sweden

Οι Miscreant μου έκαναν αρχική εντύπωση για δυο πράγματα. Πρώτον, ανήκουν στο κίνημα των Σουηδικών συγκροτημάτων που έπαιζαν μελωδικό death metal (μην αρχίσουμε να αναφέρουμε και πάλι τις μπάντες) με την διαφορά ότι ήταν λιγάκι πιο σκληροί ηχητικά και ας είχαν ακόμα και πλήκτρα. Δεύτερον, το ότι οι πολλοί καλοί στίχοι τους είχαν γραφτεί προ μουσικής άρα θα την επηρέασαν και μέχρι ένα βαθμό (ίσως μικρό). Το πενταμελές Σουηδικό γκρουπ είχε σαν αρχηγό έναν...σχισομάτη (γεννημένος στη Σουηδία φυσικά). Ο Peter Kim είναι ο κιθαρίστας και έχει γράψει σχεδόν όλη τη μουσική και τους στίχους.

Οι Crashdïet (τελίτσες σημαίνει βαθιές επιρροές από Mötley Crüe)  δημιουργήθηκαν το 2000 και αδιαμφισβήτητα είναι από τις πιο σημαντικές μπάντες του Hair / Glam Metal της γενιάς μας. Το ντεμπούτο ‘’Rest In Sleaze’’  των Σουηδών κυκλοφόρησε το 2005 και μετά από δεκαπέντε χρόνια μπορούμε να μιλάμε πλέον για ένα ιστορικό δίσκο στο είδος. Είναι ο μοναδικός δίσκος με το ιδρυτικό μέλος, κιθαρίστα και τραγουδιστή David Hellman (Dave Lepard) ο οποίος κρεμάστηκε στο διαμέρισμα του ένα χρόνο αργότερα.

Πέρασαν ήδη 20 χρόνια από την κυκλοφορία του τρίτου δίσκου των Pain Of Salvation. Αγαπητοί στο Ελληνικό κοινό, έχουμε αγκαλλιάσει τους δίσκους τους, έχουμε παρακολουθήσει τις συναυλίες τους, έχουμε εξυμνήσει τις κυκλοφορίες τους. Πλέον (ή και πάντοτε), οι Pain Of Salvation ήταν το προσωπικό μουσικό όχημα του Daniel Gildenlöw. Progressive Metal, από τα καλύτερα της γενιάς του. Και συνεχίζει πάντοτε προοδευτικά, σοκάροντας πολλές φορές. Το αποτέλεσμα, είτε μας αρέσει είτε όχι, ευχαριστεί τον ίδιο τον καλλιτέχνη και αυτό αρκεί.

30 Οκτωβρίου κυκλοφόρησε ο νέος, διπλός δίσκος των The Flower Kings, αρκετά νωρίτερα από τι το περιμέναμε μιας και εξαιτίας του γνωστού λόγου ακυρώθηκαν οι περιοδείες/συναυλίες τους.  Από το 1993 που δημιουργήθηκε η μπάντα από τον Roine Stolt που περιόδευε με το σολο album του "The Flower King" μέχρι και τον νέο του δίσκου ‘’Islands’’, οι Σουηδοι δεν έβαλαν ποτέ κώλο κάτω και έχουν κυκλοφορήσει καμιά εικοσαριά δίσκους, πολλοί από αυτούς διπλοί.

Θυμάμαι να ακούω το ‘’Goodbye To The Age Of Steam’’ των  Big Big Train (1994) και να ενθουσιάζομαι. Ωραίο, Αγγλικό prog rock  στο ύφος των Jadis. Αργότερα άκουσα και την υπόλοιπη δισκογραφία τους για να αποκτήσω μια συνολική εικόνα και είδα ότι δεν ήταν ούτε ο καλύτερος αλλά και ούτε δίσκος-φούσκα.

