Doom/Death με τέσσερα διαφορετικά προσωπεία
Άλλο ένα ραντεβού στο MODU για να γνωρίσουμε μερικές Ελληνικές μπάντες, νέες μα και παλιότερες. Το συγκεκριμένο μαγαζί έχει γίνει πλέον βάση για να αποκτήσουν εμπειρία στο σανίδι νεαρές μπάντες στα πρώτα τους βήματα, ενώ για τους παρόντες θα είναι μελλοντική ανάμνηση, ιδιαίτερα σε αυτές που αξίζουν να γίνουν πιο επιτυχημένες, στην χώρα μας μα και παραέξω. Οι Decemberance, οι διοργανωτές της συγκεκριμένης βραδιάς επέλεξαν να τους υποστηρίζουν συναυλιακά τρεις εντελώς διαφορετικές (σε ήχο) μπάντες μεταξύ τους, έτσι ώστε να υπάρχει ποικιλία στην μουσική αλλά και στον κόσμο που θα τις υποστήριζε. Και αυτή η ιδέα ‘’έπιασε’’ μιας και το MODU ήταν από την αρχή με αρκετό κόσμο ενώ στην συνέχεια γέμιζε με ακόμα περισσότερα φτάνοντας στα όρια του γεμάτου (ευτυχώς μακριά από το στάδιο της κονσερβοποίησης).
Πρώτοι ξεκίνησαν οι Final Words of Sorrow. Νεαροί σε ηλικία, με δικό τους κοινό, παρέδωσαν μελωδικό death metal. Βασισμένοι στον αντίστοιχο Φιλανδικό ήχο, με ένα σωστό ισοζύγιο ανάμεσα στην μελωδία και την καφρίλα. Πολύ καλά τα παραμορφωμένα φωνητικά, έσταζαν οξύ σε κάθε λέξη. Τα ελάχιστα καθαρά χρειάζονται ελάχιστης βελτίωσης. Διπλές κιθάρες έπλεκαν μελωδίες για να μας ζεστάνουν εσωτερικά ενώ οι ρυθμοί κατάφεραν να κουνήσουν αρκετά κεφάλια αν και πρώτοι στην σειρά εκκινήσεως των support συγκροτημάτων. Προσοχή σε σημεία που αδειάζουν οι κιθάρες και ακούγεται κενή η μουσική τους για ελάχιστο χρονικό διάστημα, συναυλιακά πάντα μιας και στη studio μορφή του ‘’A Perspective Of Existence’’ δεν υπάρχουν τέτοιες αρνητικές λεπτομέρειες. Γλυκόπικρη γεύση ΜΟΝΟ στην μουσική τους μιας και επέτρεψαν μόνο στα καλύτερα τους σημεία να μεταδοθούν στο ακροατήριο ακόμα και αν βασανιζόντουσαν στην σιωπή.
SETLIST:
1. Hope
2. Addiction
3. Love
4. Reflection of a Shadow
5. Birth
6. Death 7. Sorrow
Και ανέβηκαν οι παλιοί. Το Doom/Death των DreamLongDead είναι μονολιθικό, τσιμεντένιο. Ακούγονται αρκετά sludge, εννοώντας πιο πολύ τον βρώμικο ήχο και τα συρόμενα riffs που τραβούσαν τα τέσσερα τραγούδια που παίξανε από την κορυφή του γκρεμού μέχρι τον καιόμενο βάλτο στους πρόποδες του. Κάθε τραγούδι είχε διψήφιο αριθμό διάρκειας και οι επικές διαδρομές φάνηκαν να κουράζουν κάποιους (ειδικά αν δεν έχεις εξοικειωθεί με τα τραγούδια τους) μέχρι να φτάσουν στην κορύφωση τους. Διαφορικό είδος, διαφορετικοί ακροατές μέσα στο πλήθος, διαφορετικές αντιδράσεις. Τα φωνητικά μοιράστηκαν ανάμεσα στο φυσικό τραγουδιστή της μπάντας μα και στον ένα εκ των δυο κιθαρίστων της μπάντας. Δυο λοιπόν οι κιθαρίστες, βγάζοντας ένα πολύ συμπαγή ήχο, που τον ενίσχυε το τσιμεντένιο κέλυφος του μπάσου. Περισσότερη πρωτοβουλία στα κρουστά θα έδινε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στον ήχο τους. Ακούσαμε ένα τραγούδι από τον πρώτο και αντίστοιχα ένα από τον δεύτερο δίσκο τους, ενώ τα δυο ενδιάμεσα είναι καινούριο υλικό που θα συναντήσουμε σε επερχόμενες κυκλοφορίες τους. Α, και μια διασκευή στο ‘’In League With Satan’’ των Venom με την προσθήκη κονιάματος ανάμεσα στις μελωδίες του πασίγνωστου άσματος.
