Into Eternity - Into Eternity

Θυμάμαι σαν να είναι χθες, να πηγαίνω σε ένα παζάρι δίσκων και βινυλίων το 2000 (χρονιά που μετακόμισα στην Αθήνα) και ανάμεσα στις αγορές μου να είναι και κάποιες τυφλές. Μια από αυτές ήταν το ντεμπούτο των Into Eternity που μου τους πρότεινε ο άνθρωπος πίσω από γνωστό distro/εταιρία από τον Πόρο μιας και είχε αρκετές κόπιες από κυκλοφορίες της  DVS. Έτσι και έγινε και απόκτησα το ντεμπούτο των Καναδών Into Eternity, ένα μοντέρνο μείγμα μελωδικού death metal με καθαρά αλλά και ακραία φωνητικά. Η μπάντα δημιουργήθηκε το 1997, ένα χρόνο αργότερα έκανε τις ηχογραφήσεις του ομώνυμου ντεμπούτου του που κυκλοφόρησε αυτοχρηματοδοτούμενα το 1999 με άλλο εξώφυλλο από αυτό που απόκτησα από την επανακυκλοφορία της DVS το 2000. Ιθύνους νους ο αρκετά αδύνατος τότε, Tim Roth, κιθαρίστας και τραγουδιστής της μπάντας. Είχε πολύ φρεσκάδα μέσα του αυτός ο δίσκος και με κέρδισαν σαν οπαδό με αποτέλεσμα να τους παρακολουθώ στενά στις επόμενες κυκλοφορίες τους. Το κακό με την συγκεκριμένη μπάντα είναι ότι ποτέ δεν στέριωσε σαν σύνθεση και δυστυχώς δεν μπόρεσε να κάνει το  όνομα της γνωστότερο ακόμα και όταν στον τρίτο δίσκο τους ‘Buried in Oblivion’’ υπέγραψε με την Century Media. To 2005, σε νέες αλλαγές στην σύνθεση, ως νέος τραγουδιστής αναλαμβάνει ο Stu Block και θα παραμείνει στους επόμενους δυο δίσκους τους, ενώ από την αρχική σύνθεση έχει μείνει πλέον ο Tim Roth. Και εκεί που ετοιμάζουν το νέο υλικό τους, έρχεται η πρόταση των Iced Earth για τον τραγουδιστή τους και ο Stu Block κάνει την λογική επιλογή και όπως ξέρουμε βρίσκεται ακόμα εκεί. Όσο για τους Into Eternity, μετά από αρκετά χρόνια και πλέον με frontwoman, κυκλοφορούν το 2018 το ‘’ The Sirens’’ από μια μικρή εταιρία και συνεχίζουν περήφανα.

Οι Into Eternity ξεκίνησαν λίγο πριν την αλλαγή της χιλιετίας σε μια χώρα που φημίζεται για τον μουσικό πειραματισμό και την τεχνική τους. Ο ήχος είναι μοντέρνος και από θέμα παραγωγής και από την συνύπαρξη καθαρών αλλά και παραμορφωμένων αντρικών φωνητικών έτσι όπως το μάθαμε από νεότερα παρακλάδια της (metal;;;) μουσικής. Οι νεαροί παίζουν απόλυτα τεχνικά και ισορροπημένα, έχοντας βασικό γνώμονα την μελωδία. Λιγοστοί αλλά ουσιώδη στίχοι χρωματίζουν τις φωνητικές μελωδίες των πιο εύθραστων στιγμών τους ενώ ρυθμοί συγκλονίζουν με την συντριπτική τους υπεροχή. Ο ομώνυμος ξεκινά με τις καλύτερες εντυπώσεις με το ‘’ Torn’’ να σε στοιχειώνει με το ηχητικό βάθος του παρόλο που απευθύνεται σε πιο νεαρά αυτιά. Αυστηρά ελεγχόμενες ταχύτητες, άφθονα γυρίσματα και μια μοναδική διαπεραστική υπερικινητικότητα. Το επόμενο τραγούδι, πάλι στο ίδιο ύφος, με πλήκτρα που παρελαύνουν χωρίς όμως να είναι το κέντρο του ηχητικού τους σύμπαντος και με κιθάρες να αποσυμπιέζουν αυτές τις προδιαγεγραμμενες εκτελεστικές τους λεπτομέρειες. Φρεσκάδα παντού, από νεαρά παιδία που δίνουν ένα άλλο σχήμα στην μουσική που αγαπάνε. Το ‘’ Left Behind’’ ξεκινά με σύντομες ακουστικές κιθάρες, μια πανταχού παρούσα χροιά πόνου στη φωνή και διπλές κιθάρες που εξοστρακίζουν την όποια αρνητική ενέργεια. Τα καθαρά φωνητικά έχουν πρωτεύοντα ρόλο στο συγκεκριμένο τραγούδι ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το ρυθμικό δίδυμο που δικάζει την απλότητα.

Ήταν μια εποχή που περιμέναμε πολλες αλλαγές, είτε επειδή το πιστεύαμε οι ίδιοι είτε επειδή ήταν προιόν προπαγάνδας. Το ίδιο ίσχυε και για την μουσική, δεν θέλαμε να βαλτώσει η αγαπημένη μας μουσική. Οι Into Eternity συνδύαζαν το μελωδικό death metal με ένα πιο προοδευτικό και τεχνικό τρόπο, έχοντας μοντέρνο ήχο και τις εναλλαγές των φωνητικών του metalcore ή όπως τέλος πάντων ονομάστηκε το είδος που χαρακτηριζόταν από μονίμου βάσεως τέτοιες εναλλάξεις. Εδώ όμως οι κιθάρες ‘’κόβουν’’ όσο και αν είναι φιλτραρισμένες, όσο και αν το  συμφωνικό-πομπώδες  ύφος των πλήκτρων  τις κάνει πιο δελεαστικές για ένα πιο...Αμερικάνο οπαδό. Εξαιρετική σύνθεση το ‘’A Frozen Escape’’ με τις ακουστικές κιθάρες του σε όλη την έκταση του τραγουδιού και το πιο μελαγχολικό του άγγιγμα. Το πληκτροφόρο ‘’ Behind the Disguise’’ αναταράσσει και πάλι τα νερά της ηρεμίας με αυξημένες ταχύτητες και πιο ‘’νευριασμένα’’ φωνητικά. Το μπάσο που σφυροκοπά στην αρχή του ‘’ Holding onto Emptiness’’ δηλώνει περήφανα ότι είναι προιόν metal ζύμωσης και η τεχνική τεκμηρίωση του είναι σημαντική γι αυτούς αλλά όχι αυτοσκοπός. Η θεραπευτήρια μέθοδος μελωδικών σολαρισμάτων χρησιμοποιείται συχνά και ευχάριστα με συνέπεια την συνεχόμενη ακρόαση τέτοιων συνθέσεων. Ακούστε το ομώνυμο τραγούδι και αν μπορέσετε να αφαιρέσετε τα φωνητικά του στο μυαλό σας, θα νιώσετε το Prog Metal φίλημα του. Κρίμα που τα επόμενα χρόνια μαλθάκωσαν τον ήχο τους.

Υ.Γ. Η επανακυκλοφορία της DVS έχει διαφορετικό εξώφυλλο (καλύτερο) και ένα επιπλέον τραγούδι, το ‘’ Silence Through Virtue’’ (με μετριότερο ήχο).