Mekong Delta - Dances of Death (And Other Walking Shadows)

Πόσοι είναι πραγματικά αυτοί που ενώ έχουν κοτσάρει την λέξη progressive πριν το metal (σκέτο, power, thrash,death, black), το αξίζουν πραγματικά; Εννοώ, πόσοι από αυτούς προόδεψαν τη μουσική μας με την προσθήκη νέων στοιχείων ή την οπτική γωνία που έβλεπαν τις συνθέσεις τους. Λίγοι, πραγματικά λίγοι. Πλέον το progressive είναι ταυτόσημο του τεχνικού ή συγκεκριμένου ήχου. Ας πάμε σε μια ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ μπάντα, αυτή των Mekong Delta του Ralph Hubert. Μπασίστας και συνθέτης της μπάντας, είναι επίσης ο ιδιοκτήτης της Aaarrg Records που μας έχει χαρίσει ουκ ολίγα μουσικά διαμάντια ενώ έχει κάνει αμέτρητες επιτυχημένες παραγωγές σε διάφορα  (metal) είδη. Η μπάντα ξεκίνησε το 1985 (τότε ήταν και ο Peavy των Rage στη μπάντα αλλά έφυγε δυο χρόνια αργότερα) και ντεμπούταρε με το ομώνυμο διαμάντι το 1987. Ο Ralph είχε μεγάλη αγάπη για την κλασσική μουσική και κατάφερε να συνδυάσει το τεχνικό του thrash με αυτή. Οι δίσκοι που ακολούθησαν, είχαν πιο εμφανή τα σημάδια της επιρροής της κλασσικής μουσικής. ‘’ The Music of Erich Zann’’ και ‘’ The Principle of Doubt’’ είναι οι αποδείξεις αυτού. Το 1990 αναλαμβάνει το μικρόφωνο ο Doug Lee (πρώην Siren) ενώ είναι ο πρώτος δίσκος που περιέχει τόσα ορχηστρικά κομμάτια αλλά και ο τελευταίος με τον Jorg Michel πισω από τα drums. Τα 90ς συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο και με την ίδια σύνθεση ενώ το 1997 διασκευάζουν Mussorgsky στο ‘’Pictures At An Exhibition’’, εξ ολοκλήρου ορχηστρικός δίσκος. Μετά απο μια δεκαετία, επανεμφανίζονται με το ‘’Lurking Fear’’ με σύνθεση φωτιά και παιχταράδες. Αλλαγές και πάλι με τον Ralph να διαλέγει νέα μέλη για το ‘’Wanderer on the Edge of Time’’ και τους επόμενους δυο τελευταίους τους δίσκους. Ακμαιότατοι μέχρι σήμερα.

Αν δεν έχεις ξανακούσει Mekong Delta, πρέπει να υπάρξει προσοχή στο πρώτο άκουσμα. Εδώ δεν ισχύει κανένα από τα κλισέ του heavy metal. Πόσο μάλλον στο “’Dances Of Death’’ του 1990. Καταρχήν Ξεκινούν με ακουστικές κιθάρες και μπάσο, ξεγελώντας τους μη υποψιασμένους.Στη συνέχεια μια ορχηστρική καταιγίδα τα παίρνει όλα συθέμελα και τα διασκορπίζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μιλάμε πάντοτε για thrash τραχύτητα και αγριότητα. Ο βαθμός πολυπολοκότητας ανεβαίνει, ο εθισμός αυξάνεται. Βλοσυροί ήχοι, αναπάντεχες αλλαγές, δεκάδες riffs παρελαύνουν το ένα μετά το άλλο και συ χαιρετάς νοητικά χάνοντας το μπούσουλα. Ευτυχώς μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις, το μυαλό αρχίζει και στοχεύει και συγκρατεί ρυθμούς και μελωδίες. Τα φωνητικά είναι εξαιρετικά. Έχουν ένα θεατρισμό μέσα τους. Γίνονται άγρια όποτε το έχει ανάγκη η μουσική, μετατρέπονται σε εξωγήινα όποτε το απαιτεί η στιγμή. Άσε που χρειάζονται αυτά τα νομαδικά φωνητικά διότι ξεκουράζουν και τον ακροατή από την υπερπληροφόρηση του ηχητικού Χάους που κυβερνά στους ήχους του ‘’Dances Of Death’’. Η γη των Mekong Delta είναι εύφορη και καλλιεργείται από τέσσερις παικταράδες (ναι, η φωνή του Lee χρησιμοποιείται σαν όργανο, όχι σαν συνοδευτικός σκοπός) αφήνοντας αμέτρητους καρπούς όχι μόνο για να χορταίνεις σε κάθε άκουσμα αλλά να νιώθεις συχνά την ανάγκη να επιστρέψεις ξανά εκεί.

Ο μουσικός κύκλος ανοίγει και κλείνει συχνά, πολλές φορές ακόμα και στο ίδιο τραγούδι. Ξεσπάσματα και αντίθετες φορές, αρμονίες και αλυσιδωτές αντιδράσεις. Ο δίσκος προχωρά χωρίς όρια, χωρίς σταματημό. Μόνο οι τίτλοι αλλάζουν, εδώ υπάρχει μόνο ένα πολυδιάστατο ηχητικό οικοδόμημα. Ότι ήχο και να απομονώσεις, μένεις αποσβολωμένος από την ποιότητα και το βαθμό έμπνευσης που είναι ποτισμένο. Η συνολική όμως αντίδραση δεν μπορεί να είναι παρά κατεβασμένο σαγόνι στο πάτωμα. Ένα φλεγόμενο δάσος από riffs απειλεί την υγεία σου. Εκλειπτικοί ρυθμοί σε αποπροσανατολίζουν μέχρι να γίνεις δυνατότερος σαν ακροατής. Στιχουργικές και φωνητικές επωδές προσθέτουν σε αυτό το μουσικό μυστήριο που χρειάζεται χρόνο και επιμονή για να το ξεκλειδώσεις. Όταν τελειώσει η οκταλογία του ‘’Dances Of Death’’ νιώθεις σαν μια από τις καταδικασμένες ψυχές του εξώφυλλου από τον εξαίρετο καλλιτέχνη Joachim Luetke.  Ακολουθούν τα ‘’ Transgressor’’ και ‘’ True Believers’’, δυο ακόμα σκοτεινά μέρη από τα βάθη της ψυχής του συνθέτη Ralf Hubert (ο οποίος επιμελήθηκε και την παραγωγή ενώ σύγγραψε και τους στίχους μαζί με τον τραγουδιστή).  Ηχητικό πανδαιμόνιο και πάλι με ορδές συγχορδιών που δημιουργούνται μέσα σε μυαλά τρελών ή ιδιοφυίων. Η λατρεία που είχε ο Ralf με τον Mussorgsky δεν ξεκίνησε στο ‘’Pictures At An Exhibition’’. Προυπήρχε από τις πρώτες του μέρες σαν καλλιτέχνης και στο συγκεκριμένο δίσκο τολμά και καταφέρνει να διασκευάσει το δεκάλεπτο ‘’Night on a Bare Mountain’’ μη αλλοιόνωντας το βασικό σκελετό και συναίσθημα που προκαλεί, απλά το μετατρέπει σε κάτι πιο επικίνδυνο και κοφτερό. Για κοπιάστε οι τολμηροί!!!