Insomnium – Tribulation – Caelestia Καί ἐγένετο χειμώνας...

Μετά από σχεδόν τρία χρόνια και μία ακόμα εξαιρετική κυκλοφορία (Winter’s Gate), είδαμε τελικά στα μέρη μας τους Insomnium. Νομίζω ότι αυτή η ακύρωση τελικά μας βγήκε σε καλό, καθώς στο διάστημα που μεσολάβησε, το συγκρότημα εκτόξευσε το status και το απέδειξε και επί σκηνής. Την τελευταία Κυριακή του Μάρτη λοιπόν, είδαμε ακόμα ένα live πολύ υψηλού επιπέδου, δίνοντας ουσιαστικά συνέχεια, σε αυτά που έχουμε δει μέχρι τώρα μες στο 2018.

Δυστυχώς σε μία βραδιά όπου τόσο οι Insomnim, όσο και οι Tribulation, μας χάρισαν ένα υπέροχο θέαμα, οι δικοί μας Caelestia αποτέλεσαν την παραφωνία της βραδιάς, αφού δεν στάθηκαν στο ύψος της περίστασης. Όπως έχω πει και σε παλιότερο κείμενο μου, το Thanatopsis, το δεύτερο δηλαδή πόνημα της μπάντας, ακούγεται πολύ όμορφο και γεμάτο, το οποίο από μόνο του το καθιστά δύσκολο στο να το αποδώσεις ζωντανά. Σε αυτόν τον τομέα λοιπόν, οι Caelestia έμειναν μεταξεστέοι, καθώς αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν πραγματικά άσχημο.

Αρχικά μας πήρε λίγο τα αυτιά η προηχογραφημένη εισαγωγή, μετά αυτό που ακούγαμε ήταν κάτι εκκωφαντικά τύμπανα και μερικά φωνητικά, μόνο τα καθαρά, γιατί εγώ τα brutal δεν τα άκουσα ποτέ μου. Αν έκλεινα τα μάτια μου, θα πίστευα ότι επί σκηνής ήταν ένας ντράμμερ και μία φωνή, καθώς κιθάρες ακούσαμε ελάχιστα από ένα σημείο και μετά, ενώ το μπάσο πραγματικά ποτέ. Αργότερα έμαθα ότι κάποια προβλήματα την ώρα του soundcheck τους εμπόδισαν από το να ελέγξουν σωστά τον ήχο τους. Ήταν πραγματικά κρίμα, καθώς σαν μπάντα κάθε άλλο παρά κακή είναι, για αυτό καλά θα κάνουν να εκτιμήσουν τι πήγε στραβά την Κυριακή το βράδυ και να φροντίσουν να μην επαναληφθεί.

Την σκυτάλη πήραν οι Σουηδοί Tribulation, οι οποίοι το τελευταίο διάστημα έχουν δημιουργήσει αρκετό ντόρο γύρω από το όνομα τους και έμενε να δούμε και live αν είναι δικαιολογημένος. Λίγο πριν τις 21:00 λοιπόν, έκαναν την εμφάνιση τους στην σκηνή του PiraeusAcademy, οι τέσσερις Σουηδοί και μας έπιασαν σχεδόν κυριολεκτικά από τα μαλλιά. Πριν πω για την εμφάνιση τους, να πω ότι η επαφή μου με την μπάντα ήταν ουσιαστικά επιδερμική, καθώς είχα ακούσει πεταχτά την τελευταία τους κυκλοφορία, το DownBelow, και λίγο πιο εκτενώς το The Children of the Night. Μετά το live, κατάλαβα ότι κάτι έχω κάνει λάθος, καθώς πρόκειται για ένα Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο συγκρότημα. Άφησαν λοιπόν στην άκρη την εισαγωγή του LadyDeath (και γενικά οτιδήποτε προηχογραφημένο κατά την διάρκεια της εμφάνισης τους) και μπήκαν φουριόζοιγια να αποδείξουν ότι δεν βρέθηκαν στην χώρα μας για να κάνουν τους κομπάρσους.

 

Εδώ να πούμε ότι ο ήχος ήταν αρκετά υψηλά από άποψη έντασης, αλλά η ακουστική ήταν εξαιρετική. Αυτό που θα ξεχώριζε κάποιος άμεσα ήταν ο Jonathan Hultén(μετά την αρχική απορία όλων μας για το πότε πήραν γυναίκα κιθαρίστρια), ο οποίος με φοβερή ενέργεια και απαράμιλλο παίξιμο, κέρδισε γρήγορα τις εντυπώσεις. Παρ’ότι όπως προείπα και αυτοί ήρθαν στην ΄χωρα μας με φρέσκια κυκλοφορία, το setlistτους περιελάμβανε τραγούδια και από προηγούμενες δουλειές τους (μόνο από τον πρώτο τους δεν έπαιξαν κάτι). Όσον αφορά την σκηνική τους παρουσία στο σύνολο της, από να αρχίσεις και που να τελειώσεις, από τον Jonathan Hultén που τα είπαμε ήδη, από τον έτερο κιθαρίστα Adam Zaars, ο οποίος έιχε εξαιρετική επαφή με το κοινό ή από τον εμβληματικό Johannes Anderssonο οποίος πρόσδιδε το στοιχείο του τρόμου απλά και με μόνο με την στάση του σώματος του. Δεν γίνεται να μην πούμε για τον καπνό που έβγαινε από τις δύο άκρες των drumsόποτε στέκονταν εκεί οι δύο κιθαρίστες. Αυτό που εύκολα συμπαιρένει κάποιος για τους Tribulation, είναι ότι πρόκειται για μία μπάντα με εξαιρετικό υλικό, προβαρισμένη τόσο στο μουσικό κομμάτι, όσο και στο χορογραφικό. Αν συνέχισουν έτσι, τόσο από πλευράς κυκλοφοριών, όσο και από άποψη σκηνικής παρουσίας, δεν θα αργήσει η  μέρα που θα τους ξαναδούμε στην χώρα μας, αυτήν την φορά όμως ως Headliners, γιατί πραγματικά κατά ‘κει το πάνε το πράγμα.

