Saracen - Heroes, Saints & Fools

                      Οι Σαρακηνοί πειρατές λεηλατούσαν το Βυζάντιο, οι Saracen την Ευρώπη και τον κόσμο όλο με την γλυκιά μουσική τους.  Μπάντα που πήρε μέρος στο N.W.O.B.H.M. κίνημα συνεχίζει μέχρι σήμερα σε πιο Prog rock φόρμες. Μια πρώιμη μορφή της μπάντας ξεκίνησε το 1976 σαν Lammergier ωσότου αλλάξει σε Saracen το 1980. Η Βρετανία έβραζε με εκατοντάδες μπάντες να παίζουν heavy metal και η πεντάδα από το Derbyshire υπήρξε το ίδιο θεληματική. Ένα 7’’ βινύλιο με δυο μόλις τραγούδια κάνει την εμφάνιση του και η μπάντα συστήνεται στο κοινό. Μελωδικοί, με πληκτρά στην σύνθεση τους και όπως είναι φυσικό πολλές επιρροές από τα 70ς, ιδιαίτερα τον prog rock Οργασμό που είχε προηγηθεί. Τα δυο τραγούδια του single θα συμπεριληφθούν και στο ιστορικό ντεμπούτο τους, Heroes, Saints and Fools, με την τότε συνθετική πεντάδα να έχει μέχρι σήμερα 2 απώλειες (μπάσο R.I.P. 1992, κρουστά R.I.P. 2012) αλλά να αφήνει το στίγμα του παντοτινά στην Μουσική. Κατόπιν κερδίζουν συμβόλαιο με την Neat Records, εταιρία που είχε μαζέψει κάποια από τα καλύτερα συγκροτήματα της εποχής  στην Αγγλία. Η μπάντα αλλάζει συνθετικό πρόσωπο, με δυο από τα εναπομείναντα μέλη (τον τραγουδιστή και κιθαρίστα) να συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. To prog rock κερδίζει έδαφος στην μεταλλικότητα τους μα πάνω από όλα η Μούσα τους ερωτεύεται και οι γόνοι είναι αξιοθαύμαστοι. Το είδος αρχίζει και φθείρεται, οι μάζες προσελκύονται από πιο σκληρή μουσική, οι Saracen διαλύονται το 1985 μετά από ένα ακόμα single (We Have Arrived,1984).  Πολλά χρόνια μετά, το 2000, η μπάντα επανασυνδέεται, φωνή, κιθάρα, πλήκτρα , οι ίδιοι εμπνευστές με τα δυο πρώτα τους άλμπουμ ,είναι εκεί, το ίδιο και η ικανότητα τους να γράφουν μουσική. Πλέον prog rock, απλά με σκληρή εξωτερική επένδυση. Η μπάντα συνεχίζει μέχρι σήμερα, άλλοι τρεις δίσκοι έχουν δει το φως της μεγαλουργίας (με το Vox in excelso να είναι ο αγαπημένος μου από τους τρεις) και να μας προσφέρουν απλόχερα μουσική εξ καρδίας.

