progressive metal

Παραφράζοντας το γνωστό λατινικό ρητό, καταλήγω στο ''όσο ζω, ακούω μουσική''. Και σε πιο προσωπική προσέγγιση, όσο ακούω μουσική, ζώ. Έχοντας τέτοιες σκέψεις και πεποιθήσεις, συνεχίζω να ακούω νέες μουσικές είτε metal είτε όχι. Και όσο αφορά το Metal, ψάχνω παλιές και άγνωστες μπάντες έχοντας όμως πλήρη επαφή με τα σημερινά ακούσματα και κυκλοφορίες. Στο ταξίδι της αναζήτησης, κάθε χρόνο ανακαλύπτω παλιά διαμαντάκια που έρχονται να προστεθούν στα αγαπημένα ακούσματα και ας έχουν ακουστεί από ένα ζευγάρι αυτιά που πλέον δεν σοκάρονται εύκολα.

Η παγκοσμιοποίηση, το ίντερνετ, η αποδοχή της  σε μεγαλύτερη βαθμό από τον κόσμο και τα μμε και η ηλικία της  (πάνω από 50 χρονών πλέον) έδωσε την ευκαιρία στη metal μουσική να γίνει αγαθό και διασκέδαση στα πιο απίθανα μέρη στον πλανήτη. Ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, θρησκείας, ηπείρου ή οτιδήποτε άλλου. Και όχι μόνο ως οπαδοί-ακροατές αλλά και ως μουσικοί-καλλιτέχνες. Κάπως έτσι πηγαίνουμε Βόρεια Αφρική και πιο συγκεκριμένα Τυνησία για να υποκλιθούμε στους Myrath που έχουν καταφέρει τόσα πολλά παρά τις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν.

Συγκροτήματα όπως οι Dream Theater, οι Queensryche και οι Fates Warning έστρεψαν το ενδιαφέρον του κόσμου στο progressive metal στα 90ς. Ακολούθησαν πολλές μπάντες μικρότερης εμβέλειας στην Αμερικάνικη ήπειρο αλλά και Ευρωπαικές με περισσότερους αντιπρόσωπους από Γερμανία και Ιταλία. Την επόμενη δεκαετία πολλές χώρες μπήκαν στο παιχνίδι και το είδος πέρασε καλές εποχές. Η Σουηδία υπήρξε πρωτοστάτης (και στο prog rock) και προσέφερε πολλά συγκροτήματα που είχαν πολλά να πούν. Δυστυχώς οι περισσότερες χάθηκαν ή είναι ανενεργές.

Κάποια συγκροτήματα θα έπρεπε να είναι πιο εμπορικά επιτυχημένα και διάσημα. Για χίλιους δυο λόγους δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ή τους στερήθηκε για κάποιο άγνωστο λόγο. Άλλα συγκροτήματα έχουν γίνει κάπως γνωστά αλλά για τους λάθος ή ασήμαντους λόγους. Θέλω να καταλήξω στο παράδειγμα των Σουηδών prog metallers Seventh Wonder που ενώ θα έπρεπε να εκθειάζονται για τις παικτικές και συνθετικές τους ικανότητες, τις περισσότερες φορές αναφέρονται απλά σαν την παλιά μπάντα του Tommy Karevik, νυν τραγουδιστή των Kamelot. Αν είναι δυνατόν δηλαδή.

Φιλοξενώ μια ιδιαίτερη θέση για τους Slough Feg στην καρδιά μου μιας και είναι μια πολύ ξεχωριστή μπάντα, σαν ήχος και νοοτροπία και κράτησαν το λάβαρο του heavy metal sta 90s στην Αμερική που το είδος θεωρούνται παρωχημένο. Από το 1998 και μέχρι το 2004, στο πλευρό του Mike Scalzi (κιθάρες/φωνή) ήταν ο John Cobbett (κιθάρα). Την ίδια περίοδο οι δυο τους (μαζί με τον drummer Chewy Marzolo) είχαν ξεκινήσει και ένα άλλο μουσικό προτζεκτ, τους Unholy Cadaver, σαφέστατα πιο ακραίο (είτε μιλάμε για φωνητικά, είτε ταχύτητες, παραμόρφωση κτλ αν και με heavy metal βάση).

