THE DUELLISTS VOL.2… ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ BLACK SABBATH;

Δεύτερος γύρος συνομιλιών και διαπραγματεύσεων για τους ακάματους συντάκτες μας, που τούτη τη φορά ξιφουλκούν για το ποια είναι η καλύτερη περίοδος των Black Sabbath. Η αρχισυνταξία δεν φέρει ευθύνη για τις φρικτές κουβέντες που ανταλλάσσονται.

Πέντε περίοδοι, πέντε συντάκτες, πέντε ημέρες. Σήμερα η doom περίοδος με τον Ozzy πίσω από το μικρόφωνο (1970-1972).

Δημήτρης Τσαουσίδης: What is this that stands before me?

Καλύτερη Black Sabbath περίοδος; Τι εννοείτε; Μια είναι η περίοδος των Sabbath. 1970-1979. Και απλώς τυγχάνει να είναι με τον  ίδιο τραγουδιστή. Αργότερα βγήκαν δισκάρες, δεν αντιλέγω, αλλά ο  ήχος δεν είχε καμιά σχέση. Άνετα θα λάτρευα το “Heaven and hell’’ ή το “Headless cross’’ με όποιο όνομα και να κυκλοφορούσαν, αλλά δεν είναι Black Sabbath ήχος αυτός. Αυτό το doom ηχητικό ντουμάνι που βγήκε στις αρχές των 70ς. Που πήραν τις δικές τους επιρροές από τα 60ς, έβαλαν να φυσήξει πάνω ο διάολος, τις αλυσοδέσανε με ό,τι πιο βαριά μέταλλα είχαν διαθέσιμα την εποχή τους και τα αφήσανε να πάρουν το δρόμο τους.

Η τετραμελής, πρώτη σύνθεση αποτελείτο από φτωχομπινέδες. Ήταν η μοναδική εποχή στην ιστορία των Sabbath που οι μουσικοί που την απάρτιζαν δεν είχαν κάποιο όνομα, κάποια φήμη, διαφημίσεις, παραγωγούς, στούντιο. Μόνο όρεξη και αγάπη για τη μουσική. Διέξοδος για τις ψυχές τους και αυτό φαίνεται στους πρώτους τους δίσκους μόνο (1970-1972). Τα επιχειρήματα είναι από μόνα τους αυτοδύναμα και ακούνητα. Μέσα σε τρία χρόνια έβγαλαν τέσσερις δισκάρες που έμειναν για πάντα στην ιστορία. Που κανείς έστω και με ένα αφτί δεν μπορεί να τα κατηγορήσει ως ηχητικές μετριότητες. Σε αυτή την τριετία η τετράδα ήταν ακλόνητη, ήταν μόνοι τους μια παρέα, δεν χρειάστηκαν guestιλίκια από πουθενά (στο “Sabbath bloody Sabbath’’ βοηθά ο Rick Wakeman στα πλήκτρα), ήξεραν ότι αυτό που δημιουργούσαν χτίστηκε για να μείνει για πάντα όρθιο.

Οι Black Sabbath, όσες δισκάρες και να έβγαλαν αργότερα στην τεράστια δισκογραφική τους συνέχεια, τον παράγοντα του σοκαρίσματος και της κατάπληξης τον είχαν στο ντεμπούτο. Το εξώφυλλο τρομακτικό, ακόμα και τώρα, πόσο μάλλον πίσω στο 1970. Πάρτε το εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου και ενός οποιοδήποτε άλλου τους δίσκου και δείξτε το σ’ έναν άσχετο, να δούμε ποιο θα τον ταρακουνήσει περισσότερο. Όσο για το μουσικό περιεχόμενο. Η αναμονή, η ατμόσφαιρα, το ουρλιαχτό, οι ηχητικοί ογκόλιθοι του ομώνυμου τραγουδιού, αρκούν όλα τα προηγούμενα για να τελειώσει άδοξα η συζήτηση – «διαμάχη» για όποιον αντικρούεται στην αυθεντικότητα και επιδραστικότητα της πρώτης περιόδου. Δεν θα αναλωθώ στο να αναλύσω τη δύναμη κάθε τραγουδιού, μια και είχαν πάρει τις δικές τους επιρροές και τις είχαν παραμορφώσει-απαλλοτριώσει για το καλό της ανθρωπότητας. Ειδική μνεία στο “N.I.B.” που έχει δημιουργήσει γενιές μεταλλάδων με τον βαρύ σαν μέταλλο ήχο του.

