Paradise Lost - Believe in Nothing

Ο τελευταίος δίσκος των Paradise Lost, το Medusa, κυκλοφόρησε από την Nuclear Blast. Η εταιρία ξεκίνησε να επανακυκλοφορεί κάποιους από τους δίσκους της μπάντας, τους πιο αδύναμους και με τις λιγότερες επανακυκλοφορίες. Η αρχή έγινε με το ‘’διαφορετικό’’ Host και τώρα ήρθε η σειρά του ‘’Believe In Nothing’’. Η αρχική κυκλοφορίας μας πάει πίσω στο 2001  (από την EMI) σε μια περίοδο που οι Paradise Lost ένιωθαν παγιδευμένοι στα μεταλλικά τους μουσικά όρια και αποφάσισαν να αλλάξουν κόμη, εμφάνιση και μουσική κατεύθυνση σε πιο ποπ-γοτθικά μονοπάτια. Ρεμιξαρισμένο και σε ρεμάστερ ήχο από τον Jaime Gomez Arellano, με  νέο εξώφυλλο (ίσως καλύτερο, αλλά πάντοτε αγαπάμε το αυθεντικό) και δυο τραγούδια επιπλέον από τα σινγκλάκια που προηγήθηκαν πριν και μετά την κυκλοφορία του έβδομου δίσκου τους, ‘’Believe In Nothing’’, το οποίο  είναι διαθέσιμο σε digipak cd από 29 Ιουνίου.

Τι μπορώ να γράψω τώρα μετά από 17 χρόνια που να μην έχει ήδη γραφτεί. Άσε που μιλάμε για μια τεράστια μπάντα, πολύ αγαπητή στον Ελληνικό λαό και πιθανότατα ο συγκεκριμένος δίσκος να έχει ακουστεί δεκάδες φορές από όλους. Καταρχήν να πω ότι υπάρχουν μερικές διαφοροποιήσεις στον ήχο και μερικές αλλαγές. Το έμπειρο αυτί που έχει χιλιοακούσει τους δίσκους θα τις καταλάβει αμέσως, οι υπόλοιποι απλά θα δουν μόνο πιο δυνατή παραγωγή.  Ο ήχος είναι πιο μοντέρνος αλλά του πάει μιας και μιλάμε για τον συγκεκριμένο δίσκο που είχε πιο ποπ-λαική κατεύθυνση, πιο εμπορική. Οι μελωδίες είναι πιο άμεσες, τα φωνητικά πιο καθαρά, οι ρυθμοί πιο βατοί-απλοικοί. Διόλου άσχημος δίσκος αλλά μιλάμε πάντοτε για τους Paradise  Lost που ανέπνεαν σκοτάδι και μελαγχολία στην μουσική τους. Και σε αυτό το δίσκο, ειδικά το πρώτο ήταν απειροελάχιστο, με τον καινούριο ήχο μηδενικό. Ένας μελαγχολικός τόνος υπάρχει ακόμα στα riffs και στη φωνή αρκεί να ακούσετε τραγούδια σαν το ‘’Mouth’’. Σαφώς πιο οργανικό και καλύτερο του Host, σε ένα πιο γοτθικό στυλ  που μόνο οι σκληρότερες κιθάρες το ξεχώριζαν από το χαρακτηριστούν έτσι. Τα ‘’Mouth’’ και ‘’Fader’’ που ήτο και τα videos της εποχής του ήταν από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, θέλοντας να προσθέσω και τα ‘’ Illumination ‘’ και ‘’ World Pretending’’ .Τα μπλιμπλίκια δεν λείπουν αλλά προσωπικά θεωρώ ότι αφαιρούν και δεν προσθέτουν ιδιαίτερα. Άσε που κάποιες συνθέσεις από ταη μέση και μετά του δίσκου είναι το λιγότερο βαρετές. Τα 2 πολύ καλά μπόνους τραγούδια ανεβάζουν λίγο ακόμα τη βαθμολογία.