Prog Rock

Είμαστε στο 2024 και σχεδόν τα πάντα διαδίδονται, μαθαίνονται και ανεβαίνουν στο διαδίκτυο όσο αφορά την τέχνη της Μουσικής. Σχεδόν, διότι υπάρχουν ακόμα μπάντες που δεν έχουν ανακαλυφτεί και βρίσκονται χαμένες στο παρελθόν ή κάποιες άλλες που λιγοστές πληροφορίες υπάρχουν πάνω στα βιογραφικά ή την μουσική τους. Μια τέτοια μπάντα είναι αυτή των Suntower που το μόνο που είμαστε σχεδόν σίγουροι είναι ότι είναι Αμερικανοί και πιθανότατα κοντά στη πόλη της Μασαχουσέτης μιας και εκεί ηχογράφησαν το υλικό τους.

Οι Eloy αγαπήθηκαν από πολλούς και έχουν πολλούς οπαδούς ακόμα, διαφόρων γενεών. ''Κατηγορήθηκαν'' σαν κλώνοι των Pink Floyd ή έστω σαν την Γερμανική απάντηση των Άγγλων. Οκ, οι Pink Floyd είναι αρχαιότεροι, πιο πειραματικοί, έχουν καλύτερες συνθέσεις στο σύνολο τους, είναι πιο παικταράδες κτλ κτλ αλλά εγώ θα πω  την αμαρτία μου. Έχω ακούσει (και απολαύσει στο σύνολο της) την δισκογραφία των Eloy περισσότερες φορές από την Θεική Τετράδα.

Το progressive rock άνθισε στα 70ς. Δεν υπάρχει καμμιά αντιπαράθεση επί τούτου. Στην επόμενη δεκαετία τα πράγματα υπήρξαν πιο χλιαρά αλλά και πάλι κυκλοφόρησαν κάποιοι δίσκοι που θα μείνουν για πάντα στο πάνθεον. Την δεκαετία των 90ς τα πράγματα υπήρξαν και πάλι σε ανοδική πορεία και μέχρι σήμερα ακούμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Μια τέτοια περίπτωση είναι το μουσικό όχημα του Αμερικανού πολυοργανίστα, τραγουδιστή και συνθέτη Phideaux Xavier με το όνομα...PHIDEAUX.

To Progressive Rock (θα) μνημονεύεται για τα διαμάντια που κυκλοφόρησαν στο συγκεκριμένο είδος τη δεκαετία του ΄70. Εννοείται ότι και σε άλλες εποχές έχουν δημιουργηθεί πανέμορφα ακούσματα, απλά στη συγκεκριμένη δεκαετία είχαμε εκπληκτικό συνδυσμό ποιότητας-ποσότητας. Το neo-progressive rock, όπως υποδηλώνει και η ονομασία του αφορά παρόμοιο ήχο σε πιο προσφατες εποχές. Μια μπάντα που είναι εγκληματικά άγνωστη παρά στους ρέκτες του είδους είναι οι Πολωνοι Collage.

ΠΡΕΠΕΙ να γράψω για τους Marillion. Όχι μόνο γιατί είναι μια από τις πιο επιτυχημένες prog rock μπάντες, εμπορικά και καλλιτεχνικά, αλλά επειδή είναι και απο τις αγαπημένες μπάντες της συζύγου μου. Και γιατί να μην είναι; Πήραν τα καλύτερα στοιχεία του prog rock των 70ς (ιδιαίτερα των Genesis), κράτησαν το συναισθηματισμό και τον λυρισμό, καυτηρίασαν τις άκρες της υπερβολής του είδους, το έντυσαν με πανέξυπνους και γήινους στίχους, πρόσθεσαν στοιχεία από άλλα είδη του παρελθόντος αλλά και του τότε παρόντος και μας παρέδωσαν θεόσταλτη μουσική.

