THE DUELLISTS VOL.2 ΠΟΙΑ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ BLACK SABBATH;
THE DUELLISTS… ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ BLACK SABBATH;
Δεύτερος γύρος συνομιλιών και διαπραγματεύσεων για τους ακάματους συντάκτες μας, που τούτη τη φορά ξιφουλκούν για το ποια είναι η καλύτερη περίοδος των Black Sabbath. Η αρχισυνταξία δεν φέρει ευθύνη για τις φρικτές κουβέντες που ανταλλάσσονται.
Πέντε περίοδοι, πέντε συντάκτες, πέντε ημέρες. Σήμερα η δυναμική (και υποτιμημένη;) περίοδος με τον Tony Martin σε χρέη βάρδου (1987-1995), με ολίγη από Glenn Hughes.
Στέφανος Στεφανίδης: Eternal Tyr on headless cross purpose… and not always forbidden!
Μέσα δεκαετίας ’80. Φίλος μου φέρνει δώρο μια κασέτα, εμπορίου όχι γραμμένη, με τον πρώτο και φερώνυμο δίσκο των Black Sabbath. Κάτι η φιγούρα στο εξώφυλλο, κάτι οι καμπάνες στο ομώνυμο κομμάτι, κάτι ο βαρύς και ασήκωτος ήχος, κάτι τα riffs του Tony Iommi, κάτι ο Ozzy, ή και όλα αυτά μαζί; Με σημάδεψε για πάντα. Έχω πια αρχίσει για τα καλά να ακούω την σκληρή μουσική και σε μια παμπ στα Ταμπούρια παίζει ένας γνώριμος σκοπός. «Το “Temple of the king”», λέω. Χλευασμός από τους γύρω μου. Ήταν το “Children of the sea” των Black Sabbath φυσικά. Τώρα ξέρω γιατί τα μπέρδευα. Λόγω του Dio, που μεγαλούργησε και στους Black Sabbath, αντικαθιστώντας τον Ozzy, αφού πρώτα είχε μαγέψει με τους Rainbow. Μετά από λίγο καιρό ακούω μια ερωτική μπαλάντα, το “No stranger to love”. Στην χαζή ερώτηση μου: «τι είναι τούτο;» μου απαντούν «Black Sabbath». Αγχώθηκα και ψάχτηκα. Τελικά οι Black Sabbath δεν ήταν μόνο Ozzy και ο Dio. Είχαν και άλλες ξεχωριστές περιόδους. Ένα δίσκο, το “Born again” με τον Ian Gillan. Το “Seventh star”, με την εν λόγω μπαλάντα, που τραγουδιστής ήταν ο Glenn Hughes, μπασίστας, στην MK3 των Deep Purple.
Πέρα από το “Seventh star’’ (1986), αυτόν τον αρκετά αδικημένο δίσκο, θα ασχοληθώ με αυτή την ολοφώτεινη πλευρά των Black Sabbath, με τον Tony Martin τραγουδιστή, που χωρίζεται σε δύο περιόδους. Από το 1987 μέχρι το 1991 με τα: “The eternal idol” (1987), “Headless cross” (1989), “Tyr” (1990). Μικρό διάλειμμα επιστροφής του Dio για το “Dehumanizer”, και μετά 1992 μέχρι 1997 με: “Cross purposes”(1992) και “Forbidden” (1995).
Σε όλη αυτή την περίοδο δύο ήταν οι σταθερές: ο Tony Iommi και, εκτός του “Seventh star”, ο Tony Martin. Το “Seventh star” κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1986 και πέρα των Iommi και Hughes, στην θέση του ντράμερ ήταν ο Eric Singer, με βαρύ βιογραφικό μετά την θητεία του στους Black Sabbath, και στου μπασίστα ο Dave "The Beast" Spitz. Πέρα από το single και video clip και φανταστική μπαλάντα “No stranger to love” υπάρχουν τα power metal “In for the kill”, και “Danger zone” με riffs που θα απαντήσουμε σε αυτό το στιλ και σε ακόμα πιο εθιστική γραμμή σε όλη σχεδόν την Martin era. Ωραία και τα bluesαριστό “Heart like a wheel” και η άγρια hardrockιά “Angry heart”. Δίσκος που προοριζόταν για προσωπικός του Tony Iommi, αλλά βγήκε ως “Black Sabbath featuring Tony Iommi”, ύστερα από απαίτηση της δισκογραφικής. Τι να κάνουμε, πολυεθνικές.
