Όταν μιλάμε για εργατικές μπάντες με πλούσια δισκογραφία, άπειρες συναυλίες, υπομονή και επιμονή, μπορούμενα συγκαταλέξουμε και τους Ολλανδούς Dead Head. Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 1989 όταν τέσσερις φίλοι αποφάσισαν απλά να φτιάξουν μια μπάντα και να παίζουν thrash/death μιας και το ακραίο metal ήταν στα φόρτε του. Τι καλύτερο από κάποιους φορτισμένους έφηβους που να ξεδίνουν στη μουσική παρά σε οτιδήποτε άλλο.
Κάποιες κυκλοφορίες έμελλε να μείνουν άγνωστες στον περισσότερο κόσμο. Ίσως λόγω χώρας καταγωγής, ίσως ηχητικών πειραματισμών, ίσως εταιριών, ίσως περιεχόμενου,ίσως...ίσως. Αναμοχλεύοντας το παρελθόν μπορούμε να βρούμε χιλιάδες κυκλοφορίες. Κάποιες πραγματικά άξιζαν καλύτερης τύχης αλλά πλέον δεν μπορεί να γίνει τίποτα εκτός από το να τους τιμήσουμε με κάποια ακούσματα και ένα καλό λόγο.Αν τους αγαπήσουν γι αυτό το λόγο και κάποιοι ακόμα θα ήταν πολύ καλύτερα. Ελβετία, λίγο πριν αλλάξει η δεκαετία των 80ς, συγκροτήματα αρχίζουν το δικό τους μουσικό ταξίδι.
Η ιστορία των Εγγλέζων ξεκινά στο Λονδίνο το 1973 (πρ’ωτη τους συναυλία στο "The Café des Artistes" στη Fulham Road της συγκεκριμένης πόλης) , πολύ νωρίτερ του γνωστού κινήματος n.w.o.b.h.m. Μουσικά καταχωρήθηκαν μαζί με μπάντες σαν τους Black Widow, Atomic Rooster ή Coven, δηλαδή στο Occult Rock. Τελικά η τριάδα των Ritual (Re Bethe (guitar, vocals), Phil Mason (bass) and Rex Duval (drums) κατάφερε να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο ‘’Widow’’ (και πολλοί τους ονομάζανε έτσι επειδή δεν υπήρχε το λογότυπο Ritual πάνω στο εξώφυλλο) 10 χρόνια μετά, πάνω στην έκρηξη του Αγγλικού heavy metal.
Σαράντα χρόνια σαν Dark Quarterer και ακόμα περισσότερο αν υπολογίσεις και τους Omega R, την πρώιμη μορφή τους σε πιο Prog/hard rock ηχοτόπια. Πάρα πολλά για να μοιράζεσαι με κάποιον άνθρωπο. Και όμως οι Gianni Nepi (μπάσο/φωνή) και Paolo "Nipa" Ninci (drums) είναι ακόμα μαζί, χωρίς να βιάζονται για οτιδήποτε. Η μουσική για αυτούς δεν είναι επάγγελμα, είναι χαρά και ξέδωμα. Πόσο μάλλον τώρα που μιλάμε για 66-67 χρονους πλέον.
Η Αυστραλία έχει βγάλει σχετικά λίγες μπάντες αλλά πολλές από αυτές υπήρξαν ιδιαίτερες και με ξεχωριστό ήχο. Ή τουλάχιστον έγιναν στη συνέχεια της πορείας τους. Οι Disembowelment ξεκίνησαν με άγριο όνομα (ξεκοίλιασμα) και λογότυπο και κυμαινόταν στα όρια του brutal/grind death metal με μερικά doom στοιχεία. Εννοείται και ανάλογους στίχους. Τέτοια μουσική περιείχε και το πρώτο τους demo ‘’ Mourning September’’ του 1990, ένα χρόνο μετά την ίδρυση τους.