Μένουμε στην ίδια χρονιά (1970) μια και όλες οι Μούσες κάνουν παρέα στους Sabbath. Άσε που οι ιδέες για το ομώνυμο προϋπήρχαν. Φτάνοντας στο “Paranoid’’, έχουμε και δω καινοτομίες που δεν ξαναϋπήρξαν. Να πούμε για στίχους  σαν του “War Pigs’’ που χιλιοτραγουδήθηκε με νόημα και είναι μέχρι και σήμερα κάτι πολύ ισχυρό; Καλοί οι στίχοι για νεράιδες, μάχες, γκόμενες κ.τλ., αλλά εδώ μπορούσε να παίξει στα δάκτυλα ολόκληρες γενεές οπαδών με riffs και drumming αδυσώπητο. Να πούμε για τραγούδι (“Paranoid”) που το ξέρουν και οι πέτρες, η γιαγιά μου και οι εξωγήινοι; Τέτοιο χιτάκι δεν έκαναν στα 80s-90ς για κανένα λόγο. Για το “Planet Caravan’’ που βυθίζεται μέσα σου σαν καμένη λάμα μέσα σε παγωμένο βούτυρο; Το “N.I.B.’’ που ήταν το πρώτο τραγούδι που έμαθα στίχους απ’ έξω και το riff ο κολλητός μου; Δηλαδή εσείς κάτσατε και μάθατε τραγούδια από το “Born rules’’, το “Technical ecstasy’’ ή το “Dehumanizer’’; Μην τρελαθούμε κιόλας. Και όλα αυτά σε μια μεριά. Αν ακούσει κάποιος και τη δεύτερη, ένας ακόμα heavy/doomάς θα γεννηθεί. Δεν παίζει, η αρχική μελωδία-μπάσο-riffαδούρα-τύμπανα του “Fairies wear boots’’ ακόμα με στοιχειώνουν και πέρασαν δεκαετίες από τότε που το πρωτάκουσα.

1971 και “Master of reality”. Οι δυο πρώτοι δίσκοι μπορεί να  ήταν γεμάτοι καινοτομίες, ο τρίτος όμως ήταν ο καλύτερος σαν συνθέσεις. Ακόμα πιο heavy, ακόμα πιο doom, ακόμα πιο δουλεμένος. Μόνο το εναρκτήριο “Sweet leaf’’ να είχε, θα είχες προσκυνήσει έτσι και αλλιώς. Με το κόψιμό του στη μέση και το αλόγιστο, εξωπραγματικό ξέσπασμά του πριν σε γυρίσει ξανά στην πραγματικότητα. Αν μπορούσα να μετρήσω τις φορές που έχω κάνει head banging με τα “After forever” και “Children of the grave” θα είχα εφεύρει νέους αριθμούς. Βρείτε μια σημερινή doom metal μπάντα και ρωτήστε την αν έχει ακούσει και πόσες φορές το “Lord of this world” και κλάψτε εσείς που υπερασπίζεστε  δίσκους σαν το “Born again’’ και “Eternal idol’’. Ακούστε το “Solitude” και πετάξτε CD από διάφορους ατμοσφαιρικούς και μελαγχολικούς καλλιτέχνες που έχετε στο σπίτι. Εδώ η απλότητα, το συναίσθημα και η αυθεντικότητα σκάβει στο στήθος και αφήνει ουλές στην καρδιά.  Τελειότητα με καθαρή συνείδηση το “Master of reality”.

Και επειδή μόνο μια μπάντα σαν τους Black Sabbath μπορεί το Θαύμα να το δημιουργήσει, το έκαναν. Αλλά και αυτοί, μόνο σε συγκεκριμένες περιόδους και συνθετικές ομάδες. Το 1972 είναι γεγονός, το “Volume 4” κυκλοφορεί. Ακόμα πιο προσεγμένος ήχος, ακόμα πιο δουλεμένες συνθέσεις, ακόμα καλύτεροι σαν παίκτες-τραγουδιστής. Ήθελαν να πιάσουν την κορυφή και απλώς άπλωσαν τα χέρια τους. Συνθετική και εμπορική. Άνοιξε το καλάθι και βάλε μέσα “Supernaut”, “Wheels of confusion’’ και “Snowblind”. Τώρα πέσε στα τέσσερα και μάζεψέ τα διότι το καλάθι σκίστηκε από το βάρος. Άντε πήγαινε ν’ ακούσεις το “Never Say Die!”, το “Seventh Star” ή το “Cross purposes”.  Δεν είναι για σένα τα μήλα, πάρε μούσμουλα. Αν θέλω να νιώσω ευαίσθητος, ακούω και το “Changes” και βάζω και τα  κλάματα χωρίς να ντρέπομαι ρε. Αι, συγχύστηκα. BLACK SABBATH 1970-1972 ΩΡΕ. Κάτι ήξεραν και οι Saint Vitus που πήραν το όνομα τους από εδώ.

Εννοείται ότι η συνέχεια (“Sabbath bloody Sabbath” και “Sabotage”) υπήρξε τρομερή, μα έλειπε  αυτό το doom στοιχείο που έχανε έδαφος. Και οι δίσκοι του Dio ή του Martin είναι καταπληκτικοί αλλά μιλάμε για μια διαφορετική μπάντα. Αν κάπου διαβάσεις για επιρροές Sabbath, πάντα, μα ΠΑΝΤΑ εννοείται η πρώτη περίοδος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι αυτοί οι δίσκοι είναι που ανοίξανε ορίζοντες, που σκληραίνανε τη μουσική που αγαπάμε, που μας εθίσανε στον συγκεκριμένο ήχο. Τα άλλα όλα είναι κουραφέξαλα για αντιδραστικούς σαν τους παρακάτω συναδέλφους.