Dissection - Storm of the Light's Bane

Μια από τις επιδραστικότερες μπάντες του μελωδικού, Σουηδικού death/black είναι αδιαμφισβήτητα οι Dissection. Πολλά έχουν ακουστεί και συμβεί που συσχετίζονται με τη μπάντα και υπόλογος αυτών ήταν ο Jon Nödtveidt. Και γράφω  ‘’ήταν’’ διότι ως γνωστόν, ο συγκεκριμένος αυτοκτόνησε υατοπυρπολήθηκε) το 2006 σε ηλικία μόλις 31 ετών. Ήθελε να φύγει ακμαιότατος, σωματικά, ψυχικά, πνευματικά και κατ’επέκταση καλλιτεχνικά. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1989 από κάποια 15χρονα  στο Strömstad της Σουηδίας. Και αν η Νορβηγία είχε το πιο πρωτόγονο και άγριο black, οι Σουηδοί ήταν πάντοτε μελωδικότεροι και γι αυτό ξεπήδησαν μπάντες όπως οι Dissection, Dawn, Sacramentum, Unanimated,Necrophobic, Naglfar,Lord Belial, Abyssos, Gates Of Ishtar και δεκάδες άλλοι. Φαντάζομαι οι διαφορές είναι εμφανέστατες με αντίστοιχες μπάντες της ίδιας εποχής στη Νορβηγία που υπηρετούσαν τον ακραίο ήχο.  Μέχρι και το 1997 που ο Jon Nödtveidt μπήκε φυλακή για δολοφονία , οι Dissection κυκλοφόρησαν δύο αλησμόνητα διαμάντια, τα ‘’The Somberlain’’ (1993) και ‘’Storm of the Light's Bane’’ και φυσικά πλήθος άλλων κυκλοφοριών όπως demos, splits, eps.  Αφότου απέκτησε την ελευθερία του το 2004 ξανάφτιαξε τη μπάντα με άλλους συνεργάτες και λίγο πριν την αυτοκτονία του κυκλοφόρησε το κύκνειο άσμα του ‘’Reinkaos’’ το οποίο θεωρώ υποτιμημένο, είναι το λιγότερο καταπληκτικό.

Τα δυο πρώτα άλμπουμς είναι υπέροχα. Και γι αυτό δεν ευθύνεται μόνο ο Jon αλλά όλη η σύνθεση της μπάντας. Ο John Zwetsloot (έτερος κιθαρίστας, Cardinal Sin/Nifelheim) συνέβαλε σηματικά στη σύνθεση του δίσκου, σχεδόν στα μισά, όπως και ο Jon ενώ και το ρυθμικό ντουέτο ήταν κυριολεκτικά καταστροφικό  βάζοντας με τη σειρά τους τη βενζίνη στη συνθετική φωτιά των άλλων. Στο δεύτερο δίσκο τους ζήσαμε την αντικάτάσταση του John από τον Johan Norman. Τα ηνία πέρασαν στο μεγαλύτερο μέρος τους στον ίδιο το Jon με μια μικρότερη πλέον συμβολή από τον νέο κιθαρίστα. Η ιδιοφυία του ‘’πειραγμένου’’ Jon δημιούργησε ηχητικά θαυματάκια. Με μηχανικό ήχου τον θεούλη Dan Swano και γραφική εξωφυλλάρα από τον Necrolord, δύσκολα κάτι να πήγαινε στραβά. Το αντίθετο μάλλον συνέβη...

Δυσοίωνικες και δυστοπικές μελωδίες σκοτεινιάζουν την ατμόσφαιρα. Το ένστικτο σου σε προειδοποιεί ότι θα επακολουθήσει κάτι συντριπτικό. Χωρίς στερεότυπα, είμαστε στο 1995 και η σκέψη της επανάληψης είναι κάτι το μη συνηθισμένο για τα ακραία είδη. Το ‘’Night's Blood’’  καλπάζει μέσα στη νύχτα. Ηχητικός ανεμοστρόβιλος με ένα νυχτόβιο πουλεί να κράζει δυνατότερα και από τους ήχους της επικείμενης καταστροφής που συντελείται. Οι κιθάρες θερίζουν (ψυχές) αλλά αφήνουν μια γλυκιά αίσθηση πίσω τους.  Ο κόσμος σταματά για μια στιγμή, ακουστικές κιθάρες γεμίζουν με απόλαυση το χωροχρόνο πριν διαλύσουν κάθε σύννεφο ομορφιάς με κρουστικούς παλμούς και τσιριχτά κρωξίματα. Θεραπευτική ισορροπία. Το σκοτάδι χορεύει πάνω στους ρυθμικούς τριποδισμούς ενώ τα riffs κοχλάζουν ζοφερά. Τα ίδια συστατικά χρησιμοποιούνται σε κάθε σύνθεση αλλάζοντας ποσοστά και τρόπους, βάζοντας πάντοτε μαγική τέχνη και εσωτερικές μάχες. Οι βδέλλες της μελωδίας κολλούν  και απομυζούν αίμα, πάνω στο αβυσαλλέο προσωπείο των Dissection. Και το αντίστροφο.  Και για να είμαστε εντελώς ξεκάθαροι, όλες αυτές οι σκοτεινές αρμονίες  γεννιούνται και απαγκιστρώνονται από τις κιθάρες και τίποτα άλλο.

Ακούς το ‘’ Where Dead Angels Lie’’ με τις διπλές κιθαριστικές στρώσεις και το μυαλό σου τις απορροφά λάγνα, κρατώντας και τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Άσε που τα ζωώδη ρυθμικά ένστικτα του συγκεκριμένου τραγουδιού εξορκίζονται και αυτό που μένει είναι κάτι εξαιρετικά τεχνικό, πικρόχολο και σαγνευτικό.  Έξι ανθέμια στον μυστικισμό (όλοι οι στίχοι από τον Jon που διάβαζε πολλά αποκρυφιστικά βιβλία).  Έξι εφαρμοσμένες τεχνικές στην υπεροχή της κιθαριστικής μελωδίας που τη θυσιάζει ανίερα σε στιγμές για να ελευθερωθεί το ηχητικό Χάος. Ένας ανέλπιδος αγώνας αντίστασης του ακροατή στις μαγνητικές,αξιομνημόνευτες  συγχορδίες της μπάντας. Riffmasters or what; Οι Πατέρες του Γκέτεμποργκ ήχου;  Ζόφος μεταγλωτισμένος σε ήχους; Πείτε σε όλα ‘’ΝΑΙ’’ και με το που τελειώσει το πιανάκι της Alexandra Balogh και πάρετε μια παγωμένη ανάσα, ξαναβάλτε το να παίζει από την αρχή και βουτήξτε το κεφάλι σας πίσω στην Κόλαση.