Atlantean Kodex - The Golden Bough (A Study in Magic and Religion)

Όταν μια μπάντα βαπτίζεται επηρεασμένη από τίτλους και στίχους των Manilla Road και Solstice (επικοντουμάδες) τότε είσαι σίγουρος ότι θα βγει κάτι καλό. Στην περίπτωση των Atlantean Kodex δεν μιλάμε για κάτι καλό. Μιλάμε για το ΤΕΛΕΙΟ. Μια από τις καλύτερες μπάντες που ξεπήδησαν την τελευταία εικοσαετία. Δράττομαι της ευκαιρίας ότι το ντεμπούτο κλείνει τα 15 χρόνια και έχει ήδη επηρεάσει νεότερες μπάντες. Σίγουρα θα μιλάμε για ηχητικό μνημείο του είδους στο μέλλον. Εν συντομία, οι Βαυαροί Atlantean Kodex ιδρύθηκαν από τον κιθαρίστα Manuel Trummer και τον μπασίστα Florian Kreuzer . Δυο χρόνια αργότερα η σύνθεση σταθεροποιείται και δουλεύουν το πρώτο τους υλικό, το οποίο συναντάμε σε splits και demos. Η άκρως επική μουσική διάθεση με συνδυασμό το πλούσιο,ιστορικά,στιχουργικό περιεχόμενο (ο Manuel σπούδαζε και διάβαζε πολλά περί ιστορίας και κουλτούρας πολιτισμών) μπαίνει στο μάτι (και το αυτί πολλών). Το ντεμπούτο ''The Golden Bough'' κυκλοφορεί από την Cruz del Sur Music και αγγίζει τις καρδιές πολλών που αναζητούν το αγνό, επικό heavy metal. Τους είδαμε και στην Ελλάδα στα πρώτα τους βήματα και όσοι ήταν παρόντες έφυγαν με γροθιές φουσκωμένες και πνευμόνια ξεφουσκωμένα. Η συνέχεια δόθηκε το 2013 με το ''The White Goddess'' που αγγίζει την ίδια τελειότητα, αν δεν την ξεπερνά κιόλας. Είμαι σίγουρος ότι όσοι τον έχουν ακούσει, έχουν γίνει οπαδοί τους. Τρίτος και τελευταίος δίσκος, από το αρκετά μακρινό πλέον 2019, το ''The Course of Empire'' και με την πρώτη αλλαγή στη σύνθεση τους με τη θέση του lead κιθαρίστα πλέον να αναλαμβάνει η Coralie, επάξια θα έλεγα όσο μπορώ να κρίνω και συναυλιακά. Μένει μόνο να δούμε αν αυτό το εξαιρετικό σερί συνεχιστεί και στο μέλλον για τέταρτη φορά. ΔΕΝ περιμένουμε τίποτα λιγότερο από κάτι που θα μας αγγίξει ολοκληρωτικά,  πνευματικά και συναισθηματικά.

Επικό από κάθε άποψη. Και από διάρκειες...χωρίς βιασύνες, το doom στοιχείο δίνει τον  βασιλικά μεγαλοπρεπές παλμό του. Το riffing  ξεκινά, φωτιά και αίμα. Ότι αγαπήσαμε στους Doomsword, Manowar, Manilla Road, Bathory αλλά και Solstice και While Heaven Wept βρίσκεται εδώ. Ξαναζούμε μέσω ηχητικής φαντασίας σε άλλους πολιτισμούς και κοινωνίες. Επιβλητικό drumming εναγκαλιάζει τη δύναμη, πύρινα φωνητικά σε ανυψώνουν. Μεσαίες ταχύτητες κατά βάση, δεν περιορίζεται ΠΟΤΕ, έχει από γοργοπόδαρα ξεσπάσματα μέχρι σαλιγκαρίσιες ταχύτητες, πάντοτε με οφιοδειδείς στροφές. To ''Pilgrim '' είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια και όχι μόνο από τους Atlantean Kodex. Αργό, εντυπωσιακό, σε αφήνει να καίγεσαι για ένα δευτερόλεπτο που δεν τελειώνει ποτέ μέχρι να ακούσεις τα τύμπανα να χτυπιούνται με όση δύναμη αντέχει ο Weiss. Τα κοράκια των BATHORY κρώζουν χαιρέκακα καθ'όλη τη διάρκεια του τραγουδιού. Ογκώδες, επώδυνο, σκοτεινό. Διαφυγή από το κλειστό και βαρετό παρόν  σε ένα άλλο κόσμο γεμάτο με επικότατες μελωδίες που ανασταίνουν και οπαδό που έχει να ακούσει metal από το 1989 (ή 1999) διότι μετά δεν έχει βγει κάτι καλό να ακούσει (ΜΟΝΟ στον δικό τους κόσμο). 

Η καθαγιασμένη μεταλλική ιεροτελεστία  συνεχίζεται. Καρποφόρα επικά εδάφη που κερδίζονται με ατσάλι αλλά και ψυχικό βάρος. Υπάρχει μια βαριά ατμόσφαιρα που αναβλύζει αυθεντικότητα και φυσικότητα. Στο ''Disciples of the Iron Crown'' διαλέξουν να επιτεθούν πιο άμεσα, αλλά όχι και πιο βάρβαρα. Βροχή από riffs, φλεγόμενα φωνητικά, μέγιστη ρυθμική δύναμη. Πυρ κατά βούληση. Αντίθετα, το ''Vesperal Hymn'' συνεχίζει με ακουστικές κιθάρες και φωνή (και κάποιες εκρήξεις), πάντοτε με αυτούς τους πολύ ενδιαφέροντες και μπόλικους στίχους έτσι ώστε να μπορείς να κάτσεις με τον καφέ ή το ποτό σου και να απολαύσεις τον δίσκο κρατώντας το βιβλιαράκι στο χέρι.  Η ομότιτλη σλυνθεση της μπάντας έρχεται να σαρώσει τα πάντα. Άκρως επικός ήχος επιμελείται των απαιτήσεων και απολαύσεων μας. Συναυλιακός ύμνος για να βάλεις φωτιά στο σανίδι και στις καρδιές οπαδών. Μια ηχητική περιπέτεια, μια ακουστική επιδρομή.Οι κιθάρες αναβλύζουν υγρά συναισθήματα σολάροντας μονολιθικά κορυφώνοντας στο τέλος με πολυφωνική δοξασία στο...Atlantean Kodex. ΛΑΤΡΕΙΑ. Για το τέλος αφήσανε μια 15λεπτη σύνθεση που δεν χωρά λιγόψυχους. Bathorική εισαγωγή, αρχικά ερειπωμένη από φωνητικά. Σύντομα η καμπύλη θα γείρει σε πιο ολοκληρωμένη φάση και θα γεφυρωθεί οποιοδήποτε κενό. Ψυχικό σθένος από τον Becker όσο ο Trummer σε καταπλήσσει με τα κιθαριστικά του θέματα. Οργισμένες εκλάμψεις και δόσεις πικρίας σε ένα ηχητικό βράχο που κυλάει κατά πάνω σου όλο και με μεγαλύτερη ταχύτητα. Σβήσιμο με το ομώνυμο του δίσκου που έχει ήδη κερδίσει μια θέση στο Μεταλλικό Πάνθεον για τις επόμενες γενιές.