Eloy - Dawn

Οι Eloy αγαπήθηκαν από πολλούς και έχουν πολλούς οπαδούς ακόμα, διαφόρων γενεών. ''Κατηγορήθηκαν'' σαν κλώνοι των Pink Floyd ή έστω σαν την Γερμανική απάντηση των Άγγλων. Οκ, οι Pink Floyd είναι αρχαιότεροι, πιο πειραματικοί, έχουν καλύτερες συνθέσεις στο σύνολο τους, είναι πιο παικταράδες κτλ κτλ αλλά εγώ θα πω  την αμαρτία μου. Έχω ακούσει (και απολαύσει στο σύνολο της) την δισκογραφία των Eloy περισσότερες φορές από την Θεική Τετράδα. Περνώντας στους Eloy Θα αναφέρω σύντομα και επιγραμματικά ότι ιδρύθηκαν το 1969 από τον κιθαρίστα  Frank Bornemann στο Αννόβερο της (τότε) Δυτικής Γερμανίας. Το 1971 ντεμπούταραν με το ομώνυμο άλμπουμ τους το οποίο κινείται περισσότερο σε hard rock μονοπάτια παρά στη prog rock πορεία που ακολούθησαν με το επόμενο βήμα τους ''Inside'' (1973. Την ίδια χρονιά οι Floyd είχαν βγάλει το Dark Side Of The Moon, μεγάλη διαφορά στη πρόοδο σαν μπάντες). Κάπως έτσι ξεκινά η χρυσή περίοδος στα 70ς για τους Eloy κυκλοφορώντας σερί διαμαντάκια (Floating,Power and the Passion,Dawn,Ocean και Silent Cries and Mighty Echoes). Για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα, από το 1973 και μέχρι το 1979 κυκλοφόρησαν ΕΞΙ δισκάρες. Εξι στα έξι σε έξι χρόνια. Τρομερό. Τα 80ς ξεκινούν με τα πολύ καλά ''Colours'' και ''Planets'' αλλά η όλο και μεγαλύτερη αδιαφορία για το Prog rock όπως επίσης και οι πολλές αποχωρήσεις από την σύνθεση της μπάντας μετάτρεψαν τους Eloy σε κάτι πιο εμπορικό από όσο θα θέλαμε. Το 1998 επιστρέφουν αρχικά μέλη για το ''Ocean 2'' ενώ μια δεύτερη συνθετική νίοτη περνούν τα τελευταία χρόνια με τα απρόσμενα καλά ''Visionary'',την διλογία ''The Vision, The Sword And The Pyre'' και το περσινό '' Echoes From The Past''. Πενηνταφεύγα χρόνια ΜΠΑΝΤΑΡΑ!!!

Eloy, φουτουριστικο όνομα, αυτό των ανθρώπων στο μέλλον σύμφωνα με το βιβλίο του  H. G. Wells. Ότι πιο ταιριαστό θα μπορούσε να είχαν διαλέξει για τη αντίστοιχα φιουτουριστική μουσική τους. Μιλάμε για μια εποχή (τέλη 60ς) που οι Γερμανικές hard rock μπάντες έπαιζαν διασκευές και δύσκολα αποκτούσαν συμβόλαια με εταιρίες. Και όμως οι ELOY κατάφεραν και έκαναν τα πάντα και ας είχαν χίλια δυο προβήματα να αντιμετωπίσουν. Πραγματική πρόοδες, πειραματισμός, άπειρη προσπάθεια και πάνω από όλα αληθινή αγάπή για τις Τέχνες. Στα μέσα των 70ς είχαν βγάλει τα καλύτερα τους άλμπουμς, όλα με ένα διαστημικό/ηλεκτρονικό backround και αντίστοιχα sci-fi στιχουργία. Αγαπημένος δίσκος για μένα το ''Dawn'', φαντάζομαι και για πολλούς άλλους.

Το Dawn είναι μια concept ιστορία γραμμένη από το drummer της μπάντας Jürgen Rosenthal. Μιλά για έναν άντρα που πέθανε απρόσμενα, επιστρέφει σαν φάντασμα και προσπαθεί να ''επικοινωνήσει'' με την αγαπημένη του. Το '' Awakening'' με την κλασσική ενορχήστρωση σε καλοσωρίζει  ηχητικά και στιχουργικά στον κόσμο των ELOY. Μόλις ξεκινήσει το ''Between The Times'', τα πάντα θα αλλάξουν την ζωή σου μια και για πάντα. Ζηλεύω αυτούς που θα το ακούσουν για πρώτη φορά μιας και εγώ ήδη έχω πιάσει τριψήφιο αριθμό. Χωρισμένο σε τέσσερα μικρά μέρη με αντίστοιχες αριθμητικά  αλλαγές μεταξύ τους οι οποίες είναι διαδρασικές και δραματικές. Πολλά όργανα, πνευστά, κρουστά, έγχρορδα και ένρινα συνεργάζονται μαζί για το πνευματικό ταξίδι του ακροατή. Εκθειασμός των αισθήσεων, ένα ηχητικός γαλαξίας που φωτοβολεί με τα άστρα σου και σου επιτρέπει να επισκεφτείς όποιο από αυτά εσύ θέλεις. Άπειρες ηχητικές στρώσεις, εθιστικά κολλημένες κοντά σε Μάυρες Τρύπες.

Το "The Sun-Song"  απλώνεται ατμοσφαιρικά, μελαγχολικά. Πλήκτρα,Mellotron, mini Moog, Hammond και όλα αυτά τα παλιακά όργανα που κάποιους μας χαράσσουν την ψυχή. Η φωνή του Frank σε πονά με τον τόνο της. Καθρεπτίζει την ψυχή του πρωταγωνιστή με κάθε λέξη που προσφωνά. Παραμυθένιοι ήχοι που αιωρίζουν νότες στη φαντασία του. Το 'The Dance in Doubt and Fear''  ακούγεται όσο πιο sci-fi ηχητικά γίνεται. Εξαιρετικό παίξιμο στα τύμπανα και φωνητική αφήγηση παρά τραγούδι. Χάσιμο. Ο δίσκος συνεχίζει με αγωνιώδεις στιγμές. Μόνο στο ρυθμικό κομμάτι του "Lost?? (The Decision)" να αφεθείς, έχεις δραπετεύσει από την πραγματικότητα.  Το οκτάλεπτο ''The Midnight-Fight/The Victory of Mental Force"  μεταμορφώνεται αρκετές φορές. Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά αν αυτό το τραγουδι διασκευαστεί (αν τα καταφέρει καμία δηλαδή) από metal μπάντα, το αποτέλεσμα θα είναι κάτι παραπάνω από εκρηκτικό. Πυκνές μελωδίες, δεκάδες παράμετροι σωστά τοποθετημένοι και συνδυασμένοι, προιόν συμπύκνωσης ιδεών και ικανοτήτων. Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Δημιουργούν και παίζουν τόσο αληθινά και πιστά που δεν γίνεται να μην συμπάσχεις με τον πρωταγωνιστή στο "Gliding Into Light and Knowledge" . Περιττό να γραφτούν και άλλα, το ''Dawn'' είναι συνοδός ζωής, όχι απλά ένας ακόμα δίσκος.