My Dying Bride - The Light at the End of the World

Οι My Dying Bride στην δεκαετία του 90 δημιούργησαν πέρα από τον μύθο τους, πέρα από το ένα μέρος της θρυλικής τριάδας, με Paradise Lost και Anathema, δημιούργησαν και ένα περίεργο σκοτεινό μονοπάτι που οδηγούσε μαεστρικά και φαντασμαγορικά σε ένα φως. Ένα φως πολύ δυνατό. Έτσι στα τέλη της δεκαετίας και πιο συγκεκριμένα στις 12 του Οκτώβρη του 1999, κυκλοφόρησαν τον δίσκο ‘’The Light At The End Of The World’’, που με τον τίτλο του, μα πάνω από όλα το μεστό του περιεχόμενο, εξέφραζε αυτήν την προς το φως πορεία. Ήταν ο έβδομος τους δίσκος και φυσικά κυκλοφόρησε από την Peaceville.

Ο Aaron Stainthorpe, λόγια σκότους με φωνή και ψυχή πεφωτισμένη. Ο Andrew Craighan κιθάρα και τις πιο πολλές συνθέσεις - μελωδίες. Ο τότε μπασίστας "Ade". Και ο τότε νεοφερμένος τυμπανιστής Shaun Taylor-Steels. Αυτή είναι η βασική ομάδα των Βρετανών doom death metallers. Σε μικρή εμφάνιση και ο πρώτος, αλλά και επιστρέψαντας πια κιθαρίστας Calvin Robertshaw.

Μπαίνει με φούρια το ‘’She Is Dark’’ αν και ξαφνικά πέφτει. Ο ρυθμός του αλλάζει σαν ανεμοδείκτης και ο Aaron προφέρει με πόνο τις λέξεις.  Με μια κιθάρα που ηχοραγεί και πλήκτρα από τον session Jonny Maudling, έρχεται το “Edenbeast” βάζοντας τον μέγιστο λυρισμό στα ένδεκα λεπτά του. Οι My Dying Bride ήταν και είναι σε μεγάλο βαθμό story tellers. Και το αποδεικνύουν με ιστορίες, πότε θλιβερές σαν το “The Night He Died”  ή και πότε μυστήριες και αλληγορικές όπως το ‘’Into The Lake Of Ghost’’, ή και πιο λογοτεχνικές σαν το “The Isis Script”. Από τα κομμάτια, σε κλασικό My Dying Bride μοτίβο, που μας δείχνουν το ότι μπορούν και καμώνουν ύμνους, με νότες και λόγια φωτεινά μες στο σκοτάδι, είναι και το ομώνυμο “The Light at the End of the World”. Το ‘’The Fever See’’ είναι από τα πιο αγαπημένα μου εδώ αλλά και γενικά από My Dying Bride, με τα όχι για τον καιρό εκείνο, συνήθη βορβορώδη φωνητικά από τον Aaron. Το “Christliar” είναι ένα κρυφό διαμάντι που φανερώνεται από την πανέμορφη μελωδία του και το εκπληκτικό παίξιμο όλων. Το ‘’Sear Me’’ σε όλες του τις μορφές όπως εμφανίζονται, είναι μια ευαίσθητη χορδή, ένα σφίξιμο στο στομάχι αλλά και μια ευτυχία να το ακούς. Εδώ κάπως διαφορετικό ως “Sear Me III”.

Τι δισκάρα. Τι ύμνοι. Πως σε βάζουν σε μια σκοτεινή μαύρη τρύπα και σε βγάζουν σε ένα φωτεινό και ελπιδοφόρο για τις ψυχές μας σύμπαν. Φωσάκια αγέννητα μες την καρδιά του σκότους. Με τέτοια δημιουργήματα πάντα θα ξημερώνει, όσο και αν νυχτώνει.