1997

Οι At the Gates δημιούργησαν σχολή. Το Σουηδικό μελωδικό death metal τους δεν είχε μόνο χαρακτηριστικό ήχο αλλά και παίξιμο. Και όταν είσαι ο μικρός αδερφός του Adrian Erlandsson, drummer των προαναφερθέντων, λογικό είναι να επηρεάζεσαι και να θες να παίξεις σαν τον αδερφό σου και καλύτερα. Και όταν κυκλοφορούσε το ''The Red in the Sky Is Ours'' (https://metalzone.gr/monuments/gates-red-sky-ours) , ο μικρός Daniel Erlandsson είχε τη δική του μπάντα, τους Eucharist με τους οποίους δημιουργούσαν τη δική τους μουσική.

Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που μεγαλώσαμε μαζί τους. Κάποιοι ήταν παλιότεροι, ήδη κλασσικοί και κάποιοι ήταν φρεσκότατοι, γεννήματα της δικής μας γενιάς. Με κάποιους από αυτούς συνδέθηκα πολύ, τους χιλιοάκουσα και τους αγάπησα. Οι πρώτοι τρεις δίσκοι των Αυστριακών Angizia θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι στη μνήμη μου σαν έφηβος. Στο δεύτερο μισό των 90ς άκουγα ήδη black metal, όπως και όλα τα είδη/παρακλάδια αλλά είχα ανοίξει τους μουσικούς μου ορίζοντες και σε πιο πειραματικούς ήχους, εντός και εκτός της metal μουσικής.

Μετά από 50 χρόνια συνεχής παρουσίας του heavy metal με χιλιάδες μπάντες και δίσκους να έχουν κυκλοφορήσει, συνειδητοποιούμε ότι πολλές από τις μπάντες των πρώτων δεκαετιών αποσύρονται λόγω ηλικίας. Βέβαια καθόλη τη διάρκεια πάμπολλες μπάντες έχουν διαλυθεί για μύριους λόγους. Αλλά κάποιες ξεχωρίζουν λόγω της τραγωδίας που τους χαρακτηρίζει όπως αυτές των Death και των Bathory ή ακόμα χειρότερες καταστάσεις όπως των  Scald ή των  Windir (25χρονοι νεαροί).

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που ασχολείται έστω και επιδερμικά με το hard rock/heavy metal και να μην ξέρει το όνομα του κ. Bruce Dickinson. Δεν θα ασχοληθούμε με τις πρώτες μέρες του προ Iron Maiden αλλά ούτε και με τη συμβολή του στην πιθανότατα σημαντικότερη heavy metal μπάντα της μουσικής μας αλλά με τις προσωπικές του δούλειες διότι και εκεί βρίσκεις διαμαντάκια. Το ''Tattooed Millionaire'' που βγήκε την εποχή που ήταν στους Maiden (και τον βοηθά και ο Janick Gers) δεν είναι κάτι το εξαιρετικό και σώζεται από 2-3 συνθέσεις.

Θεωρώ τους Centinex μέσα στις καλύτερες περιπτώσεις Σουηδικού Death Metal. Ένα συγκρότημα με πολλά χρόνια στην πλάτη, σπουδαία δισκογραφία και καταστροφικές συναυλίες. Εάν ακούς συχνά μπάντες όπως Dismember, Grave, Hypocrisy κτλ και δεν έχεις ανακαλυψει τους Centinex, πράξε το σωστό άμεσα. Οι Centinex βασανίζουν τα αυτιά μας εδώ και τρεις δεκαετίες, συγκεκριμένα από το 1991, βγάζπντας το πρώτο τους demo ‘’ Stupid Humanity’’.