SETLIST:
1. The Howling From The Hills
2. Conflagration From The Grave
3. El Ritmo De La Tierra
4. The Dead Dream Under Our Skin/In League With Satan (Venom)
Κόσμος φεύγει από μπροστά, κόσμος έρχεται μπροστά. Πιο μοντέρνοι, πιο γοτθικοί, πιο γκρουβάτοι και πάνω από όλα πιο θεατρικοί οι RandomWalk μας το έθεσαν ‘’αλλιώς’’. Άλλοι το λάτρεψαν, άλλοι όχι και τόσο… Οι ρυθμοί δημιουργημένοι για να ταρακουνάνε σύσσωμα τα κορμιά και όχι μόνο σβέρκους, τα riffs βγαλμένα από ένα σύγχρονο κόσμο (αυτά που δεν γλιστράνε, μα κελεύουν) και ένας τραγουδιστής που είχε επαφή με το κοινό και μέσω εκφραστικότητας παρέσυρε τους από κάτω στο καλλιτεχνικό του όραμα. Τα γούστα είναι κάτι το υποκειμενικό και η αλήθεια είναι ότι εμένα δεν με ευχαριστούσε το άκουσμα του ήχου τους μα αυτό δεν φάνηκε να επηρεάζει άλλους (ειδικά μια κοπελίτσα από την δεξιά πλευρά της σκηνής που ήξερε κάθε στίχο απέξω και διαβάζοντας τα χείλη της καταλάβαινα και εγώ αντίστοιχα για πιο λόγο οδύρεται ο τραγουδιστής ). Τρεις δίσκοι στην φαρέτρα τους, τους τίμησαν όλους στα 11-12 τραγούδια που παίξανε.
SETLIST:
1.Legacy
2.The Mist
3.Declaration
4.Faces Dawn
5.The Light
6.My Grand Omega
7.Night In Gale
8.Silence
9.The Crown
10.Promises
11.One Last Wish
Φτάνοντας στους Decemberance, υπήρχε ένα άγχος μιας και είχα να τους δω σχεδόν δέκα χρόνια (από τους Saturnus). Η μπάντα άλλαξε κατά πολύ από τότε, όχι όμως και η ουσία της. Με ένα νέο δίσκο να έχει κυκλοφορήσει πρόσφατα, ήταν καιρός για να το αναπαράγουν στην σκηνή, γιορτάζοντας παράλληλα τα 20 τους χρόνια. Το Doom/Death της μπάντας έχει πατήσει για τα καλά στα λιβάδια του Funeral και τρέφεται μέχρι σκασμού από τις γόνιμες μελωδίες που φυτρώνουν σε αυτές. Αυτό σημαίνει λιτότητα, αργοπορία μέχρι το κρεσέντο, γόνιμο ηχητικό σκοτάδι. Πολλοί παραξενεύτηκαν στους νέους τους ήχους, ίσως αποζητούσαν κάτι πιο απλό και γκρουβάτο. Το εύκολο είναι οι χαζοχαρούμενοι ρυθμοί, το δύσκολο είναι να κρατάς το ενδιαφέρον του ακροατή μέσα από συνεχόμενη οργισμένη ηχητική αποσάθρωση. Και μετά να σε εκτελεί θριαμβευτικά. Αυτό έκαναν εχθές σκεπτογραφικά και αποτελεσματικά. Τουλάχιστον στους εξοικειωμένους του συγκεκριμένου ήχου και ακόμα καλύτερα του δικού τους υλικού. Για τους άλλους οι ήχοι που συνέθλιβαν τα ηχεία μάλλον ήταν βαρετοί. Το πολύκοπο εγχείρημα του τεχνικού drummer, παράλληλα με το τραγούδι, υποστήριζαν τέσσερα έγχορδα όργανα. Κιθάρες και μπάσο που σε κατέβαζαν στην Άβυσσο με τις χαμηλές συχνότητες τους και τις θορυβώδεις τους παρελάσεις ενώ το μαγευτικό τσέλο σε γείωνε στις παραμυθένιες του αρμονίες. Αυτοί είναι οι Decemberance και το ταξίδι είναι ακριβό και το εισιτήριο πληρώνεται μόνο σε ψυχή.
SETLIST:
1. The Scepter
2. The Blind will lead the Way
3. Departures
4.Inside medley
5. Sailing...
Σύνολο τέσσερις διαφορετικές μπάντες που ευχαρίστησε η καθεμία το δικό της κοινό. Κακά τα ψέματα, δεν νομίζω να υπήρξε άνθρωπος που να ευχαριστήθηκε και τις τέσσερις. Αυτό λέγεται Άνθρωπος. Όμως κάθε μπάντα και ακροατής πήρε αυτό που ήθελε με τον ένα ή άλλο τρόπο. Καλή παρέα είχαμε πάνω και κάτω από το σανίδι, καλά περάσαμε.