Η αγάπη για την μουσική μπορεί να κάνει θαύματα. Και αν δεν κάνει, να δημιουργήσει. Ας ,άθουμε την ιστορία των Καναδών prog rockers Mystery και ας κρίνουμε μόνοι μας. Οι Mystery ξεκίνησαν σαν project του Γαλλο-Καναδού κιθαρίστα/στιχουργού/παραγωγού Michel St-Père το 1986. Αρκετά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1992, κυκλοφορούν το ομώνυμο ep τους σε cd το οποίο περιλάμβανε πέντε συνθέσεις. Ένα χρόνο αργότερα, προβήματα υγείας καθιστούν ανήμπορο τον drummer της μπάντας, Stéphane Perreault, να χρησιμοποιήσει τα δυο του πόδια.

Το να κάτσω να γράψω για τους Jethro Tull (με όνομα παρμένο από τον  γνωστό Άγγλο γεωπόνο/εφευρέτη)κάτι που δεν έχει ξαναγραφτεί, είναι άτοπο. Άρα μας μένει καθαρά να γράψω από την οπαδική πλευρά  για κάποιο από τον πλούσιο κατάλογο της μπάντας. Και είναι μεγάλος ο κατάλογος. Αναμφισβήτητα, ο πιο  επιτυχημένος τους δίσκος είναι το ‘’Aqualung’’  του 1971, ένας δίσκος που έφερε πολλά νέα αυτιά στη μουσική της. Μετά από κάποιες δεκαετίες επαναλαμβανόμενων ακροάσεων της δισκογραφίας τους, καταλήγω ότι αγαπημένος μου δίσκος τους είναι ο επόμενος, το  ‘’Thick As A Brick’’ του 1972.

Τον Neal Morse τον μάθαμε στους prog rockers Spock’s Beard. Εδώ όμως και πάρα πολλά χρόνια έχει ακολουθήσει το δικό του δρόμο σαν καλλιτέχνης αν και μουσικά κινείται στα ίδια μουσικά κύματα. Έχει πολλά μουσικά projects ενώ τα πιο προσφάτως ενεργά είναι οι Flying Colors και οι TransAtlantic που παίζει πλήκτρα και τραγουδά και βεβαίως οι Neal Morse Band (πλέον NMB) στους οποίους εκτός από τα παραπάνω καθήκοντα, παίζει και κιθάρα.

Το prog rock μεγαλούργησε στα 70 και ήταν σε ύφεση στα 80ς. Οι συθέσεις στα τέλη των 70ς είχαν φτάσει σε δυσθεώτητα επίπεδα ποιότητας αλλά και ηχητικής και καλλιτεχνικής μεγαλομανίας με τους οπαδούς να κουράζονται σταδιακά. Τα μουσικά είδη που εμφανίστηκαν στα 80ς, σαφώς πιο απλουστευμένα κέρδισαν το νεαρό κόσμο με την αμεσότητα και την δύναμη τους. Το prog rock επανήλθε τη δεκαετία των 90ς, ως neo-prog rock.  Η νέα φουρνιά διόρθωσε κάποιες ενοχλητικές λεπτομέρειες των παλιών αλλά γενικότερα βασίστηκε στον μουσικό πλούτο τους. Αμέτρητα τα παραδείγματα που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Τους Kansas τους ξέρουμε ΟΛΟΙ. Ακόμαι και αυτοί που δεν τους ξέρουνε. Τι εννοώ; Υπάρχει κόσμος που λατρεύει τραγούδια-χιτάκια τους όπως τα ‘’ Carry On Wayward Son’’ και ‘’ "Dust in the Wind" χωρίς να γνωρίζει καν το όνομα της μπάντας. Και όμως τα έχει χιλιοακούσει σε μπαράκια και ραδιόφωνο. Μην πολυλογούμε. Η ιδιαίτερη αυτή Progressive Rock μπάντα έχει σχεδόν 50ετή καριέρα και αγαπήθηκε τόσο στη χωρα τους (ΗΠΑ) όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη. Είναι λατρεία και το πόσο ταιριάξανε το βιολί στη μουσική τους. Δεκαέξι δολοκληρωμένοι δίσκοι, πέντε ζωντανά ηχογραφημένο.