Tröjan - Chasing the Storm

Με θυμάμαι μικρό να πηγαίνω σε δισκοπωλεία και να διαλέγω δίσκους για να μου τους αντιγράψουν σε κασέτες. Αν μάλιστα επέλεγες να ήταν χρωμίου, πολλές φορές έφθανε την ίδια τιμή με αυτή του βινυλίου. Μικροί είμασταν, λάθη κάναμε και έτσι μαθαίναμε. Ένα από τα λάθη αυτά ήταν που έβλεπα τον δίσκο των Tröjan, ''Chasing the Storm'' σε χαμηλή τιμή (1500-2000 δρχ) και δεν το έπαιρνα ποτέ. Νόμιζα ότι ήταν κάποιο soundtrack και το περνούσα στα γρήγορα. Εννοείται ότι αυτός που είχε το δισκάδικο (επαρχία) δεν είχε ιδέα, είχε όλα τα είδη μουσικής. Κάπως έτσι πέρασαν πολλά χρόνια και τελικά την εποχή του ίντερνετ στα 00ς τους δοκίμασα. Και εννοείται δεν έχασα. Οι Trojan ανήκουν στο n.w.o.b.h.m. μιας και είναι και Άγγλοι αλλά και με σημείο έναρξης το 1982. Από την τότε σύνθεση των demos στο πρώτο μισό των 80ς έμεινε μόνο ο κιθαρίστας Pete Wadeson. Λίγο πριν κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους ''Chasing the Storm'' το 1985 από την κραταιά Roadrunner Records, η τετραμελής σύνθεση της μπάντας είχε αλλάξει πλήρως (εκτός του Pete φυσικά). Λίγο το όνομα (τι τα ήθελαν και τα ούμλαουτ, τις τελίτσες μωρέ, σαν να ήταν Γερμανική μπάντα), λίγο το εξώφυλλο, λίγο η τύχη, πάτωσε ο δίσκος. Μάλλον πολλοί την πάτησαν όπως και εγώ. Αλλάζουν το όνομα τους σε Lethal για λίγο πριν καταλήξουν στο Taliön. Πάλι τα ούμλαουτ, ίσως ήθελαν να ταυτίσουν οπαδοί τη νέα μπάντα με τη παλιά. Όπως και να χει, ο Pete Wadeson μαζί πλέον με τον τραγουδιστή του ''Chasing the Storm'',Graeme Wyatt κυκλοφορούν το 1989 το Killing the World. Σαφέστατα σκληρότερο υλικό από τους Tröjan, εξίσου ποιοτικό. Ο Pete Wadeson έβαλε ξανά τη μπαντα μπροστά εδώ και μια διετία και περιμένουμε μπας και υπάρξει δσκογραφική συνέχεια (έχει ήδη υλικό έτοιμο). Νομίζω ότι ακόμα ψάχνει συναδέλφους σε περίπτωση που ενδιαφέρεται κάποιος...

