sweden

Μεγάλη ατυχία να έχεις hard rock μπάντα και να έχει κυκλοφορήσει κάτι από το 1985-87.Γιατί; Διότι καλοκαίρι του '86 οι Europe είχαν κυκλοφορήσει το ''The Final Countdown'' και είχαν σαρώσει τα πάντα αφήνοντας τους υπόλοιπους να διεκδικήσουν κάτι από τις υπόλοιπες θέσεις. Κάτι τέτοιο έπαθαν και οι Treat με το εξαιρετικό ''The Pleasure Principle'' που κυκλοφόρησε στα τέλη του '85 και δεν κατάφερε να φτάσει όσο ψηλά θα ήθελε στο εμπορικό κομμάτι. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Οι At the Gates δημιούργησαν σχολή. Το Σουηδικό μελωδικό death metal τους δεν είχε μόνο χαρακτηριστικό ήχο αλλά και παίξιμο. Και όταν είσαι ο μικρός αδερφός του Adrian Erlandsson, drummer των προαναφερθέντων, λογικό είναι να επηρεάζεσαι και να θες να παίξεις σαν τον αδερφό σου και καλύτερα. Και όταν κυκλοφορούσε το ''The Red in the Sky Is Ours'' (https://metalzone.gr/monuments/gates-red-sky-ours) , ο μικρός Daniel Erlandsson είχε τη δική του μπάντα, τους Eucharist με τους οποίους δημιουργούσαν τη δική τους μουσική.

Όταν ακόμα υπήρχε έντονη παραφιλολογία για το ποιος κρύβεται πίσως από τους Ghost, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί να κρύβεται ο Tobias Forge. Δεν περίμενα με τίποτα κάποιον που προέρχεται από τα ακραία είδη της metal μουσικής. Και όμως, ο  Tobias Forge (aka Mary Goore) πέρασε την νεότητα του υπηρετώντας τον ακραίο ήχο, είτε μέσω των black metalάδων Superior, είτε των Death (thrash) metalάδων Repugnant. Με τους Ghost κυκλοφόρησε το ''Opus Eponymous'' τιμώντας τις επιρροές του και αφού έπιασε εμπορικά συνέχισε σε hard rock/AOR μονοπάτια που δεν με ενδιαφέρουν μουσικά.

Μας αρέσει ο χαβαλές. Στη ζωή, όχι στη μουσική.  Λίγες μπάντες έχουν συνδυάσει το χαβαλέ στη metal μουσική και το αποτέλεσμα δεν είναι για τα γέλια.Τρανταχτό παράδειγμα οι Σουηδοί Cranium  που για κάποιο λόγο τους είχα πάντοτε στο μυαλό μου μαζί με τους Nifelheim. Για αυτό ευθύνεται ότι μιλάμε και στις δυο περιπτώσεις για μπάντες καταγόμενες από Σουηδία, με το thrash metal να είναι η βάση τους, παρατσούκλια, αρχηγόπουλα να είναι αδέρφια, ίδια εταιρία (Necropolis Records) και τέλος για κάργα μεταλλάδες ως το κόκκαλο.

Έχω συναντήσει αρκετές κυκλοφορίες που χρησιμοποιούν drum machine αντί κάποιου ανθρώπου και οι περισσότερες περιπτώσεις ανήκουν στο black metal με μπόλικες εξαιρέσεις φυσικά. Όσο περνούν οι δεκαετίες και πολλοί ηχογραφούν σε home studios και με την τεχνολογία να βελτιώνεται συνεχώς, τέτοιοι δίσκοι αυξάνονται στον αριθμό. Παλιότερα το drum machine είχε πιο ενοχλητικό ήχο, πλέον λιγότερο. Πάντως στα τέλη των 80ς-αρχές 90ς ήταν αρκετά κατακριτέο από τους οπαδούς γι αυτό και μπάντες σαν τους Comecon, ενώ δεν είχαν ποτέ drummer, δεν το αποκάλυπταν.