Το 1987 οι Black Sabbath κάνουν μια κίνηση ματ με τον τραγουδιστή Tony Martin, που αποδείχθηκε χρυσάφι για το μέλλον τους. Στα ντραμς παρέμεινε ο Singer, και στο μπάσο ήρθε ο Bob Daisley. Και τον Νοέμβρη του 1987 “Eternal idol” εγένετο. Πολύ καλός δίσκος με φοβερά κομμάτια, αλλά σε άλλη διάσταση σε σχέση με την Ozzy era, ή ακόμα και με αυτήν του Dio. Κάτι το διαφορετικό στιλ, κάτι το σοκ για τον άγνωστο τότε Martin (οι Gillan, Hughes προέρχονταν από τους Deep Purple), έθαψαν τον δίσκο, όπως και κομμάτια σαν τα “The shining”, “Ancient warrior”, “Glory ride” και “Eternal idol”.
Το 1988 έρχεται στη θέση του ντράμερ ο Cozy Powell (R.I.P.). Και πoύ δεν έχει παίξει αυτός. Να πω Rainbow μεταξύ πολλών άλλων και να το αφήσω εδώ. Και με τους δύο Tony, Iommi και Martin, δημιουργούν με όλες τις μούσες στο πλάι τους το “Headless cross”, τον Απρίλη του 1988. Το riff του ομώνυμου κομματιού περπατά περήφανο δίπλα σε αυτά των “Paranoid”, “Iron man”, “Children of the grave”, αλλά εδώ δεν είναι μοναχό του. Και το “Gates of hell” που το προλογίζει ανοίγει τις πόρτες μια μεταλλικής κόλασης, που δείχνει ότι οι Black Sabbath δεν ανακάλυψαν μόνο το HEAVY τότε τον Φλεβάρη του ’70, αλλά ξαναβρήκαν το METAL, και το metal ξαναπήρε από αυτούς πολλά από τα στοιχεία που έχει μέχρι και σήμερα. Ακόμα και τα “When death calls”, “Black moon” και “Night wing” ξεχωρίζουν σε αυτό τον δίσκαρο. Και με αυτή τη μεταλλική ταυτότητα, και από κεκτημένη ταχύτητα, μπαίνουν στο στούντιο και από κει τον Αύγουστο του 1990 βγαίνει το “Tyr”. Αν το “Headless cross” ήταν το σκοτεινό άλμπουμ, το “Tyr” είναι το ολοφώτεινο. Να βάλω στην κουβέντα το “Anno mundi” και να σταματήσω εδώ; Στα θέματα του “Tyr” περιλαμβάνονται θρησκευτικές αναζητήσεις, όλων των κυρίων θρησκειών, (βλ. “Anno mundi”, “Jerusalem”), αλλά και μυθολογίας βόρειων χωρών (βλ. “Odin’s court”, “Valhalla”). Έχει και την πιασιάρικη μπαλάντα “Feels good to me”.
Μικρό διάλειμμα για την επιστροφή του αείμνηστου Dio και το “Dehumanizer”. Το 1994 έχουμε επιστροφή όχι μόνο του Martin, αλλά και του Geezer Butler. Και την προσθήκη του προσφάτως μακαρίτη Geoff Nicholls στα πλήκτρα και του ντράμερ Bobby Rondinelli. Και όλη αυτή η παρέα από παλαιούς και καινούργιους δημιούργησε το “Cross purposes”. Δίσκος άξιος συνεχιστής των δύο προηγούμενων διαμαντιών. Τα “I witness”, “Cross of thorns”, “Psychophobia” αγαπήθηκαν και ακούστηκαν πολύ στα live εκείνης της εποχής. Και το 1995 με την παρέα του “Tyr” έφτιαξαν το “Forbidden”. Δίσκος που θα μπορούσε να είναι, και για κάμποσο καιρό ήταν, ο τελευταίος τους. Θα αδικούσαν τον εαυτό τους, με αυτόν τον δίσκο τον τελευταίο τους; Αδικήθηκαν από οπαδούς και όχι μόνο; Αν και αυτός ο δίσκος έχει τις καλές στιγμές του: “The illusion of power” με αρχή που κοιτάει ανατολικά, “Can't get close enough”, ειδικά μετά την έκρηξη στο 1:30, κάτι και η μπαλάντα “I won’t cry for you”, και ακόμα η riffάρα, από τον Iommi φυσικά, του “Forbidden”. Βάλε και το “Kiss of death”. Αξίζει περισσότερη εκτίμηση.
Οι Black Sabbath είχαν εκπληκτικές περιόδους, με την πρώτη πενταετία του Ozzy και τα πρώτα χρόνια με τον Dio να δεσπόζουν. Η εποχή του Tony Martin έδωσε, πέρα από τουλάχιστον τρεις πολύ καλούς δίσκους, όπως αναλύονται παραπάνω, αρκετά κομμάτια – διαμάντια, όπως αναφέρονται παραπάνω. Πάνω από όλα πιστοποίησε την συνθετική μαεστρία του Iommi και την ευκολία να δημιουργεί μοναδικά και καταπληκτικά riffs. Αλλά ακόμα περισσότερο, ας μου επιτραπεί να προσθέσω, μας σύστησε έναν άρτιο, σεμνό, εξαιρετικό τραγουδιστή. Τον Tony Martin.