Το ότι το υλικό του ''Chasing the Storm'' δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε προς τα μισά των 80ς σημαίνει ένα πράγμα. Πιο σκληρή μουσική από το n.w.o.b.h.m.  Ναι μεν έχει το συγκεκριμένο ήχο αλλά τα πάντα πάνε ακόμα πιο γρήγορα και επιθετικά. Σκεφτείτε το ''Faster than the Speed of Light'' των Raven για να πάρετε μια ιδέα.  Μια μοτορxεντίλα στον ήχο την νιώθουμε και αυτό μάλλον είναι κατάλοιπο της παραγωγής του Guy Bidmead (ο οποίος αργότερα ανέλαβε την παρέα του Lemmy). Το γκάζι στο τέρμα, τσιρίδες, σφορδές συγχορδίες. Τα δυο πρώτα τραγούδια είναι μικροί ύμνοι, προπομποί του Speed Metal. Βράζουν τα καλύτερα στοιχεία του  Αγγλικού κύματος μέσα στη ωμότητα του μελλοντικού power/thrash metal. Σίγουρα μια τραυματική εμπειρία για τους μεταλλάδες του 1985 που δεν είχαν ακούσει πολλά ακραία πράγματα να προέρχονται από την Γηραία Αλβιώνα μέχρι τότε. Παρόλη την επιθετικότητα του δίσκου, έχουν μελωδικούς ελιγμούς στις κιθάρες και ακούγονται ακόμα πιο καταστροφικοί όσο και παράξενο να διαβάζεται. Στο ''Only the Strong Survive'' ξεκινάνε πιο ήρεμα, μας επισκέπτεται και πάλι η μοτορχεντική απλότητα και στη συνέχεια τα πάντα φλέγονται. Τσιμεντένια σολαρίσματα, υφασμένες συγχορδίες, ασταμάτητες κραυγές. Γύρισμα στην αρχική κατάσταση και μετά δεύτερη γύρα με ακόμα πιο ψηλές φλόγες. Λόγω ρεφραίν, θυμήθηκα και του θεούληδες Warrior, κάτι στον τρόπο που τραγουδιέται το ρεφραίν.

Θεραπευτικοί ρυθμοί για έναν έφηβο. Αυτό θέλει να ακούσει, αυτό παίρνει. Ένταση, θυμό, δύναμη. Τα έχουν στο μέγιστο βαθμό. Γροθιά στο στομάχι, δέσιμο τα χέρια και το άλογο ξεκινάει. Αν θες, μην τρέχεις και συ, ο πόνος θα είναι χειρότερος. Ακόμα και όταν στιχουργικά περιπλανιούνται στους λαβύρινθους του έρωτα (ή έστω της απογοήτευσης από αυτόν) στο ''Backstabber'', δεν στερούνται ρανίδας ιδρώτα, πιθαμή δύναμης. Ο στόχος απλός, λιτός. Μεταλλική εισβολή. Δεν ακούμε αποκαρδιωμένα φωνητικά, δεχόμαστε οργισμένες τσιρίδες. Δεν ηρεμούμε, τσιτάρουμε. Δεν περιοριζόμαστε σε δυο ακόρντα, χρησιμοποιούμε την κιθάρα σαν όπλο και προσφέρουμε μικρούς ύμνους σαν το ''Icehouse''. Με ρίζες βαθιά αγκιστρωμένες στους τοπικούς ήρωες στις αρχές των 80ς, θέλουν να το μετατρέψουν το Βρετανικό Κύμα σε Βρετανικό Τσουνάμι. Και η θάλασσα δεν παίρνει αιχμαλώτους, απλά πνίγει. Αμεταμέλητο heavy metal που φέρνει τον εθελοντικά τον καύσωνα μέσα από τα ηχεία μας. Ε δεν μπορείς να ακούς τέτοιες τραγουδάρες και να μην ιδρώσεις το σβέρκο σου. Το ''Help Me'' είναι ότι πιο κοντά θα ακούσετε σε n.w.o.b.h.m., σαν να είναι το πρώτο τραγούδι που συνέθεσαν ποτέ. Ύψος και μήκος κύματος ευθυγραμμισμένα, ακόμα και οι ταχύτητες σε πιο μετρημένες καταστάσεις και η φωνή πιο γειωμένη. Δεν μιλάμε για κάποιου είδους καθίζηση ή υποχώρηση, μιλάμε για πιο πρώιμη σύνθεση το πιο πιθανόν. Δέκατη και τελευταία σύνθεση το ''Aggressor'' που ξεκινά άκρως μελωδικά πριν ξεκινήσει ο πολεμικός χορός των οργάνων και το πορτραίτο του ''Chasing the Storm'' ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο, μανιασμένα, υπερηχητικά και επιθετικά. Τρία τέταρτα της ώρας χωρίς ανάσα, ασταμάτητο μάθημα δύναμης και πόνου.