Sinnocence - State Of Grace

Ένα από τα αμέτρητα Αμερικάνικα hard rock συγκροτήματα που έσβησαν άμεσα με την άνοδο του Grunge ήχου είναι οι Sinnocence. Ξεκίνησαν το 1985 ως  The Way In και σταδιακά σκληρύναν τον ήχο τους(αλλάζοντας και το όνομα της μπάντας σε Sinnocence to 1989 χωρίς όμως να χάσουν ποτέ το έντονο μελωδικό τους στοιχείο. Είχαν την τύχη να ανήκουν στη σκηνή του New Jersey/New York, πράγμα που σήμαινε πολλές συναυλίες και οπαδούς αλλά άργησαν πολύ να κυκλοφορήσουν κάποιο υλικό ώστε να παγιώσουν μια δυναμικότερη θέση στη Αμερικάνικη σκηνή. Μόλις το 1992 κυκλοφόρησαν μια κασέτα με τέσσερα τραγούδια με την ονομασία ''Rough Cuts'' (επηρεασμένοι από κάτι αντίστοιχο που είχαν κάνει οι τεράστιοι Twisted Sister) τα οποία και συμπεριλήφθηκαν ξανά ένα χρόνο μετά, στο ντεμπούτο τους ''State Of Grace'' από την Ventura Records (μάλλον η δική τους εταιρία). Δυστυχώς ή ευτυχώς, το MTV ήταν πανδύναμο εκείνη την εποχή και οι Sinnocence δεν είχαν μερίδιο προώθησης όπως άλλα συγκροτήματα και ας υπήρχε οπτικοακουστικό υλικό. Έτσι έσβησαν ΚΑΙ αυτοί. Ο βασικός συνθέτης, κιθαρίστας και τραγουδιστής Danny Rose (Roselle) συνεχίζει πλέον με τους The Mylars έχοντας μαζί του παλιούς συναδέλφους από εκείνες τις μέρες (Rick Rose=Rick Pagnillo/κιθάρα και Nick Tyme=Nick Clemente/μπάσο).

Οι Sinnocence είναι ένα όμορφο λογοπαίγνιο ανάμεσα σε δυο λέξεις, την Αμαρτία και την Αθωότητα. Στιχουργικά μας εξηγούνται στο πρώτο και ομώνυμο τραγούδι όπου αναφέρονται σε νεαρής ηλικίας άτομα που βρίσκονται σε ανάγκη και πουλάνε το κορμί τους για να επιβιώσουν. Μουσικά οι Sinnocence αγαπάνε μπάντες όπως οι Beatles, Extreme, Kiss και Journey. Δεν ευχαριστούν τυχαία τον Θεό για το δώρο της σύνθεσης και τον Jon Lennon για την έμπνευση.Hard rock/AOR κατευθείαν από την πηγή. Αρχή με το ομώνυμο τραγούδι που ήδη αναφερθήκαμε λόγω στιχουργικού περιεχόμενου. Τα φωνητικά ακούγονται πονεμένα και άκρως μελωδικό με μια παιδικότητα, θυμίζοντας τα αντίστοιχα του Mike Tramp των White Lion. Ρυθμικό, με τις κιθάρες να κερνάνε μελωδικά σκιρτήματα και τα πλήκτρα να παίζουν σφοδρό παιχνίδι πινελιάζοντας ρομαντικά χρώματα. Οι δυο κιθαρίστες της μπάντας δεν φοβούνται να επαναστατήσουν μέσα σε αυτή τη ''γλυκιά'' πεδιάδα ορθώνοντας ανάστημα και στέλνοντας ριφοκύματα δράσης-αντίδρασης στον ακροατή. To ''Nature Of The Night'' που ακολουθεί έχει μια ξεγνοιασιά μέσα του. Απλοικό, θυμίζοντας τις καλύτερες στιγμές των Poison. Τα τύμπανα δεν περιορίζονται και ακούμε ωραία θέματα, σε στιγμές πρωτοστατούν. Κάποια φωνητικά γυρίσματα, σολαρίσματα-τιτιβίσματα και το '' State Of Grace'' αρχίζει να κερδίζει μια θέση στα αξιόλογα hard rock των 90ς. Ακολουθεί το ''Angel Walk'' με μπόλικες ακουστικές κιθάρες στην αρχή ξεφεύγοντας όμως στη συνέχεια αφού προσθέτουν αρκετή δύναμη (πάντοτε για AOR άκουσμα) σε ρυθμούς και τρόπο τραγουδίσματος.

Κάπου εδώ να σημειωθεί ότι όλες οι συνθέσεις ανήκουν στον τραγουδιστή Frank Duca και στον κιθαρίστα Danny Rose, η δουλειά και οι εκτελέσεις των οποίων βρίσκονται και πιο μπροστά στη κατά άλλα μέτρια παραγωγή (αλλά ζεστή και αρκετά ταιριαστή ή απλά την έχω συνηθίσει) του δίσκου. Το ''Runnin' From The Rain'' επιλέχτηκε και για το οπτικό υλικό και όντως είναι κάποια από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Πολλαπλά φωνητικά στο ρεφρεν, πιασάρικες μελωδίες από το καναρίνι τους αλλά και τους axemen, τα riffs κυλάνε νεράκι, ενδόρρηξη μελωδίας από κάθε μέλος των Sinnocence. Διασκευή σε The Mamas & The Papas και φυσικά το rock 'n' roll χρίσμα δεν κρύβεται επ'ουδενί. Η σκληρότερη του αυθεντικού επικάλυψη δεν το κάνει καλύτερο, ήδη από το 1965 αυτό το τραγούδι θεωρείται και είναι εξαιρετικό και με έξυπνες φολκ πινελιές. Το καλό είναι ότι μετά τη διασκευή συναντάμε ίσως το πιο σκληρό τραγούδι του δίσκου, το ''Hand That Rocks The World''. Άκρως συναυλιακό, ορεξάτο και κεφάτο, με τις κιθάρες να βρίσκονται σε έξαρση και να περηφανεύονται ότι επιτέλους κυριάρχησαν ολοτελώς. Η μπαλάντα φτάνει με το ''Heaven For Now'' όπως κάθε μπάντα της εποχής που ήθελε να αγγίξει και το πιο αδύναμο φύλο. Έντονος Cinderella χαρακτήρας με ολίγη από αρχαίους Bon Jovi, περασμένα όλα μέσα από μια φθινοπωρινή αύρα. Αντίθετα, το πιο οργισμένο ''Sexecution'' φέρνει σε πιο Motley Crue μονοπάτια. Κλείσιμο με μια σύνθεση που ο Rose συνεργάζεται με τον Tyme (μπάσο) και όχι με τον Duca (φωνή) με το αποτέλεσμα να ακούγεται και πάλι πιο Rock 'n' roll. Το ''State Of Grace'' ακούγεται άκρως μελωδικό  αν και δεν του λείπουν τα κιθαριστικά μέρη είναι ένας δίσκος που θα ευχαριστήσει κάθε οπαδό του AOR χωρίς να πάρει ποτέ πρωταγωνιστικό ρόλο στα ακούσματα κάποιου παρά μόνο σε κάποιον που έχει χορτάσει όλα τα κλασσικά του είδους.