ΜΙΑ ΜΑΓΙΣΣΑ ΚΑΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΙΓΑΝΤΕΣ

Διαφορετική η χτεσινή συναυλία. Από πολλές απόψεις. Καθημερινή μέρα που θα συνέβαινε, folk metal που δεν βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα, διαφορετικός, ανάμεικτος κόσμος. Πρόσωπα που δεν βλέπω συχνά σε συναυλίες που παρακολουθώ, κόσμος διψασμένος για τέτοιου είδους ζωντανές αποδράσεις. Πέμπτη λοιπόν, κατά τις 8μιση ανοίγουν οι πόρτες και ο λιγοστός κόσμος περνάει τις θύρες του Κύτταρου. Ναι, τριψήφιος αριθμός με το ζόρι, αλλά λογικό αν σκεφτείς ότι όσοι τυχεροί έχουν ακόμα εργασία, ακόμα θα ήταν εκεί. ‘Η τέλος πάντων κομμάτια. Δεν έχει πολύ σημασία μιας και ήμασταν λίγοι και ..κακοί, θορυβώδεις, ξεσηκωτικοί.

Την αρχή έκαναν οι Aherusia. Σεβαστό όνομα στην Ελληνική σκηνή και όχι μόνο. Παίζει να είναι η μπάντα που έχω παρακολουθήσει πιο συχνά τα τελευταία 2-3 χρόνια. Πολύ ενεργοί συναυλιακά και από τις αρχές την προηγούμενης χρονιάς με ένα νέο, μυτερό βέλος στην φαρέτρα τους. Ο τρίτος και τελευταίος δίσκος τους "Prometheus: Seven Principles On How To Be Invincible" είχε και την τιμητική του χθες το βράδυ μιας και αναπαράχθηκε εξ ολοκλήρου. Ο κόσμος φάνηκε να γνωρίζει καλά το υλικό και να διασκεδάζει στους τόνους του. Ο Φαέθων, μαζί με τους μόνιμα  συναυλιακούς συντρόφους του και μια πενταμελής χορωδία (3 βαρύτονοι, 2 σοπράνο) μας μετάφεραν στο δικό τους κόσμο για περίπου μια ώρα, εν αρχή γενόμενης στις 21:00.  Μουσικά, για όσους έχουν χάσει επεισόδια, έχουν ελαχιστοποιήσει/εξαλείψει τα black metal στοιχεία  ενώ το folk κομμάτι έχει πάρει μεγαλύτερη μερίδα του λέοντος. Όταν λέμε παραδοσιακή μουσική, μιλάμε πιο πολύ για την  πεντατονική κλίμακα της Πατροπαράδοτης Ελληνικής Ηπειρώτικης.  Σε τέτοια σημεία φάνηκε να δείχνουν και περίσσιο ενθουσιασμό ο κόσμος από κάτω. Ωραίες ενορχηστρώσεις, έντονες δυναμικές, μέγιστη η προσπάθεια απομνημόνευσης των Αρχαίων Ελληνικών (3οδεσμίτης, ξέρω από αυτά). Η χορωδία έδινε ένα άλλο τόνο, πιο θεατρικό, κομμάτι που λείπει από τους Aherusia στις πιο rock στιγμές τους (όσοι επιθυμούν, μπορούν να  τους παρακολουθήσουν την Κυριακή στη θεατρική παράσταση ‘’ Προμηθέας - Εφτά Αρχές στο να είναι Κανείς Ανίκητος’’ στο θέατρο Ημέρας –Σαφώς πιο ενδιαφέρον). Χωρίς  ιδιαίτερα εκτελεστικά λάθη και με δυνατό υλικό να έχουν προς υποστήριξη όλα πήγαν αίσια. Στα αρνητικά το ότι η φωνή του Βορέα δεν ακουγόταν όσο δυνατά θα έπρεπε, οι κιθάρες (και μάλιστα 2 στον αριθμό) ακούγονται αρκετά πίσω και εξασθενημένες και για όνομα του….Δία, όχι άλλες ανουσιότητες ανάμεσα στα τραγούδια. Καλύτερα περίγραψε το κόνσεπτ της ιστορίας, μίλα για κάτι πιο παραγωγικό από  το να κάνεις τραγικό χιούμορ. (με απόλυτο σεβασμό από έναν οπαδό σας).