Τα τραγούδια που διαγωνίζονται στη Eurovision είναι απλά, εύπεπτα, για γρήγορη και μαζική κατανάλωση. Τα πάντα βασίζονται στο show και στο image (και στις συμμαχίες)  και μικρή βάση δίνεται στο ίδιο το τραγούδι. Τραγούδι το οποίο πιθανότατα το έχει συνθέσει κάποιο διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που το παρουσιάζει. Για παράδειγμα, ο Σουηδός Erik Thomas Gustavsson (γνωστός ως Thomas G:son) έχει γράψει πάνω από 75 τραγούδια για την χώρα του για τον συγκεκριμένο διαγωνισμό με τα επτά να έχουν περάσεις στους τελικούς ενώ ένα από αυτά τους κέρδισε κιόλας.

Οι Prins Svart είναι μια Σουηδική hard rock μπάντα με λίγα χρόνια ζωής αλλά πολύ κέφι και όρεξη. Ήδη έχουν δυο δίσκους, το ομώνυμο του 2018 και το ‘’ Inte Här För Att Stanna’’ του 2019. Λογικό και προβλεπομενο μέσα στο 2020 να βγει ο τρίτος δίσκος τους, το ‘’ Under Jord’’.  Οι μουσικές επιρροές των Prins Svart ξεκινούν από τους 70’’ Led Zeppelin και τους Black Sabbath και φτάνουν στους 80’ς Rainbow, Dio, Whitesnake και Ozzy Osbourne. Άρα τι έχουμε; Παλιομοδίτικο κλασσικό hard rock, Σουηδόφωνο.

Οι Necrophobic δεν έχουν βγάλει ΠΟΤΕ μέτριο δίσκο. Διορθώνω. Όύτε καν απλά καλό. Πάντοτε δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και το απότελεσμα είναι το σύνηθες, (σχεδόν) τέλειο. Και όλα αυτά σε διάστημα τριάντα ετών. Χωρίς να είναι υπεραραγωγικοί, βγάζουν δίσκους με σταθερά βήματα και το μελωδικό death/black τους ακούγεται όλο και καλύτερο. Όσοι λάτρεψαν Dissection και Unanimated, οι Necrophobic είναι η καλύτερη μπάντα αυτού του ήχου αυτή τη στιγμή. Και επιστρέφουν με το νέο δημιούργημα τους, ‘’Dawn of the Damned’’ το οποίο μου κρέμασε το σαγόνι, χωρίς υπερβολές.

Όσοι αγαπούν πρόσφατους In Flames προφανώς και δεν θα ασχοληθούν με το κείμενο μου και καλά θα κάνουν. Το γράφω ευθαρσώς: Λατρεύω τους πρώτους τους δίσκους, δεν την παλεύω κάστανο από τα Mid 00s και μετά ενώ δίσκοι σαν το ‘’Clayman’’ και ‘’Colony’’ ακούγονται μόνο αποσπασματικά. Διαβάστε και εδώ: https://www.metalzone.gr/monuments/flames-whoracle. Το γκαντέμικο έτος 2020, οι In Flames αποφασίζουν να πάρουν τον τελευταίο δίσκο που είχε ψήγματα του παρελθόντος, να τον κάνουν ρεμάστερ ή και να επανεκτελέσουν κάποια από αυτά.

Για κάποιο λόγο, δεν είχα δώσει ιδιαίτερη βάση στους Σουηδούς Vampire αν και προερχόμενοι από μεγάλη εταιρία (Century Media) που τους είχε διαφημίσει αρκετά. Και δεν είναι ότι δεν με ενδιάφεραν μουσικά μιας και το death/thrash τους θυμίζει αρκετά Tribulation που τους θεωρώ αρκετά καλούς (αλλά όχι και τρομερούς). Όπως και να χει, η πεντάδα από το Gothenburg φτάνει σχεδόν τα 10 χρόνια ζωής έχοντας κυκλοφορήσει τους δυο προηγούμενους τους δίσκους (ομώνυμος το 2014 και ‘’With Primeval Force’’ το 2017) από την ίδια εταιρία.