                    Επιστροφή στο 1981 και οι νεαροί τότε Άγγλοι παίζουν αγνό Heavy Metal με πολύ τεχνική και προοδευτικές τάσεις. Μια φωνή σκίζει τον αέρα, όσο οι κιθάρες κεντάνε μαγικά δίχτυα που σε παγιδεύουν παντοτινά. Εσωτερικές μελωδίες χτίζονται από ουσιώδεις ενορχηστρώσεις. Ο ήχος θυμίζει αρχαίες εποχές (με πολύ καλή παραγωγή για την εποχή) με την μουσική και τον τρόπο που ακούγεται ο τραγουδοποιός να φέρνουν νοσταλγία και αγάπη για το παρελθόν. Όλα οφείλονται στον Robert Bendelow, κιθαρίστας της μπάντας ο οποίος είχε γράψει όλη την μουσική και τους στίχους.  Τα πλήκτρα  και οι δολοπλοκίες της κιθάρας χρωστούν πολλά στα hard rock/prog rock 70ς που προηγήθηκαν. Ακούς το ρυθμικό “’Rock Of Ages’’ και ένα ηλεκτρικό φορτίο σε βαρύνει καλαίσθητα.  Η αγνότητα που ξεπροβάλλει από τους απλούς ρυθμούς, η μελωδία που καραδοκεί σε κάθε riff ή πάτημα πλήκτρου. Το δυναμικό πεδίο του ήχου τους είναι τέλεια ισορροπημένο, δεν κουράζει με ακράτητους τεχνικούς μονόλογους, ούτε ακούγεται σαν πιθηκόμορφο hard rock που σκάβει απλά την γη για βλαστάρια.  Το ‘’ Horsemen of the Apocalypse’’ ξεκινά με μια έξαρση στα πλήκτρα που θυμίζει…disco, μόνο και μόνο για καταστρέψει αυτή την ψευδαίσθηση  το διαστημικό μπάσο και τα αντρικά φωνητικά. Τα δάκτυλα βγάζουν φουσκάλες από το παίξιμο στο μπάσο αλλά και στην κιθάρα, αλλά περήφανα επιδεικνύονται. Δεν λείπουν και οι ακουστικές που εξορκίζουν στιγμιαία, πριν παραλάβουν χρέη βάρδια οι ηλεκτρικές και ξεφαντώσουν πάνω στα άμοιρα αυτιά μας. Ύμνος και τίποτα λιγότερο. Only ten thousand years... και η φωνή περήφανα κατακτά καρδίες και αυτιά, μιας και για πάντα.

                    Και εκεί που αναρωτιέσαι αν έπιασε το  συνθετικό του ζενίθ ο δίσκος, σκάει το ομώνυμο ‘’ Heroes, Saints and Fools ‘’. Απόλυτα συναισθηματικό,  με τρομερά καλογραμμένους στίχους, ένας αισθαντικός αγωγός που λειτουργεί με νότες. Σε χαλαρούς ρυθμούς ,με τα πλήκτρα να έχουν το πάνω χέρι και τα τύμπανα να μην δείχνουν οίκτο και να εκτελούνται πάνω τους ζογκλερικά. Τα πάντα αλλάζουν  φορά και τόνους. Η φωνή γίνεται πιο επιθετική, πιο περίεργα διεστραμμένη, πιο ελεύθερη, η μουσική πιο περίτεχνη, χύνεται σαν ποτάμι μέσα στη θάλασσα της έμπνευσης. Οι αρχικοί ρυθμοί επιστρέφουν, τα σόλος σε παραλύουν με τον συναισθηματισμό τους, σε θρυμματίζουν με τους ηλεκτροφόρους ερεθισμούς τους. Όταν το παίξιμο με ένα όργανο δεν είναι απλά μια ενασχόληση αλλά ο μοναδικός τρόπος να εκφραστείς εσωτερικά και να διατυπώσεις τις σκέψεις σου. Και αυτό μπορείς να το καταφέρεις και χωρίς στίχους ή την τρομερά μελωδική, ζωηρή, γλαφυρή και εκφραστική  φωνή του Steve Bettney. Το ‘’ Dolphin Ride’’ είναι ένας ορχηστρικός οργασμός που δεν έχει ανάγκη τίποτα παραπάνω από το μουσικό ταξίδι που προσφέρει πάνω σε κλειδιά και νότες. Ο δίσκος κλείνει με το πιο χορταστικό τραγούδι τους, με άπαντες να χτυπούν αποφασιστικά και μοιραία με τις δυνάμεις τους.  Το ακούς και τα πάντα ανοίγουν μπροστά σου, η διάθεση κορυφώνεται, όντως είσαι έτοιμος ακόμα και να πετάξεις. Εκεί, ανάμεσα στις ονειρικές αναδύσεις των προοδευτικών φυσαλίδων που όταν σκάσουν αφήνουν μια ευχάριστη αίσθηση.