SATYRICON - FUZZ LIVE MUSIC CLUB
Τελικά ο K.I.N.G είναι οι Satyricon
Με το ψιλόβροχο να έχει άρχισει καμία ώρα πριν το live και το κρύο να γίνεται όλο και πιο αισθητό, κατηφορίσαμε προς το Fuzz, να ακούσουμε/δούμε τους Αθηναίους On Thorns I Lay και τους εμβληματικούς και ζωντανούς θρύλους της Νορβηγικής (και όχι μόνο) black metal σκηνής. Αν και η μέρα ήταν δύσκολη, καθημερίνη εργάσιμη με τα μαγαζιά ανοιχτά, ο κόσμος τίμησε με την παρουσία του το συγκεκριμένο live.
Χωρίς καθυστέρηση, έκαναν οι βετεράνοι πλέον On Thorns I Lay την εμφάνιση τους στην σκηνή (20:50 ακριβώς). Μετά από συναυλιακή απουσία μακράς διαρκείας η μπάντα πήρε την απόφαση να εμφανιστεί σε ένα live πρόκληση (καθώς μοιραία υπάρχει σύγκριση και όταν οι επόμενοι είναι οι Satyricon, ε όπως και να το κάνουμε θέλει κότσια). Άρχισαν λοιπόν να ακούγονται οι πρώτοι ήχοι από το Infinity, άρχισε να χτίζεται μία ατμόσφαιρα άκρως ταιριαστή για να υποδεχτούμε αυτό που μας περίμενε στην συνέχεια. Μετά λοιπόν από αυτό το intro, ήρθε και το Aegean Sorrow από τον ομώνυμο (και πολύ ενδιαφέρων) δίσκο τους. Γενικότερα το setlist τους επικεντρώθηκε στην νέα τους κυκλοφορία, καθώς έπαιξαν τέσσερα από τα οχτώ κομμάτια που περιλαμβάνονται (εξαιρώ το intro), ο οποίος έδειξε να αγκαλιάζεται από το κοινό, ένα κοινό που ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό, καθώς περίμενε την επανεμφάνιση των Satyricon μετά εννιά ολόκληρα χρόνια. Η εμφάνιση τους ήταν αρκετά καλή, καθώς σκηνικά (όπου βοηθάει απείρως η προσθήκη του νέου μπασίστα τους , Δημήτρη Πλιάτσικα) ήταν άκρως ταιριαστο αυτό που άκουγα με αυτό που έβλεπα. Όσον αφορά τον ήχο τους, ήταν μεστός και στοιβαρός και γενικότερα σου άφησαν την αίσθηση ότι μάλλον έχουν αδικήσει τους εαυτούς τους στο παρελθόν.
Setlist: Infinity (Intro), Aegean Sorrow, Crystal Tears, Erevos, In Heaven’s Island, Olethros Pt. I και Olethros Pt. II
Μετά από μία μικρή παύση για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στο stage, κάνει την εμφάνιση το απαραίτητο ύψιλον/κέρατα, έμβλημα των Satyricon. Απ’ότι φαίνεται η προσμονή μας έφτανε προς το τέλος της. Μία προσμονή που όλοι περιμέναμε να δούμε αν θα επιβεβαιωθεί. Αρχίζουν να χαμηλώνουν τα φώτα, οι μουσικοί κάνουν την εμφάνιση τους στην σκηνή, λίγα δευτερόλεπτα μετά ξεπροβάλλει και ο Satyr. Πίανει τα κέρατα της βάσης του μικροφώνο του και εκείνη τη στιγμή αρχίζει ο χρόνος να κυλάει πιο γρήγορα από το κανονικό. Τι εννοώ τώρα, πότε είπε Fire dance - in the morning sun και πότε Dragon wings - crooked horns K.I.N.G ούτε που κατάλαβα. Από τα πρώτα κομμάτια κοιτιόμασταν με απορία αν έπαιζαν playback, προφανώς και δεν έπαιζαν, αλλά εκτελεστικά, τι τους άκουγες σε cd, τι live, διαφορά δεν καταλάβαινες.
