THE DUELLISTS VOL.3: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ JUDAS PRIEST;

Τρίτωσε το κακό, με τους συντάκτες να γρονθοκοπούνται τώρα σχετικά με το βασανιστικό ερώτημα: Ποια είναι η καλύτερη περίοδος των Judas Priest; Ενόψει Rockwave, το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο και οι πένες πιάνουν φωτιά.

Πέντε περίοδοι, πέντε συντάκτες. Σήμερα η εποχή της μεταλλικής πρωτοπορίας (1974-1979).

Λάμπρος Πανέτας: Hear the roar as they sense the fear

Όταν οι αγαπητοί εν metalzone συνάδελφοι με ρώτησαν ποια  περίοδο των Judas Priest θα ήθελα να «υπερασπιστώ», η απάντηση ήρθε σχεδόν χωρίς σκέψη: «Τα 70’s δικά μου!» Οκ, δεν είδα να καίγεται και κανείς άλλος να την αναλάβει αλλά δεν πειράζει γιατί they don’t know the things I know!

Αιτία του κολλήματος μου με αυτή την πρωταρχική, πρώιμη (ναι καλά!) περίοδο των Judas Priest είναι το ότι πάντα με ιντρίγκαρε το γεγονός ότι μιλάμε για μια εποχή που ακόμα παιζόταν αυτό που σήμερα αποκαλούμε «κλασικό ροκ».  Ξέρετε, Black Sabbath, Led Zeppelin, Deep Purple, Uriah Heep, Jethro Tull, Queen και λίγο πιο μετά Rainbow, Thin Lizzy, UFO, Scorpions. Δεν λέω, όλοι αυτοί έπαιξαν (και) σκληρά, έβαλαν το όχι και τόσο μικρό λιθαράκι τους στο οικοδόμημα του heavy metal αλλά διάολε, οι Judas Priest ήταν ήδη από τότε «εκεί», δεν αποτέλεσαν τους πρόδρομους του heavy metal, ΕΠΑΙΖΑΝ heavy metal.

Εντάξει, αν θέλετε το “Rocka Rolla”  του 1974 το προσπερνάτε, άλλωστε η αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα η μπάντα απλά ακόνιζε τα νύχια της παίζοντας όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο blues rock, αν και στα τελειώματα των “Never satisfied” και “Run of the mill” ακούμε ήδη τον Halford να μας δίνει εικόνες του μέλλοντος. Φαίνεται όμως ότι τα νύχια τους τα ακονίσανε  πολύ καλά, γιατί αυτό που έσκασε 2 χρόνια μετά θα πρέπει να έκανε πολλές φτασμένες μπάντες να αισθανθούν γερασμένες. Αμφιβάλλετε, ε; Ψάξτε λοιπόν στο 1976 πέρα από το “Sad wings ff destiny” για να βρείτε κομμάτια σαν το μεγαλειώδες “Victim of changes”, το τουλάχιστον στοιχειωτικό “The ripper”, την «άσπρο/μαύρο» διλογία “Dreamer deceiver / Deceiver”, το πρελούδιο του NWOBHM “Tyrant” ή το στιβαρό “Island of domination”. Δεν βρήκατε και πάρα πολλά, ε; Μάλλον γιατί το 1976 ΚΑΝΕΙΣ δεν έπαιζε heavy metal, πόσο μάλλον heavy metal σαν αυτό του εν λόγω δίσκου. Αν πάτε 4-5 χρόνια μπροστά και δείτε τι έγραφε τότε η μπάντα, θα διαπιστώσετε ότι μόνο παρθένα δεν είναι η μουσική τους, καθώς είχαν ήδη από τα 70s «ακουμπήσει» μεγάλο μέρος της μουσικής που μας πρόσφεραν τελειοποιημένη και… πατενταρισμένη στα 80s.

Σαν να μην έφτανε αυτό, τον επόμενο κιόλας χρόνο ξαναχτυπούν με το “Sin after sin” και εδώ είναι η στιγμή να τα χώσω στον κατά τα άλλα συμπαθή και αγαπητό Roger Glover, του οποίου η παραγωγή αδίκησε έναν δίσκο ο οποίος μάλλον ποτέ δεν θα αποτινάξει από πάνω του την ρετσινιά του… κουτσού. Ναι, ο δίσκος φαίνεται να χωλαίνει, πρώτον γιατί είχε έναν πολύ δυνατό προκάτοχο να ανταγωνιστεί, δεύτερον γιατί η παραγωγή ήταν ας πούμε αδύναμη, καθώς ο Glover μάλλον δεν είχε πιάσει το νόημα και τρίτον γιατί κάπου στη μέση φαίνεται να κάνει κοιλιά. Αντί όμως να σταθούμε στο τι θα μπορούσε να είναι αυτός ο δίσκος, ας σκεφτούμε ότι μας πρόσφερε ένα “Sinner” (τι, δεν είναι heavy metal αυτό;), την εξαιρετική διασκευή στο “Diamond and rust” της Joan Baez (πραγματικά τι να σκέφτηκε όταν την άκουσε;), το κοφτερό σαν λεπίδι “Dissident aggressor” και το μάλλον υποτιμημένο “Here come the tears”, με τις κιθάρες να ζωγραφίζουν και τον Halford να δίνει μια υπέροχη ερμηνεία. Ναι, το “Sin after sin” είναι ένας heavy metal δίσκος και το ημερολόγιο δείχνει ακόμα 1977.