Ολιγόλεπτο διάλειμμα και μια φολκ εισαγωγή μαζί με καπνούς και προβολοπαιχνιδισμούς. To ‘’ Mantra’’ από τον τελευταίο του δίσκο ‘’ Khram’’ αρχίζει την αντίστροφη μέτρηση για μια όμορφη, αναπάντεχη βραδιά. Έχοντας ακούσει παλιότερο υλικό των Ρώσων Arkona αμφιταλαντευόμουν  για το πόσο θα με πείσουν συναυλιακά μιας και δεν δηλώνω οπαδός των ‘’χορευτικών’’ ασμάτων. Πόσο λάθος έπεσα. Μια μικροκαμωμένη μάγισσα και τέσσερις θεόρατοι γίγαντες κατέλαβαν την σκηνή. Το ψευδώνυμο της Masha είναι ‘’Scream’’, τίποτα πιο ταιριαστό για αυτήν. Επιθετική, με black φωνητικά και μορφασμός, θεατρική, κινητικότατη, όργωνε την σκηνή. Εννοείται ότι τραγουδούσε και με την ανθρώπινη φωνή της αλλά στην μεταμόρφωση της, ήταν το κάτι άλλο. Πραγματική απόλαυση για τα αυτιά. Στάσεις μόνο για  τα επικλήσεις και διθυραμβικά τύμπανα δίπλα από τα κέρατα του μικροφώνου της.  Δεξί  χέρι και σύζυγος, ο Sergey  με την μοναδική κιθάρα της μπάντας έδινε την μεταλλική δύναμη στον ήχο, θέριζε με τα riffs του και με την βοήθεια του μπάσου δίναν όλη την αιχμηρότητα και τον όγκο στην μουσική τους. Ο Πνευστοκράτορας ψηλός πιτσιρικάς,  είχε την folk υποχρέωση να μετατρέψει τον κόσμο (περισσότερος πλέον, κάποιοι παραβρέθηκαν μετά τις 10:30 στο συναυλιακό  χώρο) σε μια χορευτική μάζα και τα κατάφερε άψογα. Εκεί που καθόμασταν με την παρέα μου, είχαμε μπροστά ένα Έλληνα Βίκινγκ, μια μικροκαμωμένη μάγισσα, 2-3 ανθρώπινα ξωτικά, μεταλλάδες από διάφορα είδη, γκοθούθες, μέχρι και ένα μεσήλικα με φόρμα εργασίας (τιράντες) να είναι παρών. Και όλοι μαζί χορεύανε, επιδίδονταν στο αγνό έθιμο του moshing. Ναι, σε folk συναυλία κύριοι. Το πανηγύρτζίδικο metal ανέβηκε στην εκτίμηση μετά από αυτό μιας και  οι λιγοστοί από κάτω έστησαν ένα τρελό πάρτυ-γιορτή. Η μπάντα το έβλεπε, το ευχαριστιόταν και η ίδια και έδιναν το καλύτερο τους εαυτό. Ο ‘’έχω παίξει στη μισή Ρώσικη μεταλλική σκηνή ντραμς’’ Andrey έδινε τους ρυθμούς και εμείς από κάτω εκτελούσαμε.  Δύναμη και μελωδία. Σοβαρότητα και χαβαλές. Μπορεί να μην είχε sing along μιας και δεν ξέραμε και κανείς Ρώσικα (μόνο στην μητρική τους τραγουδάνε-καλύτερα, ακούγεται πιο εκφραστική η Masha) αλλά ένα πανό με γράμματα λατρείας υπήρξε. Μιάμιση ώρα, με τα 2 πιο χορευτικά τους τραγούδια να παίρνουν την θέση στο encore της συναυλίας. Τα φώτα ανάψανε 12 παρά, φορέσαμε ξανά τις ανθρώπινες μάσκες και τραβήξαμε στα σπίτια μας με αποκριάτικες μάσκες τζόκερ ζωγραφισμένες στα πρόσωπα μας.

Υ.Γ. Για φωτογραφικό υλικό, πατήστε εδώ:https://www.facebook.com/pg/metalzonegr/photos/?tab=album&album_id=16990...