OPERATION MINDCRIME LIVE REPORT

Πάνε πάνω από 20 χρόνια από την ψυχρολουσία του αψυχολόγητου “Hear in the now frontier”, τον δίσκο που πάτησε απότομα φρένο στη μεγαλειώδη πορεία ενός από τα πιο ιδιαίτερα συγκροτήματα που είχε βγάλει ο σκληρός ήχος, τους Queensrÿche. Έκτοτε το συγκρότημα μας έχει κεράσει άλλοτε πικρό κι άλλοτε γλυκό κρασί, ποτέ όμως το θεϊκό νέκταρ που συνόδευε κάθε νέα του κυκλοφορία στο διάστημα 1983-1994. Όσον αφορά δε τα τελευταία χρόνια, μόνο κατάθλιψη προξενούσαν τα αλληλοφαγώματα μεταξύ του τραγουδιστή Geoff Tate με τα εναπομείναντα μέλη, τα οποία περιλάμβαναν πράξεις και λόγια που δεν χρειάζεται να αναπαραγάγουμε τώρα.

Τελικά ο Geoff τράβηξε τον δικό του δύσκολο δρόμο. Στην αρχή διαφαινόταν ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονταν και πολύ καλά, αφού ο πάλαι ποτέ κορυφαίος τροβαδούρος έκανε τη μία λάθος επιλογή μετά την άλλη, χώρια που η φωνή του σιγά σιγά τον άφηνε. Με όλα αυτά κατά νου, τι θα μπορούσε να προσφέρει μία φαινομενικά ευκαιριακή νεκρανάσταση του αριστουργηματικού “Operation: Mindcrime” με αφορμή (ή πρόσχημα;) τα τριακοστά του γενέθλια; Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάκτυλό μου, ήμουν καχύποπτος. Χωρίς DeGarmo, Wilton, Jackson και Rockenfield, με τον Tate στην ερμηνευτική του δύση, τι έπρεπε να περιμένουμε; Αλλά τέλος πάντων, νοσταλγία λέγεται και ως γνωστόν είναι παντοδύναμη, οπότε έπεισα τον εαυτό μου να πάρει το ρίσκο.

Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Illusory που έπαιξαν με πολύ κέφι, παρασέρνοντας το κοινό με την ενέργεια και τον επαγγελματισμό τους. To set τους περιλάμβανε επιλογές από τα 2 άλμπουμ τους και παρόλο που απ’ ότι μάθαμε αργότερα ο τραγουδιστής τους Δημήτρης Θεοδώρου ανέβηκε στη σκηνή σε ανάρρωση από ίωση και μισοβραχνιασμένος το αποτέλεσμα επι σκηνής ήταν της ποιότητας που μας έχουν συνηθίσει. Όταν τελείωσαν το σετ τους, το χειροκρότημα τους δόθηκε απλόχερα, ως ελάχιστη ανταμοιβή για την αξιοπρόσεκτη παρουσία τους πάνω στο σανίδι.

Μία βόλτα στο εξωτερικό του χώρου αμέσως μετά έθεσε μπροστά στα μάτια μου μία ατελείωτη ουρά από ανθρώπους που μάλλον επέλεξαν να προμηθευτούν το εισιτήριό τους τελευταία στιγμή από το ταμείο. Δεν ξέρω αν σε αυτό οφείλεται η μικρή καθυστέρηση της έναρξης του κυρίως μέρους, πάντως ο Tate μας άφησε να περιμένουμε περί το ένα τέταρτο μέχρι να καταλάβει τη σκηνή. 22:15 έλεγε η επίσημη ανακοίνωση, τελικά κοντά στις 22:30 έσβησαν τα φώτα, φέρνοντας μαζί και την πρώτη ανατριχίλα: “I remember now...”.

Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες που αφορούν τον ίδιο τον δίσκο. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά για τι μιλάμε. Όπως επίσης χαιρόμαστε ιδιαιτέρως που το δεύτερο μέρος της ιστορίας, το οποίο βγήκε στην αγορά 2006, εξαιρέθηκε της συναυλίας. Βουτιά στα βαθιά νερά του 1988 για κάτι λιγότερο από μία ώρα, με τα εξής συμπεράσματα: Η νεαρότατη μπάντα που συνόδευε τον Tate, αποτελούμενη από Ιταλούς και Γερμανούς, ήταν κάτι παραπάνω από καλή. Χωρίς χτυπητά λάθη και με σκηνική παρουσία υπέρ το δέον αξιόλογη, αναπαρήγαγε τη μουσική του δίσκου όπως ακριβώς το απαιτούσαν οι συνθήκες. Ειδικά ο Γερμανός drummer μου φάνηκε θηρίο ανήμερο!

Και όσο για τον άνθρωπο που έγραψε σεβαστό μέρος του θρυλικού album και ο οποίος τότε είχε εντυπωσιάσει κριτικούς και κοινό με την εκφραστικότητα του ύφους των ερμηνειών του, τόσο στο στούντιο, όσο και ζωντανά; (για να μην ξεχνάμε και το ντοκουμέντο του “Operation: Livecrime”) Μία λέξη χαρακτηρίζει το σύνολο της παρουσίας του: Αξιοπρεπέστατος. Προφανώς δεν περίμενε κανείς τις ίδιες κορόνες τρεις δεκαετίες μετά, θέλαμε όμως και πήραμε την ειλικρινή κατάθεση ψυχής του καλλιτεχνικού οράματος από έναν τραγουδιστή που προικίστηκε από τη φύση με αστείρευτο ταλέντο. Κεφάτος, γεμάτος αυτοπεποίθηση αλλά και ευγνώμων για το θερμότερο κοινό της υφηλίου που κατέκλυσε το Gagarin, ο Tate στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών που προκύπτουν από το δυσβάσταχτο φορτίο του Χρόνου.

Για 50 λεπτά μπάντα και κόσμος έγιναν ένα. Ο μπερδεμένος ναρκομανής Nikki βρέθηκε μπροστά μας, οργίστηκε, προδόθηκε και τελικά «χάθηκε», μαζί του κι εμείς. Από το μαζικό ρεφραίν του “Revolution calling”, στο σόλο αποκάλυψη του ομώνυμου και στο φαινόμενο του “Suite sister Mary” (την κοπέλα που κλήθηκε να αναπληρώσει την Pamela Moore θα την ήθελα πάντως λιγότερο ενεργητική και σαφώς όχι ντυμένη με μαύρο κολάν και ψηλές μπότες) και από εκεί στη χιονοστιβάδα του “The needle lies”, όλα πήγαν ευχάριστα καλά. Με φόντο το ελαφρώς παραποιημένο –για λόγους copyright- εξώφυλλο του δίσκου, ο Tate έκλεισε με ένα συναισθηματικά φορτισμένο “Eyes of a stranger” κι άφησε τη σκηνή, εν μέσω παραληρήματος των αναρίθμητων θαυμαστών που στοιβάζονταν στην αρένα και τον εξώστη.

Πήραμε τον δρόμο του γυρισμού... Λάθος! Ο Αμερικανός μας επεφύλασσε κι ένα χορταστικό encore με τα τέσσερα καλύτερα κομμάτια του “Empire”. Το «κακό» ξεκίνησε με το “Best I can”, που έδωσε τη θέση του στο “Silent lucidity”, κι αυτό με τη σειρά του στα “Jet city woman” και “Empire”. Τα τραγούδια, από τη φύση τους κατά τι πιο εύκολα από εκείνα του “Operation”, ερμηνεύθηκαν άψογα από τον Tate και την μπάντα του. Όταν ήρθε το οριστικό τέλος, μια στεντόρεια φωνή εκατοντάδων ανθρώπων φώναζε: «We want more!” Και ποιος δεν θα ήθελε το “Queen of the reich”, το “I am I” ή το “Screaming in digital”;  Αλλά δεν πειράζει. Πήραμε περισσότερα από όσα περιμέναμε και γι’ αυτό ας είμαστε ευγνώμονες.

Κων/νος Χρυσόγελος