Βέβαια αν κάπου το “Sin after sin” υστέρησε δεν είχε τελικά και τόση σημασία, γιατί τη επόμενη χρονιά (τρίτος σερί χρόνος με νέο δίσκο) με το “Stained class” η μπάντα απλά έπαιξε τα ρέστα της! Δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να ένιωσε κάποιος με το που έβαλε τον δίσκο στο πικάπ για πρώτη φορά, μόνο και μόνο για να σκάσει στην μούρη του ο δυναμίτης που λέγεται “Exciter”. Σοκ, δέος, τρόμος, αγαλλίαση, φώτιση; Ίσως όλα μαζί! Σαρωτικό heavy metal, κιθάρες, τύμπανα και η ΦΩΝΗ, όλα στο κόκκινο και είναι μόνο η αρχή. Η διασκευή στο “Better by you, better than me” των Spooky Tooth έγινε κλασική, ενώ η τετράδα των “Stained class”, “Invader”, “Saints in hell” (ΤΙ ΕΠΟΣ) και “Beyond the realms of death” απλά είναι ανεπανάληπτη. Στο “Stained class” οι Judas Priest παραδίδουν μαθήματα heavy metal και σίγουρα όσες μπάντες ξεκίνησαν την δράση τους στις αρχές των 80s κράτησαν καλές σημειώσεις.

Πριν όμως καλά καλά κατακαθίσει η σκόνη από τον ορυμαγδό του “Stained class”, το “Killing Μachine” έρχεται μέσα στην ίδια χρονιά να μας αποτελειώσει. Τέταρτος δίσκος σε 3 χρόνια και το σερί συνεχίστηκε μέχρι το 1982(οκ, κλέβω και λίγο γιατί ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1979 για της Η.Π.Α. σαν Hell Βent For Leather) τη στιγμή που σημερινές μπάντες περνάνε χρόνια «τελειοποιώντας» τον ήχο τους και χωρίς καν να περιοδεύουν όπως οι Judas Priest. Ίσως ο δίσκος που κάθε NWOBHM μπάντα θα ήθελε να έχει γράψει, το “Killing machine” δίνει περισσότερη έμφαση στην μελωδία χωρίς όμως να υπολείπεται δύναμης και heavy metal αισθητικής.  Κομμάτια σαν το “Burnin’ up” ή το “Rock forever” θα τα «συναντήσουμε» ξανά στα 80s, στις πιο μελωδικές στιγμές της μπάντας, το υμνικό “Take on the world” μοιάζει με «νονός» του “United” που θα συναντήσουμε την επόμενη χρονιά στο “British steel” ενώ τα “Running wild”, “Delivering the goods” και “Hell bent for leather” χτυπάνε κατευθείαν στον στόχο και διαθέτουν τα φόντα να κουνήσουν πολλά κεφάλια πάνω κάτω (headbanging θα το πούν αργότερα). Α ναι, έχουμε και εδώ άλλη μια εξαιρετική διασκευή στο “The Green Manalishi (with the two-pronged crown”) των Fleetwood Mac(στην αμερικάνικη έκδοση μόνο), το οποίο μετατρέπουν από ένα αργό blues κομμάτι σε ένα ταξίδι μέσα σε σκοτεινά μονοπάτια που καταλήγουν σε μια πολυπόθητη κάθαρση.

Προφανώς δεν υπονοώ ότι οι Priest των 80s αντέγραψαν τους 70s εαυτούς τους. Αν όμως κοιτάξουμε πέρα από τις διαφορές στην παραγωγή θα δούμε ότι η δεκαετία του ’70 δεν ήταν απλά αναγνωριστική για την μπάντα, αλλά αυτή που ουσιαστικά μας έδωσε όλα τα βασικά στοιχεία του Priest ήχου και έστρωσε τον δρόμο για οτιδήποτε έκαναν τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία. Καλό και άγιο και εμβληματικό το “British steel” αλλά «μυρίζει» 1978-9 και μην το αρνηθείτε, αγαπητοί συνάδελφοι. Γενικά η περίοδος 1975-1979 δείχνει ότι η μπάντα να ήταν λίγο πιο μπροστά από την εποχή της και σαν συνέπεια δεν έθεσε απλά τα θεμέλια για το heavy metal οικοδόμημα, σήκωσε και 1-2 ορόφους, έτσι για πλάκα. Αν λοιπόν όταν ακούτε heavy metal σκέφτεστε (μόνο) 80s, αναθεωρήστε. Οι Priest το έκαναν πρώτοι, το έκαναν καλύτερα και τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν απλά η τρανταχτή επιβεβαίωση αυτού που ξέραμε ήδη, ότι όσοι και να προσπαθήσουν, κανείς δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα. Το δήλωσαν άλλωστε όλο έπαρση και οι ίδιοι στους στίχους του “Hell bent for leather” γιατί… ήξεραν! «There’s many who tried to prove that they’re faster but they didn’t last and they died as they tried!»