Destruction - Eternal Devastation

Το “Eternal Devastation” ήταν το δεύτερο άλμπουμ των Destruction και κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1986. Όσοι είχαν ασχοληθεί με το συγκρότημα στις προηγούμενες κυκλοφορίες (το ΕΡ “Sentence of Death” και το ντεμπούτο LP “Infernal Overkill”, που κάλλιστα θα μπορούσαν να βρίσκονται στα Monuments) ήξεραν ότι το συγκρότημα δεν είναι το τυπικό thrash και ότι είναι θέμα χρόνου να κυκλοφορήσουν κάτι που θα κάνει τη thrash metal σκηνή – και όχι μόνο – να παραμιλά.

Αυτό που ξεχώριζε την τριάδια των Schmier (μπάσο, φωνητικά),  Mike Sifringer  (κιθάρα) και Thomas "Tommy" Sandmann (drums) στο ντεμπούτο τους δεν ήταν η black εικόνα και στίχοι που είχαν όπως πολλοί επιφανειακά έλεγαν τότε, αλλά η συχνή επανάληψη κάποιων riff και ρυθμών που κατάφερναν να μην ακούγονται κουραστικά. Το συγκρότημα δε φοβόταν την μουσική του, ήθελε οι ιδέες του και τα riff να ακουστούν καλά και όχι απλά να παίξει γρήγορα κομμάτια όπως οι συμπατριώτες του τότε, αλλά και η πλειοψηφία του thrash γενικότερα. Για αυτό τον λόγο είχαν και instrumental τραγούδια από την αρχή της καριέρας τους κάτι που δεν ήταν συνηθισμένο τότε για τέτοιου είδους thrash μπάντα.

Όλα τα παραπάνω η απίστευτη τριάδα τα μεγιστοποίησε στο “Eternal Devastation”. Ο ήχος καθάρισε, τα riff έγιναν απίστευτα κοφτερά και σχεδόν “επιληπτικά” και κλειστοφοβικά, επηρέαζοντας σημαντικά το σύγχρονο thrash και μπάντες όπως οι Coroner (που πήγαν τα επαναλαμβανόμενα riff και την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα σε άλλο επίπεδο) ή οι Depressive Age. Όλος ο δίσκος είναι μάθημα riff-oλογίας και πραγματικά το thrash τους ακούγεται τεχνικό, αλλά με την έννοια της έμπνευσης όχι του πολύπλοκου παιξίματος. Οι Destruction ποτέ δεν ήταν τεχνικό thrash και δεν αποδέχτηκαν και οι ίδιοι αυτόν τον όρο.

Το thrash τους στο “Eternal Devastation” βγάζει μια αγωνία, ένα άγχος, μια “παράνοια” που δεν είχε ξανακουστεί σε thrash μπάντα. Πραγματικά ακούγεται σαν το soundtrack μιας σφαγής σε ψυχιατρείο! Αυτά είναι εξάλλου και τα αγαπημένα θέματα της μπάντας με τα οποία καταπιάνεται σε αυτόν το δίσκο. Όμως πρωταγωνιστής του δίσκου είναι η κιθαριστική δουλειά κάτι που το συγκρότημα φροντίζει να το κάνει ξεκάθαρο με ένα ακόμα instrumental, το καταπληκτικό "Upcoming Devastation".

Ο δίσκος κλείνει ονειρικά με ένα από τα καλύτερα thrash κομμάτια στην ιστορία του thrash, μια σύνοψη όλου του δίσκου σε 6 λεπτά, τον ύμνο “Confused Mind”. Eιδικά αυτό το κομμάτι θεωρώ ότι ξεφεύγει από τα στενά όρια του thrash και πηγαίνει τον ήχο τους σε άλλα επίπεδα του γενικότερου metal, όπως ακριβώς έκανε το “Master of Puppets” των Metallica.

Το “Eternal Devastation” έδωσε νέες ιδέες στο thrash, και το κυριότερο το έκανε να ακούγεται να ακούγεται φρέσκο και διαφορετικό χωρίς να ανακατευτεί με άλλα είδη, όπως το hardcore ή το power/speed metal που ήταν οι δυο κύριες κατευθύνσεις για το thrash εκείνη την εποχή. Εξωπραγματικός δίσκος που η αξία του θεωρώ δεν έχει αναγνωριστεί πλήρως ακόμα και σήμερα, και που ακόμα και το ίδιο το συγκρότημα δεν μπορεί να επαναλάβει.
 

Γιώργος “Reject Emotions” Πετρουλάκης