Carcass - Heartwork

Αναμφισβήτητα οι Carcass υπήρξαν οδηγοί. Σε πολλά πράγματα. Από τις πρώτες μπάντες που έπαιξαν τόσο γρήγορα, που είχα τόσο ακραία εξώφυλλα (στην αρχή τους), που είχαν τόσο εξειδικευμένη στιχουργία που δεν καταλάβαινε κανείς τίποτα αν δεν σπούδασε ιατρικά επαγγέλματα. Δεν έμειναν εκεί όμως όσο αφορά τις καινοτομίες όπως θα διαβάσουμε παρακάτω. Ξεκινώντας να γράψουμε ότι το αρχικό τρίο των Carcass αποτελούνταν από τους Jeff Walker,Bill Steer και Ken Owen. Αυτή η σύνθεση έβγαλε τα διαμάντια Reek of Putrefaction και Symphonies of Sickness που λατρεύονται από όποιον έχει ακούσει στη ζωή του  deathgrind/goregrind. Στη συνέχεια προστίθεται στην ομάδα ο νεαρός Michael Amott  και κυκλοφορούν πιθανότατα το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους, το ''Necroticism - Descanting the Insalubrious'', ένα κράμα death metal μαζί με τις αρχικές goregrind αναφορές. Με ακόμα μεγαλύτερη συμβολή του Amott, το 1993 κυκλοφορούν το θεικό ''Heartwork'' με εξώφυλλο γλυπτό του H.R. Giger κάτι που είχαν κάνει πρωτύτερα οι Celtic Frost, οι Atrocity και οι Sacronanct αλλά όπως και να χει θεωρείται και πάλι καινοτόμο. Αποχώρηση του Μιχαλάκη (λέγε με Arch Enemy). Κύκνειο άσμα της μπάντας (τουλάχιστον έτσι νόμιζαν(μ)ε) το Swansong με τη τετραμελή μπάντα να προσθέτει πολλά Death 'n' Roll στοιχεία, από τις πρώτες μπαντες που το έκαναν αυτό μαζί με τους Entombed και Furbowl. Οι Carcass διαλύονται και τρία (εκτός του  Bill Steer που έφτιαξε τους Firebird) από τα τέσσερα μέλη φτιάχνουν τους Blackstar οι οποίοι δεν άντεξαν και πολύ μιας και ο Ken Owen έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία το 1999 και δυστυχώς του στέρησε την ικανότητα να παιζει drums,τουλάχιστον όχι όσο γρήγορα και χρονοβόρα έπαιζε. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν είναι μαζί με τους Carcass στην επανασύνδεση το 2007 αν και συμμετέχει όποτε και όσο μπορεί. Η αυθεντική τριάδα παράμεινε ένα στην ψυχή. Για την ιστορία, τα Surgical Steel (2013) και Torn Arteries (2021) είναι εξαιρετικά δείγματα (μελωδικού) death metal ενώ το εξώφυλλο του τελευταίου πανέξυπνο και πανέμορφο, μια πρωτοτυπία από μόνη της.

Ώριμο death metal, κοφτερό αλλά με τεχνική και μελωδία στα αυλάκια του. Αυτά τα μοναδικά, τσιριχτά, σχεδόν φιδίσια φωνητικά του Walker βγάζουν μια σφαγιαστική διάθεση, απόκοσμη και απειλητική. Μακριά από την grincore αισθητική του παρελθόντος, οι στίχοι πραγματεύονται πιο φυσιολογικά θέματα, έστω στο ''Buried Dreams''  διότι στο ''Carnal Forge '' βγαίνουν και πάλι τα λεξικά. Θανατηφόρα riffs που σε πετάνε στο διάστημα και σε θάβουν στο βαθύτερο σημείο του ωκεανού σε δευτερόλεπτα. Εναλλαγές ανάμεσα σε Steer και Amott και το αίμα από τα αυτάκια να αναβλύζει. Και όμως, εδώ ακούγονται σολαρίσματα και μελωδίες που θα τα ζήλευε οποιαδήποτε heavy metal μπάντα σέβεται τον εαυτό της.

Αυτά που παίζουν δεν είναι εξωπραγματικά και ας τα κάνουν να φαίνονται ότι είναι. Ή και το αντίθετο. Δηλαδή τα κάνουν να φαίνονται απλά έτσι όπως τα παίζουν (δείτε το οπτικοακουστικό υλικό που δημιουργήθηκε για τα ''No Love Lost'' και το ομώνυμο) αλλά στη πραγματικότητα είναι πολύ δυσκολότερα στο παίξιμο γι αυτό και δεν συναντάμε συχνά διασκευές αυτών ούτε καν από μπάντες που λατρεύουν ή παίζουν σαν τους Carcass. Heavy Metal σκελέτωμα με death metal μηχανή και τροχούς τα τραγούδια του Heartwork. Παίζουν σαν εξωγήινοι, από άλλη διάσταση. Καμια στιγμή μονοτονίας, επανάληψης, αχρείαστης βαρβαρότητας ή τραχύτητας για το δείχνεσθαι. Εδώ μοιράζεται ηχητική καταδίκη, μυρίζει θανατικό χωρίς τις παλιότερες οσμές χλωροφόρμιου, δημιουργείται νέο εκμαγείο death metal κράματος που δεν θα αντιγραφεί στο μέλλον από λίγους αλλά θα αγαπηθεί από πολλούς.

Σειρά για μπηχτές προς τη θρησκεία με το ''Embodiment'' και η φαρέτρα αδειάζει με βέλη μίσους από την τετράδα προς όλες τις κατευθύνσεις. Επίδειξη ικανοτήτων, τακτικές αντίποινων την ώρα που που τελειώνει μια μελωδία που χαιδεύει τα αυτιά,πρακτικές μοχθηρών κινήσεων.Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο, τα leads λειτουργούν σαν πιλότοι μια δαιμονικής πτήσης, οι ρυθμοί σε τρομοκρατούν με την ένταση και τεχνική τους κρατώντας το σαγόνι σου χάμω σαν σπασμένο. Φτάνοντας στο ''Blind Bleeding the Blind '' διασκεδάζεις με τη μουσική φιέστα των leads που διαδέχονται το ένα το άλλο και σε συνεργασία καταβροχθίζουν το μυαλό σου και ακρωτηριάζουν τα αυτιά σου. Ωραίες γκρούβες που δίνουν χώρο στο να σκάνε τα riffs σαν ατομικές βόμβες και να νιώθεις τα δηλητηριώδη τσιμπήμπατα της φωνής. Αν προσπαθούσα να δώσω μορφή και σχήμα στον όρο ''οργισμένη τεχνική μελωδία'' , θα έμοιαζε με το εξώφυλλο του δίσκου.