Εκεί γύρω στις 22:10, αρχίζει να φαίνεται η χιονισμένη κορυφή του βουνού και κανά δεκάλεπτο αργότερα, τα φώτα χαμηλώνουν, καπνοί έντονοι κατακλίζουν την σκηνή και η στιγμή που προσμέναμε εδώ και δυόμιση χρόνια, είχε επιτέλους φτάσει. Οι πρώτες νότες από το μαγικό Winter’sGate ακούστηκαν, και τότε σαν από ξόρκι, ο χειμώνας μπήκε για τα καλά στο PiraeusAcademy. Ενώ και εδώ δεν έλειψαν κάποια θεματάκια με τον ήχο, καθώς ακουγόταν κάπως “μπουκωμένος”χωρίς αυτό να τους εμποδίζει να μας ταξιδέψουν σε παγωμένες βουνοκορφές. Μέσα σε όλα αυτά, αξίζει να συνυπολογίζουμε το γεγονός, ότι παρουσιάστηκαν χωρίς τον VilleFriman, που απουσίαζε λόγο κάποιου οικογενειακού προβλήματος, αλλά με την απόδοση του  JaniLimmatainen, νομίζω ότι δεν το σκέφτηκε κανείς την ώρα του live, ή μπορεί και να το σκέφτηκε όταν τον άκουσε να τραγουδάει τα “καθαρά” μέρη του δίσκου (προσωπική άποψη, αλλά νομίζω ότι τα τραγούδησε καλύτερα) τόσο καλά, λες και ήταν από πάντα μέλος των Insomnium. Καθ’όλη την διάρκεια του Winter’sGate, τα μπλε φώτα δεν σταμάτησαν να τρεμοπαίζουν, βοηθώντας στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Καταλυτικό ρόλο έπαιξε φυσικά και ο Niilo Sevänen, του οποίου τα φωνητικά ήταν ακόμα πιο απόκοσμα απ’ότι στο studio, που για το γούστο μου, μόνο ως καλό μπορεί να θεωρηθεί.

Μετά από σαράντα λεπτά, που πέρσαν νεράκι, και μία σύντομη παύση, τα φώτα άλλαξαν και οι Φινλανδοί επανεμφανίστηκαν μες τοThePrimevalDark, ανοίγοντας ουσιαστικά το δεύτερο μέρος του setτους, για να ακολουθήσει το WhileWeSleepκαι το venue(το οποίο σε εκείνο το σημείο είχε γεμίσει) να σηκωθεί για τα καλά στο πόδι. Εδώ καταλάβαμε αυτό είπα πριν για το μπούκωμα, καθώς ο ήχος καθάρισε και έγινε κρυστάλλινος. Ακολούθησε ένα σαραντάλεπτο. Όπου έπαιξαν κομμάτια σχεδόν απ’όλη την δισκογραφία τους, ξεσηκώνοντας το κοινό για τα καλά. Οι δύο κιθαρίστες σχεδόν αψεγάδιαστοι στο παίξιμο τους (ίσως έκαναν κάποιο λαθάκι, αν κι εγώ δεν άκουσα κάτι), έκαναν αρκετές φορές πλάκα μεταξύ τους την ώρα που έπαιζαν, πράγμα που στα δικά μου μάτια φανέρωσε, μία μπάντα με τεράστια αυτοπεποίθηση. Γενικότερα η 90λεπτη εμφάνιση τους, έδειξε μία μπάντα που δικαίως θεωρείται μία από τις πρωτοκλασσάτες τους είδους της και όχι μόνο.

Εν κατακλείδι, ήταν ένα πάρα πολύ ευχάριστο θέαμα, σίγουρα μελανό σημείο ήταν η εμφάνιση των Caelestia, σίγουρα ήταν κάπως το γεγονός ότι το support(Tribulation) έιχε καλύτερο ήχο από τους headliners, αλλά θα ξαναπώ ότι ο ήχος τους δεν σε εμπόδισε σε καμία περίπτωση να ευχαριστηθείς την εμφάνιση τους, ίσως κάποιοι να έχουν παράπονα από τα setlist, αλλά όταν έχεις εφτά κυκλοφορίες υψηλότατου επιπέδου, δεν γίνεται να τους ευχαριστήσεις όλους. Από’κει και πέρα, αναμένουμε την εμφάνιση των βασιλιάδων του είδους DarkTranquillity, αλλά και των πατέρων AtTheGates.

Για το Metalzone
Report Geørge 3KXifårås
Photo report Νώντας Εμμανουήλ Photorocking 

Setlists

Caelestia

Martyrs

Chamber of Torments

Initium Vitae Et Mortis

Devils Game

Tribulation

Lady Death

Melancholia

In The Dreams Of The Dead

Randa

Ultra Silvam

Nightbound

The Lament

Strange Gateways Beckon

The Motherhood Of God

Insomnium

Winter's Gate Parts 1-7

The Primeval Dark

While We Sleep

Mortal Share

Down With The Sun

Weather The Storm

Ephemeral

The Promethean Song  

Encore:  Only One Who Waits