Όποιος υπήρξε ενεργός μεταλλάς (εννοώντας ακούγοντας πέρα από τις είκοσι γνωστές μπάντες της εποχής) στα μέσα των 90ς, σίγουρα ήρθε αντιμέτωπος με ένα νέο ρεύμα, αυτό που ονομάστηκε n.w.o.s.d.m. ή και Gothenburg metal. Στα απλά ελληνικά για αυτούς που δεν το έζησαν, μιλάμε για μελωδικό death metal εξ' ορμώμενο από Σουηδία με πιονέρους του είδους τους At The Gates, Dark Tranquillity και In Flames και δεκάδες άλλες μπάντες να ακολουθούν στο δεύτερο μισό των 90ς. Από τα καλύτερα δείγματα του είδους θεωρώ τους Sacrilege που στη βραχύβια πορεία τους μας χάρισαν δυο τρομερούς δίσκους.

Είστε από αυτούς που όταν ακούτε το όνομα Crown Of Thorns σας έρχονται κατά νου οι Σουηδοί ντεθμεταλλάδες ή οι Αμερικανοί hard rockers/Aorάδες; Δυο συγκροτήματα που ιδρύθηκαν σχεδόν την ίδια εποχή (ένα χρόνο νωρίτερα οι Σουηδοί, το 1990) αλλά όπως είναι φυσικό, οι δεύτεροι κατάφεραν να γίνουν περισσότερο γνωστοί λόγω της φύσης της μουσικής τους και κάπως έτσι το 1998 να κρατήσουν το όνομα τους ενώ οι άλλοι θα το συντομεύσουν σε The Crown. Μικρό το κακό. 

Συγκροτήματα όπως οι Dream Theater, οι Queensryche και οι Fates Warning έστρεψαν το ενδιαφέρον του κόσμου στο progressive metal στα 90ς. Ακολούθησαν πολλές μπάντες μικρότερης εμβέλειας στην Αμερικάνικη ήπειρο αλλά και Ευρωπαικές με περισσότερους αντιπρόσωπους από Γερμανία και Ιταλία. Την επόμενη δεκαετία πολλές χώρες μπήκαν στο παιχνίδι και το είδος πέρασε καλές εποχές. Η Σουηδία υπήρξε πρωτοστάτης (και στο prog rock) και προσέφερε πολλά συγκροτήματα που είχαν πολλά να πούν. Δυστυχώς οι περισσότερες χάθηκαν ή είναι ανενεργές.

Κάποια συγκροτήματα θα έπρεπε να είναι πιο εμπορικά επιτυχημένα και διάσημα. Για χίλιους δυο λόγους δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ή τους στερήθηκε για κάποιο άγνωστο λόγο. Άλλα συγκροτήματα έχουν γίνει κάπως γνωστά αλλά για τους λάθος ή ασήμαντους λόγους. Θέλω να καταλήξω στο παράδειγμα των Σουηδών prog metallers Seventh Wonder που ενώ θα έπρεπε να εκθειάζονται για τις παικτικές και συνθετικές τους ικανότητες, τις περισσότερες φορές αναφέρονται απλά σαν την παλιά μπάντα του Tommy Karevik, νυν τραγουδιστή των Kamelot. Αν είναι δυνατόν δηλαδή.

Έχω την εντύπωση ότι το μουσικό κίνημα που ονομάστηκε N.W.O.S.D.M. στις αρχές των 90ς δεν γέρασε καλά. Λίγοι επιστρέφουν στα ακούσματα εκείνων των καιρών και αυτοί είναι οι τότε νεαροί που τα πρωτάκουσαν στην εποχή τους και όχι νεαρός κόσμος του σήμερα. Δηλαδή δύσκολα παίρνω γραμμή νεαρότερο κόσμο να ακούει τα πρώτα των Dark Tranquillity, In Flames, πόσο μάλλον Soilwork, Gardenian,Ebony Tears, Eternal Autumn,The Everdawn και αμέτρητες ακόμα μπάντες όπως φυσικά και τους Ablaze My Sorrow.