\nΟι The Gathering, με το ’’Mandylion’’ (1995). Μαζί με το ’’Tears Laid In Earth’’ των 3rd And The Mortal είναι οι πρώτοι  (ελάχιστοι δίσκοι προστέθηκαν από τότε) που είναι με γυναικεία φωνητικά και λατρέυω πραγματικά να ακούω. Οι Gathering στο 3ο τους δίσκο κάνουν μια ακόμα αλλαγή,και στην τραγουδίστρια αλλά και στον ήχο τους και πλέον ο ήχος του ’’Mandylion’’  θα μπορεί να εισχωρήσει σε χιλιάδες περισσότερα σπίτια και ζευγάρια αυτιά. Αναβλύζει μελωδία από παντού με ένα νοσταλγικό και μελαγχολικό τόνο {90}
\r\nΟι Mortification, με το ’’Scrolls Of The Megilloth’’ (1992). Οι Χριστιανοί Mortification στα πρώτα τους βήματα παίζανε death metal χωρίς να τους λείπουν στοιχεία από συγγενή είδη. Τα πάντα βρυχώνται δύναμης και ακραιότητας, άριστα παιγμένα και με ηχηρότητα που πείθει για τα καλύτερα. Ο πιο ακραίος δίσκος με θετικό μύνημα. Ακούστε το ’’Death Requiem’’ διαβάζοντας τους στίχους, πραγματικά ’’αγγίζει’’ {85}
\r\n 

\r\n