2001

Συγκροτήματα όπως οι Dream Theater, οι Queensryche και οι Fates Warning έστρεψαν το ενδιαφέρον του κόσμου στο progressive metal στα 90ς. Ακολούθησαν πολλές μπάντες μικρότερης εμβέλειας στην Αμερικάνικη ήπειρο αλλά και Ευρωπαικές με περισσότερους αντιπρόσωπους από Γερμανία και Ιταλία. Την επόμενη δεκαετία πολλές χώρες μπήκαν στο παιχνίδι και το είδος πέρασε καλές εποχές. Η Σουηδία υπήρξε πρωτοστάτης (και στο prog rock) και προσέφερε πολλά συγκροτήματα που είχαν πολλά να πούν. Δυστυχώς οι περισσότερες χάθηκαν ή είναι ανενεργές.

Είμαι πρωτοδισκάκιας. Ισχύει. Και είναι λογικό αυτό μιας και η πρώτη επαφή με μια νέα μπάντα είναι αυτό που σε συνεπαίρνει. Πολύ πιθανό η μπάντα να έχει παγιώσει το συγκεκριμένο στυλ, να επαναλαμβάνεται ή τέλος πάντων να μην μπορεί να ενθουσιάσει ξανά τον ακροατή (πρόβλημα του ιδίου βεβαίως). Όλα αυτά δεν είναι βέβαια κάποιος κανόνας. Για παράδειγμα οι Melechesh (ο βασιλιάς της φωτιάς) από το Ισραήλ (βασικά δυο Ισραηλινά μέλη και ένας (Moloch) από την Παλαιστήνη) που ένωσαν τις δυνάμεις τους για την αγάπη της μουσικής.

Ανάμεσα στις πρώτες αναμνήσεις που έχω με τη σύζυγο μου (2003) η μια είναι η πρώτη mp3 συλλογη σε cd που μου έκανε για να ακούμε στο αυτοκίνητο. Αδαής με την τεχνολογία αλλά ταυτόχρονα μου άρεσε που σε ένα δισκάκι είχε δεκάδες δίσκους και αντίστοιχες μπάντες. Σε αυτή την πρώτη συλλογή, το συγκρότημα που μου έκανε εντύπωση και δεν γνώριζα ήταν οι Φιλανδοί Ensiferum. Αν και το συγκρότημα ήταν αρκετά παλιό (1995), το μόνο που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι εκείνη την εποχη ήταν το ομώνυμο ντεμπούτο το 2001.

Δεν είναι λίγες οι φορές που συναντάμε love or hate δίσκους. Δεν μιλάμε να ρωτήσεις ένα μπλακμεταλλά αν του αρέσουν οι Helloween και να σου πει ότι τους σιχαίνετε. Να ρωτήσουμε ένα powermetaller και να μας το πει αυτό. Μπααααα. Σίγουρα δεν θα βρεις πολλούς, μπορεί και κανένα. Υπάρχουν όμως τέτοιοι δίσκοι. Για κάποιους φταίει η παραγωγή,σε άλλους τα φωνητικά, κάποιοι άλλοι τρελαίνονται με τη μουσική ενώ δεν είναι και λίγοι αυτοί που χαλιούνται με το εκάστοτε image, δηλώσεις ή στιχουργικο περιεχόμενο. Πάσα τώρα στους Silencer. Σουηδική depressive black metal μπάντα.

Ένας από τους πιο ψαγμένους μεταλλάδες στα 90ς στη Utah των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν ο Dustin Mitchell.  Εκτός από μπασίστας, ήταν και co-webster στο utah-metal.com βοηθώντας μπάντες της περιοχής του. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που το metal στην Αμερική, αν δεν ήταν νεκρό, ήταν εντελών ‘’υπόγεια’’ υπόθεση. Αρχές του 1999 δημιουργεί τους Katagory V, παίζοντας Power/Progressive Metal, ένα είδος προς εξαφάνιση στις αρχές των 00ς παγκοσμίως πλέον.

Ο τελευταίος δίσκος των Paradise Lost, το Medusa, κυκλοφόρησε από την Nuclear Blast. Η εταιρία ξεκίνησε να επανακυκλοφορεί κάποιους από τους δίσκους της μπάντας, τους πιο αδύναμους και με τις λιγότερες επανακυκλοφορίες. Η αρχή έγινε με το ‘’διαφορετικό’’ Host και τώρα ήρθε η σειρά του ‘’Believe In Nothing’’. Η αρχική κυκλοφορίας μας πάει πίσω στο 2001  (από την EMI) σε μια περίοδο που οι Paradise Lost ένιωθαν παγιδευμένοι στα μεταλλικά τους μουσικά όρια και αποφάσισαν να αλλάξουν κόμη, εμφάνιση και μουσική κατεύθυνση σε πιο ποπ-γοτθικά μονοπάτια.

Ελάχιστες οι περιπτώσει γυναίκας τραγουδίστριας σε ΜΗ συμφωνικό metal. Ακόμα πιο περιορισμένες σε U.S. Power. Ίσως μοναδική περίπτωση τραγουδίστριας που παίζει και κιθάρα να είναι των Powers Court. Ο λόγος για την ξανθομαλλούσα Danie Powers που εκτός από φωνή και κιθάρα, γράφει όλη την μουσική και τους στίχους. Μιλάμε για Φαινόμενο. Η μπάντα ξεκίνησε σαν Equinox το 1990 αλλά λίγο αργότερα άλλαξε όνομα σε Powers Court μιας και παίζουν δεκάδες μπάντες με το παλιό τους όνομα. Προλάβανε ένα ντέμο με τρία τραγούδια σαν Equinox.