Count Raven - High on Infinity

Οι Count Raven είναι από τις αγαπημένες μου doom μπάντες. Μια μπάντα με ολοκληρωτικό ποσοστό επιτυχίας. Από αυτούς που πήραν τις επιρροές των Black Sabbath και φιλτράροντας τις έδωσαν κάτι διαφορετικό  αλλά εξίσου ποιοτικό.  Και αν στο ντεμπούτο τους, ‘’Storm Warning’’ τα φωνητικά πλαισιωνόντουσαν από τον Christian Linderson (Saint Vitus/Lord Vicar), στους επόμενους δίσκους τα χρέη αναλαμβάνονται από τον μέχρι τότε κιθαρίστα/πληκτρά της μπάντας, Dan Fondelius . Power Trio πλέον, δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να συνεχίσουν να θριαμβεύουν, κυκλοφορώντας το ‘’ Destruction of the Void’’. Η έμπνευση ξεχειλίζει από τα μπατζάκια τους και μόλις ένα χρόνο μετά έρχεται το  ‘’High on Infinity’’ με διάρκεια πάνω από μία ώρα ενώ το ‘’Messiah Of Confusion’’ του 1996 τους βρίσκει ένα σκαλί πιο κάτω (από την κορυφή όμως). Διάλυση το 1998 και για αυτούς, με τον Fondelius να νάβει ξανά τα καζάνια της κολάσεως το 2003 και να παραδίδει το ‘’ Mammons War’’ αρκετά χρόνια αργότερα. ΤΕΛΕΙΟΣ δίσκος και πάλι. Η μπάντα είναι ζωντανή, λειτουργικά. Δώστε σάρκα στα  καταραμένα όνειρα μας.

Αργό, σερνόμενο, βαρύ, κουβαλά μεταλλικές μπάλες μαζί του. Σαν φάντασμα βαρυποινίτη κατάδικου που το κτήριο είναι προς κατάρρευση. Σαν μεταλλικά αγάλματα που τις έχουν ανάμεσα στα πόδια τους.  Βαρύθυμο, ογκόδες, παίρνει τον χρόνο του να συσσωρεύσει δύναμη πριν την εξαπολύσει. Μια κιθάρα που ακούγεται σαν τρεις, ένα ρυθμικός drummer που παίζει τεχνικά και περιπαικτικά, μπάσο που σωριάζει κολώνες, που αναταράσσει την θάλασσα της μονοτονίας. Η φωνή του Fondelius ακούγεται σαν του Ozzy (και δέχτηκε πολλές αρνητικές συγκρίσεις γι αυτό) μα εμένα μου ακούγεται πιο κρυστάλλινη και πιο παθιασμένη. Πανέμορφοι και έξυπνοι στίχοι ασχολούνται με όλους και με όλα, περνώντας πολλά κοινωνικά μηνύματα. Δεν αναφέρονται πλήκτρα αλλά υπάρχουν στα σίγουρα και δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ατμόσφαιρας και της νοσταλγίας. Χαθείτε στον κόσμο του  ‘’Cosmos’’…

Δώδεκα τραγούδια, όλα γραμμένα από τον Fondelius εκτός τριών που είναι ομαδική δουλειά. Εμπιστοσύνη και πάλι στο πρόσωπο του Zeb King  για την παραγωγή, τον άνθρωπο που τους έβγαλε μαυροπρόσωπο και στον προηγούμενο δίσκο. Η μαγεία των 70ς εμπλουτισμένη στα 90ς. Κάθε τραγούδι τους βάζει υποψηφιότητα για το καλύτερο του δίσκου και να ρωτήσετε οπαδούς τους για τα αγαπημένα τραγούδια σε κάθε δίσκο, θα πάρετε διαφορετικές απαντήσεις. Εδώ εγώ, το ίδιο πρόσωπο, και κάθε φορά αλλάζω γνώμη. Ποιο να πρωτολατρέψω; Το ‘’ In Honour’’ με το στρυφνό riff γεμάτο μυστήριο, τις τρομερές φωνητικές μελωδίες, το σπαραχτικό σόλο, τον τυμπανιστικό οργασμό, τις  λαχταριστές αποκλίσεις της φωνής όταν περιγράφουν την ιστορία της Marie Kelly, το τελευταίο θύμα του Τζάκ του Αντεροβγάλτη. Να πω για το ‘’ An Ordinary Loser ‘’ τραγούδι που είναι  βαρύ σαν  ογκόλιθος και λειτουργεί σαν χιονοστιβάδα συνθλίβοντας τα πάντα στο πέρασμα του ρυθμικού ντουέτου. Τραυματικό για λογόψυχους, τα riffs ακούγονται σκουριασμένα εξωτερικά και συμπαγή εσωτερικά.  Το μεσαίο μέρος του ‘’Traitor’’ που βιαιπραγεί στη ψυχή σου και σε κάνει να προσκυνάς το κεφάλι αθέμιτα ενώ οι πιο δυνατοί χαρακτήρες πιθανότατα να το ανεβοκατεβάζουν. Αν το γενικεύσω, όλα τα τραγούδια έχουν ψυχοπονιάρικους μονόλογους της κιθάρας και πραγματικά αξίζει κάθε δευτερόλεπτο. Και μην ξεχνάτε, από τους δίσκους που συνοδεύονται από στίχους που διαβάζονται-τραγουδιούνται όσοι οι μελωδίες τους εμβολίζουν τον εγκέφαλο σου. Διαβάστε τι περιγράφεται στο ‘’ Masters of All Evil’’ και συμφωνήστε απόλυτα