Η Γερμανία μας παρέδωσε τις καλύτερες progressive metal μπάντες της Ευρώπης την δεκαετία του 90ς, εποχή που έδρασε και ήταν στα φόρτε  του το είδος. Αν και το είδος γιγαντώθηκε από Αμερικάνικες μπάντες όπως οι Dream Theater, Queensryche και Fates Warning στα τέλη των 80ς, με την αρχή την επόμενης δεκαετίας δεκάδες μπάντες εμφανίστηκαν και στην Ευρώπη. Η Γερμανία μας προμήθευσε τους Mekong Delta και Sieges Even για αρχή αν και έπαιζαν πιο thrashy ενώ σύντομα πιο λυρικές μπάντες όπως οι Secrecy, Jester’s March, Life Artist, Surgeon εμφανίστηκαν.

Οι συγκεκριμένοι Hollow (μιας και υπάρχουν αρκετές μπάντες με αυτό το όνομα) δεν είναι παρά οι Σουηδοί προγκρεσιβάδες που κυκλοφόρησαν δυο ωραίους δίσκους στο δεύτερο μισό των 90ς και κέρδισαν επάξια μια θέση αναφοράς του ονόματος τους σε όλα τα prog αφιερώματα που δεν ασχολιόντουσαν μόνο με την αφρόκρεμα της σκηνής.

Όταν ακούω για Leviathan στο μυαλό πάντα μου έρχονται οι Αμερικανοί progsters και όχι οι blacksters. Έτσι μόλις μου ήρθε το προμο αρχείο-φάκελος με τίτλο  Leviathan’s project  σκέφτηκα το λογικό...κάποιο project των προγκρεσσιβάδων Leviathan. Το ότι είναι όντως prog, έπεσα μέσα,  το ότι έχουν σχέση με τη μπάντα από το Colorado, καμιά σχέση. Απλά αυτό είναι το όνομα της μπάντας. Και περιέχει μάλιστα εκλεκτά μέλη. Για να δούμε.... Το μικρόφωνο κρατά ο Tim "Ripper" Owens.

Οι Cyclopean Walls είναι το νέο μουσικό project του Αθηναίου Yiannis Tziallas ο οποίος τα τελευταία χρόνια διαμένει στο Παρίσι. Το μουσικό αυτό όχημα ξεκίνησε σαν σόλο το 2019 και μάλιστα δημιούργησε ένα ep τεσσάρων συνθέσεων, το ‘’Embrace The Mythos’’  το οποίο ξανακυκλοφόρησε (digital μορφή μόνο) αρχές καλοκαιριού πλέον με το όνομα Cyclopean Walls.  Μια ματιά σε τίτλους και εξώφυλλο, πόσο μάλλον σε στίχους, αποδεικνύει με ευκολία την αγάπη τους στη Λαβκραφτιανή μυθολογια. Σε αυτό τραγουδούσε ο Rafael Gazal (Leviathan), φωνή του ακού με δέος, κάτι που δεν πρέπει να περάσει στα αζήτητα .

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι τα 90ς ήταν η δεκαετία του Progressive Metal. Η τεχνική και πολυδιάστατη μουσική απενεχοποιήθηκε μιας και ο κόσμος κουράστηκε από ανάλογους ήχους στα 70ς και η επόμενη δεκαετία η μουσική απλοποιήθηκε, είτε μιλάμε για rock/metal είτε για Pop ακούσματα. To ‘’ Images and Words’’ των Dream Theater του 1992 άνοιξε πόρτες για πολλές μπάντες του είδους (από θέμα δημοτικότητας μιλάμε πάντα, υπήρξαν και άλλες μπάντες του είδους που προηγηθηκαν) οι οποίες υπέγραψαν σε κάποια εταιρία και κυκλοφόρησαν το υλικό τους.