Ensiferum - Ensiferum

Ανάμεσα στις πρώτες αναμνήσεις που έχω με τη σύζυγο μου (2003) η μια είναι η πρώτη mp3 συλλογη σε cd που μου έκανε για να ακούμε στο αυτοκίνητο. Αδαής με την τεχνολογία αλλά ταυτόχρονα μου άρεσε που σε ένα δισκάκι είχε δεκάδες δίσκους και αντίστοιχες μπάντες. Σε αυτή την πρώτη συλλογή, το συγκρότημα που μου έκανε εντύπωση και δεν γνώριζα ήταν οι Φιλανδοί Ensiferum. Αν και το συγκρότημα ήταν αρκετά παλιό (1995), το μόνο που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι εκείνη την εποχη ήταν το ομώνυμο ντεμπούτο το 2001. Επικό, πιασάρικο, μελωδικό folk metal που ήταν οτι πρέπει για βόλτες με το αυτοκίνητο και μπύρες για γνωριμία. Οι Φιλανδοί με το πολύ ταιριαστό όνομα (σπαθοφόρος) ξεκίνησαν σαν τρίο παίζοντας διασκευές και ένα χρόνο αργότερα απόκτησαν τον Jari Mäenpää, τραγουδιστή (και συνάμα δεύτερος κιθαρίστας). Μαζί κυκλοφόρησαν τα πρώτα demos δείχνοντας αμέσως τις μουσικές τους προθέσεις. Ήδη το 1998 αλλάζει το ρυθμικό ντουέτο και πλέον μένει ως μοναδικός ιδρυτής ο κιθαρίστας-συνθέτης της μπάντας Markus Toivonen. Με ξεκάθαρο όραμα συνεχίζουν να συνθέτουν νέα μουσική με την Spinefarm Records να τους δίνει την ευκαιρία να κυκλοφορήσουν τη μουσική τους. Το ''Iron '' που ακολούθησε το 2004 ήταν επίσης εξαιρετικό μα δυστυχώς ο Jari Mäenpää εκδιώχνεται διότι δεν άρεσε στο αφεντικό ότι το προσωπικό του προτζεκτ (Wintersun) συνέπεφτε μαζί με το πρόγραμμα των Ensiferum που τότε μεγαλώνανε σαν όνομα. Τα ''Victory Songs'' και ''From Afar'' συνεχίζουν πολύ καλά σαν συνθέσεις αλλά η μουσική γίνεται σαφέστατα πιο μελωδική, εμπορική, ίσως πιο χαρούμενη από όσο θα έπρεπε χάνοντας το επικό της στοιχείο και δίνοντας μεγαλύτερη βάση στο φολκ. Και σαν σύνθεση η μπάντα αλλάζει εντελώς, μόνο ο Markus έχει μείνει, άρα κατανοούμε τις μεγάλες διαφορές. Στα 00ς τους ψιλοέχασα έχοντας ακούσει μόνο κάποια τραγούδια διάσπαρτα μιας και δεν ενθουσιάστηκα που πλέον το...σπαθί έχει στομώσει τόσο πολύ. Στον τελευταίο τους δίσκο ''Thallassic'' τα πήγαν σαφώς καλύτερα αλλά εμένα τουλάχιστον με έχουν χάσει σαν οπαδό ανεπιστρεπτί.

Μια ήσυχη δίλεπτη εισαγωγή περνάει σχετικά αδιάφορα προς το ''Hero in a Dream '' το οποίο ανάβει τα αίματα.Σπιντάρουν άμεσα και αποτελεσματικά, τα φωνητικά γρεζάρουν οργισμένα, η μουσική είναι πυκνή σε μελωδίες και ανεβαστικούς ρυθμούς. Ευθυμία και διασκέδαση μέσα από ένα επικό τόνο. Κοψίματα  και αλλαγές, σολαρίσματα, choirs από τον Markus Toivonen για να γίνει πιο παρείστικο το κλίμα. Ξέρεις, φάση είμαστε γύρω από την φωτιά, πίνουμε μπύρες, τροχίζουμε τα όπλα μας και κάνουμε πλάκα για το πως θα πεθάνει την επόμενη μέρα ο καθένας από εμάς. Το ''Token of Time '' ακούγεται εξαντλητικά εθιστικό με το ρυθμό του να με στοιχειώνει κάθε φορά που το ακούω. Πολύ έξυπνο παίξιμο σε κρουστά και πλήκτρα με μελωδικό κέντημα για να δημιουργηθεί εύκολα το μονοπάτι της απόλαυσης. Ρυθμικοί πειρασμοί που σε πείθουν να τους ακολουθήσουν με κλειστά μάτια και αυτιά, χορός και ατσάλι στον αέρα. Ο εκτροχιασμός συνεχίζεται με δύναμη και στο ''Guardians of Fate '', συνθέσεις που έχει συμβάλλει ο Jari Mäenpää. Πάθος, εντυπωσιακές κιθαριστικές αρμονίες, γενναίες δόσεις πλήκτρων, στιχουργικό ενδιαφέρον.

Με την έναρξη του ''Old Man'' συνειδητοποιούμε ότι έχουμε και πιο αργές ταχύτητεςστο δίσκο αλλά και πιο σκληρό καλούπι. Τα έγχορδα τιμωρούν, έστω και υπό τον μανδύα  των πλήκτρων. Black metal δίνη στα μέσα του τραγουδιού δείχνοντας ένα άλλο προσωπείο, ενός δριμύτερου. Το ''Little Dreamer'' είναι η μοναδική σύνθεση που ανήκει στον drummer της μπάντας Oliver Fokin και κερδίζει το βραβείου του πιο folk metal τραγουδιου (έχει πολλά που μπορούν να φτάσουν σχεδόν στο ίδιο ύψος), χωρίς να θυσιάζει δύναμη για χαζολοίδια. Το ''Abandoned'' έχει πιο καθαρά φωνητικά, από αυτά που τραγουδιούνται από έναν και περιμένει να γίνει επανάληψη από τους επόμενους, σαν σε πανηγύρι αλλά στην metal έκδοση του, το ''Windrider '' ακούγεται επικό και με εναλλαγές σε ταχύτητα και τραχύτητα, το ''Treacherous Gods'' που θυμίζει Σουηδικη σχολή melodeath των 90ς, το ''Eternal Wait '' που μου θυμίζει αρχαίους Amorphis στο πιο folk (και με κάποια γυναικεία φωνητικά), το ''Battle Song '' που είναι αυτό που λέει, το ''Goblins' Dance'' που ταιριάζει με soundtrack σε μεταλλάδες που παίζουν επιτραπέζια rpgs  και τελικά έχεις σχεδόν μια ώρα μουσικής να μας κρατήσει ανεβασμένη τη διάθεση και το ηθικό. Δεν θα νιώσετε σε καμιά στιγμή του δίσκου ότι τα πράγματα περιπλέκονται. Ευθείς επιθέσεις με αξέχαστες μελωδίες για να ριζώσουν μέσα σας. Αυτό που αγαπάω πολύ στο ντεμπούτο σε σχέση με τα επόμενα είναι ότι κρατούν μια μεγάλη δόση ηχητικής ισχύς που δεν καταπατιέται ούτε κρύβεται. Μόνο το εξώφυλλο θεωρώ ώς αχίλλειο πτέρνα στο ντεμπούτο των Ensiferum.