Αυτές τις μέρες της κλεισούρας, ο καθένας μας βρίσκει τρόπους να περνά την ώρα μέσα στο σπίτι του. Προσωπικά ξεψαχνίζω την δισκοθήκη μου και νοσταλγώ. Κάθε αγορά-απόκτηση-ανακάλυψη-ακρόαση μου φέρνει το μυαλό διάφορες ιστορίες. Νοσταλγία.Σαν να ανοίγεις ένα φωτογραφικό άλμπουμ και να κοιτάς τον εαυτό σου τα παλιότερα χρόνια. Το ένα από τα δισκάκια που έβγαλα και άκουσα ήταν το ‘’Tales Of Paradise’’ των Chryztyne. Ένα κοριτσάκι με το σκυλί για εξώφυλλο μου θύμισε την όλη διαδικασία αυτού που έκανα.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να πρέπει να εγκαταλείψεις την μπάντα που ΕΣΥ ίδρυσες μετά από κάποια χρόνια. Όχι επειδή βαρέθηκες, όχι επειδή μαλώνεις με τους άλλους, όχι επειδή κουράστηκες, όχι επειδή ‘’μεγάλωσες’’. Να πρέπει να την εγκαταλείψεις. Σαν τον Stéphane Viard των Meryless που κάποτε έπαιζε τόσο τεχνικά και έκανε την κιθάρα σου να παίρνει φωτιά. Κάποια στιγμή όμως έπαθε εμβοή στο αυτί, πρόβημα το οποίο χειροτέρεψε με τα χρόνια σε σημείο να μην μπορεί να παίξει κιθάρα ούτε σε συναυλίες ούτε στο προβάδικο και έτσι εγκατέλειψε την μπάντα του το 2014.
Η Retroactive Records βάλθηκε να επανακυκλοφορήσει οτιδήποτε έχει κυκλοφορήσει στην Αμερική (και όχι μόνο). Έχει γυρίσει κάθε πέτρα ψάχνοντας. Βέβαια έχει επανακυκλοφορήσει και δουλειές από διασημότερες μπάντες. Στον αριθμό #7 της σειράς Gold Disc Edition Series βρίσκουμε τους αρκετά γνωστούς hard rockers Guardian. Μια Χριστιανική μπάντα που ιδρύθηκε το 1989, κυκλοφόρησε επτά δίσκους, επιπλέον άλλους τρεις στα Ισπανικά ενώ έκανε παγκόσμιες περιοδίες.
Βασιλιάδες του θρόνου του Doom/Death ήταν, είναι και θα είναι οι My Dying Bride. Αδιαμφισβήτητα. Αλλά υπήρξαν και υπάρχουν και άλλοι που αξίζουν τα εύσημα. Την ίδια εποχή που δημιουργούνταν οι M.D.B., στην μακρινή Μελβούρνη ξεκινούσαν το δικό τους δρόμο οι Paramaecium. 1990 λοιπόν, και μια τριάδα Αυστραλών παίζει Death/Doom Metal στο πρώτο τους demo που βγήκε σε κασέτα λίγο αργότερα. Αρχηγός της μπάντας ο ευφυέστατος Andrew Tompkins, αναλαμβάνει τα φωνητικά και το μπάσο. Χριστιανός σε ήθος, το περνάει στην μουσική του παρόλο που έπαιζε death metal.
Συνεχίζοντας τις ανασκαφές σto Ολλανδικό death metal, οι θησαυροί είναι αμέτρητοι. Το γιατί κάποιες μπάντες δεν έγιναν γνωστότερες, είναι άγνωστο αν και κάποιοι λόγοι μας έρχονται στο μυαλό. Ας πούμε αν είσαι από μια μικρή πόλη της Νότιας Ολλανδίας με είκοσι χιλιάδες πληθυσμό, είναι δύσκολο να βρεις εταιρία, management, άπειρους οπαδούς, χώρους για συναυλίες, στούντιος κτλ. Πόσο μάλλον αν υπηρετείς το death metal τα χρόνια που είχε αρχίσει να φθίνει σε δημοτικότητα και όχι σε ποιότητα.