Θυμάμαι ξεκάθαρα ότι στο δεύτερο μισό των 90ς ελέγχαμε εξονυχιστικά black metal μπάντες που δεν ήταν Σκανδιναβικές εννοώντας ότι υπήρχε έντονη αμφιβολία για την ποιότητα τους και αυτό οφείλοντας αρκετά και στον τότε Τύπο. Ειδικά πολλές μπάντες από Γερμανία αντιμετωπίστηκαν με περίγελο, πολλές φορές δικαίως. Το θέμα είναι ότι μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά και κάποιες black metal κυκλοφορίες της εποχής από τη συγκεκριμένη χώρα δεν πήραν τα εύσημα και τη δόξα που τους άξιζε, τουλάχιστον όχι τότε.

Κάθε χρονιά που οι Σουηδοί Necrophobic κυκλοφορούν νέο δίσκο, πάντοτε συμπεριλαμβάνονται στα αγαπημένα μου, είτε σε οπαδικές λιστες είτε τα τελευταία χρόνια σε συντακτικές. Αγάπη που ξεκίνησε με το ντεμπούτο ‘’ The Nocturnal Silence’’ του 1993, από τις πρώτες ακραίες μπάντες που ερωτεύτηκα και φτάνει μέχρι το ‘’ Dawn of the Damned’’ του 2020 που για μια ακόμα φορά με κατέπληξε (https://www.metalzone.gr/reviews/necrophobic-dawn-damned).

Σαν γνήσιος Βορειοελλαδίτης που είμαι, όλες τις εφηβικές μου συναυλίες της έζησα στη Θεσσαλονίκη. Μαζί με τα μεγάλα ξένα ονόματα που άρχισαν να μας επισκέπτονται στα 90ς, πρωτοείδα και ελληνικές που ξεκινούσαν το δικό τους μουσικό ταξίδι.Τέλη 1997 και μας επισκέπτονται οι Rotting Christ για την προώθηση του ‘’A Dead Poem’’. Μαζί τους, οι Σαλονικείς Exhumation που προσφάτως έχουν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο ‘’ Seas of Eternal Silence’’. Μελωδικό death metal, καθαρόαιμες Ευρωπαικές επιρροές και Σουηδικός ήχος μιας και υπεύθυνος για την παραγωγή ήταν ο Dan Swano.

Πόσο μαγικό και ελκυστικό σας ακούγεται μια μπάντα να ξέρει από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε, πότε θα έρθει το τέλος του; Θα μπορούσε να είναι τυχαίο γεγονός (ή μια ιστορία που  δημιούργησαν οπαδοί που συμπορεύτηκαν με τη μπάντα από την γέννηση της) αλλά κάτι τέτοιο ΙΣΩΣ συνέβη στους Φιλανδούς Barathrum. Ξεκίνησαν το 1991 (πιο πριν σαν Darkfeast) και άρχισαν να ηχογραφούν αρκετά demos προσπαθώντας να δημιουργήσουν τον δικό τους ήχο. Οι Φιλανδοί, όπως και οι χώρες της Μεσογείου είχαν πολύ διαφορετικό ήχο από τον κλασσικό της υπόλοιπης Σκανδιναβίας.

Μια από τις επικότερες μπάντες όλων των εποχών και ειδών, είναι οι Ρώσσοι Scald. Ανάμεσα στα ελάχιστα 100άρια μεταξύ χιλιάδων δίσκων που έχουν περάσει από τα χέρια και τα αυτιά μου.  Από το 1993 και μέχρι τις 6 Σεπτέμβρη που ο τραγουδιστής του απεβίωσε από ατύχημα κατάφεραν και έβγαλαν ένα και μοναδικό θαύμα-δίσκο, το ‘’Will of Gods Is a Great Power’’. Πολλοί τους έμαθαν μεταγενέστερα μα όποιος ήρθε σε επαφή με την μουσική τους δεν έμεινες ανέγγιχτος, ποτέ πια ο ίδιος. Τελικά η απόφαση πάρθηκε, οι Scald επανασυνδέθηκαν με την αυθυεντική σύνθεση, με διαφορετικό τραγουδιστη φυσικά.