O Satyr με ενέργεια εικοσάχρονου, ο Frost με τέλειο και άρτιο παίξιμο του, αλλά και οι υπόλοιποι με το συνεχόμενο headbanging, μας έκαναν στην αρχή να ανατριχιάσουμε και να ευχαριστούμε ανώτερες, κατώτερες και ότι άλλες δυνάμεις σκεφτόμασταν, που δεν κάναμε το ολέθριο λάθος να χάσουμε αυτό το live. Σε ένα από τα breaks λοιπόν, ο Satyr αποφασίζει να μας απευθυνθεί. Μας λέει λοιπόν ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (η οικονομική κατάσταση δηλαδή) τους ανάγκασαν να απουσιάσουν για εννιά χρόνια από την χώρα μας, αλλά η Ελλάδα υπήρχε και πριν την Ε.Ε. και θα υπάρχει και μετά την Ε.Ε., τότε το κοινό ξεσπά σε χειροκροτήματα (και καλά έκανε εγώ θα πω, γιατί αρχικά ο Satyr δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να πει αυτό που είπε, τι να κερδίσει fans, το έβλεπε και μόνος του ότι έχει, να δικαιολογηθεί γιατί έκαναν εννιά χρόνια, σιγά μην πηγαίναμε μετά να του ζητήσουμε και τα ρέστα) και στο καπάκι μας στέλνει στα κεφάλια το Now, Diabolical.
Αφού τα ψιλό είπαμε για τον έφηβο Satyr, πάμε λίγο στον έτερο Σάτυρο, τον Frost. Αρχικά για το παίξιμο του, τι να πρωτοπεί κανείς, ότι όποτε χτυπούσε την μπότα (και το έκανε συχνά) έβλεπες κεφάλια και χέρια να τον ακολουθούν. Ή να πούμε για το βλέμμα του όταν ήρθε μπροστά στην σκηνή να μας χαιρετήσει (ήταν λίγο του τρελού ομολογώ, αλλά το γούσταρα). Καθώς λοιπόν η ώρα πέρναγε με γοργούς ρυθμούς και το κοινό έδειχνε να το απολαμβάνει και με το παραπάνω, πάμε προς τον επίλογο. Έχοντας ήδη παίξει μία ώρα, ο Satyr παίρνει την κιθάρα του και μας φέρνει εποχές Dark Medieval Times με το Walk the Path of Sorrow. Εκεί λοιπόν και ο τελευταιός που είχε διατηρήσει την ηρεμία του ξέσπασε. Στην συνέχεια αποφασίζει να μας γυρίσει στο τεράστιο Nemesis Divina για να έρθει η ώρα του Mother North. Λες λοιπόν «Ρε, τι γαμάτο live ήταν αυτό», μα ξεχνάς το βασικότερο, ότι έχουν αφήσει το καλό για το τέλος. Pentagram Burns και παίρνουν φωτιά (σχεδόν κυριολεκτικά) τα πάντα! Κάπακι Fuel For Hatred, σε μία μικρή παραλλαγή (πιο επιθετικό) όπου τα mosh ξέσπαγαν σε διάφορα σημεία του Fuzz, ακριβώς δηλαδή όπως μας ζήτησε ο Satyr. Στο τέλος μας ζήτησε να κυριεύσουμε τον κόσμο και άρχισε το K.I.N.G..
Ήταν εξαιρετικό live όπου όλοι όσοι πήραν μέρος είχαν εκπληκτική απόδοση. Από τους On Thorns I Lay, που είχαν τον ρόλο του opening act, μέχρι το κυρίως πιάτο που ήταν οι Satyricon και από το αθηναϊκό κοινό που έδειξε να διψάει για τέτοια live, μέχρι την διοργάνωση που διευκόλυνε τον κόσμο να μπει ώστε να μην βρέχεται αλλά και το πρόγραμμα που τηρήθηκε κατά γράμμα. Εν ολίγοις παρακολουθήσαμε ένα live που βάζει υποψηφιότητα για το καλύτερο της χρονιάς.
