Given the LIVE Chance Flashback: (PROCESSION-DESTROYERS OF THE FAITH)

\r\n\r\n

           Το doom metal ήταν από τις ελάχιστες υποκατηγορίες του metal που είχαν παραμείνει σχετικά αμόλυντες στο μεγαλύτερο ποσοστό τους και για πολλά χρόνια. Πλέον ακούμε για stoner/doom, sludge/doom, black/doom, ότι θέλεις. Απο την Χιλή μας έρχονται οι Procession και παίζουν επικό doom, όπως το αγαπήσαμε από τους Candlemass, Solitude Aeturnus, Scald, Solstice και λοιπές μπάντες που κρατούν τον ήχο ευγενή. Μετά από ένα θαυμάσιο demo και ένα ep 45 λεπτών (κάποιοι το θεωρούν και ως ντεμπούτο με τέτοια διάρκεια), το 2010 φθάνει ο καιρός του ’’Destroyers of the Faith’’. Μια σύντομη εισαγωγή, πλήρως επικοπολεμική σε προετοιμάζει για το τι θα επακολουθήσει. Ή μήπως όχι μιας και έρχεσαι αντιμέτωπος με όγκο πολλών λίτρων. Το ομώνυμο απλώνεται επιβλητικά με το μπάσο να βροντοχτυπά, το drumming να παρελάνει προ μάχης, οι κιθάρες αν είναι αιχμηρές και τα φωνητικά να θρηνούν με ένα ευγενικό τόνο χωρίς να κλαψουρίζουν ούτε στιγμή. Οι Procession ξέρουν ποια είναι τα όρια του ήχου τους και δεν προσπαθούν να τα ξεπεράσουν αλλά να τα τελειοποιήσουν. Και το αποδεικνύουν έμπρακτα με το υλικό τους. Η συμμαχία τους με τις μελωδικές κιθαριστικές γραμμές μπολιάζουν στην μουσική τους μαγευτικές στιγμές που σου κλέβουν την αίσθηση του χρόνου και τα λεπτά περνούν απαρατήρητα. Αν η μουσική τους  ήταν άνθρωπος, θα ήταν κάποιος που πατούσε σταθερά με τα δυο πόδια στην γη αλλά θα κοιτούσε πάντοτε ψηλά στον ουρανό. Έχουν ψυχή. Δεν είναι αψεγάδιαστοι αλλά είναι αληθινοί. Και αυτό περνάει και στις συνθέσεις τους που αργοσέρνονται μαρτυρικά μα με δύναμη που ανεγείρει και νεκρούς με τους πολύκλαυστους θρήνους τους. Ο τρόπος που τραγουδά ο Felipe Plaza Kutzbach προμηθεύει την συναρπαστική τους μουσική με επιμηκυμένους ολολυγμούς που δεσμέυουν μια συστολή στον θύλακα ΚΑΘΕ τρίχας των χεριών μας. Το ρυθμικό μέρος του δίσκου ταλαιπωρεί (με την καλή εννοια), σε βασανίζει. Ξερει πότε να σε παρασύρει, πότε να συγκρουστεί στα βραχένια ριφς που σε βυθίζουν στην  μαρτυρική τους περιήγηση, πότε να σε πλήξει ανεπανόρθωτα. Μέχρι να σβήσει και το ’’White Coffin’’. Και συ μένεις εκεί, χαμένος και ερωτευμένος με την μουσική των Procession.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n