JETHRO TULL - Thick As A Brick

Το να κάτσω να γράψω για τους Jethro Tull (με όνομα παρμένο από τον  γνωστό Άγγλο γεωπόνο/εφευρέτη)κάτι που δεν έχει ξαναγραφτεί, είναι άτοπο. Άρα μας μένει καθαρά να γράψω από την οπαδική πλευρά  για κάποιο από τον πλούσιο κατάλογο της μπάντας. Και είναι μεγάλος ο κατάλογος. Αναμφισβήτητα, ο πιο  επιτυχημένος τους δίσκος είναι το ‘’Aqualung’’  του 1971, ένας δίσκος που έφερε πολλά νέα αυτιά στη μουσική της. Μετά από κάποιες δεκαετίες επαναλαμβανόμενων ακροάσεων της δισκογραφίας τους, καταλήγω ότι αγαπημένος μου δίσκος τους είναι ο επόμενος, το  ‘’Thick As A Brick’’ του 1972. Ο πέμπτος δίσκος της μπάντας, prog rock με όλη την σημασία των δυο αυτών λεξεων. Δυο τεράστια σε διάρκεια τραγούδια, στιχουργική παρωδία για το είδος των concept δίσκων, με το αυθεντικο εξώφυλλο να είναι σχεδιασμένο σαν εφημερίδα. Μουσική και στίχοι, όλα γραμμένα από τον Ian Anderson .Το ‘’Thick As A Brick’’ είναι ο πρώτος δίσκος που υποδεχόμαστε τον νέο drummer της μπάντας Barrie "Barriemore" Barlow ο  οποίος θα παραμείνει για το υπόλοιπο των 70ς, εποχή που έβγαλαν και τους καλύτερους τους δίσκους. Τα πολλά λόγια είναι περιττά άρα πάμε να απολαύσουμε αυτό το εκπληκτικό μουσικό μνημείο που επηρέασε πολλούς, πάρα πολλούς μεταλλάδες μουσικούς.

Είναι τόσες οι πληροφορίες που κυκλοφορούν γι αυτό το δίσκο. Και όμως τα πάντα θα σας φανούν αχρείαστα με το που οι πρώτες νότες ακουστούν.  Μένουμε μόνο στο ότι ο 24-25χρονος  τότε Ian έκανε του κεφαλιού του, σόκαρε και γενικότερα διάλεξε να παίξει και να γράψει όπως πραγματικά αυτός ήθελε και όχι οι τάσεις της εποχής.  Εξαίρετος συνθέτης, αυθεντικός στιχουργός, λάτρευε την ακουστική κιθάρα και το φλάουτο το οποίο ενσωμάτωσε στη μουσική τους. Βασικός συμπαραστάτης του σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του ήταν ο Martin Barre. Κιθαρίστας της μπάντας (ηλεκτρική, όπως και φλάουτο και αυτός) έπαιζε τόσο παθιασμένο τις όμορφες μελωδίες του που τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτόν.

Έναρξις. Ακουστική κιθάρα, φλάουτο και η εκλεκτική φωνή του από το ειρωνικό μυαλό του Ian. Συγχορδίες που εναλλάσονται παράτολμα. Δεν βιάζονται, έχει πάνω από είκοσι λεπτά στη διάθεση του. Ηδονικό ξέσπασμα μετά το τρίτο λεπτό. Ζηλιάρικες συμμαχίες ανάμεσα στα όργανα δίνουν και παίρνουν με τελική υποταγή όλων στη μελωδία και στην τρελαμένη διάθεση.  Ένα λεπτό και κάτι αργότερα, το ηχητικό πεδίο αλλάζει και πάλι. Εκπληκτικό drumming από το νέο της μπάντας που αν έπαιζε σε μια πιο σκληρή μπάντα της εποχής μας να διάλυε ενα-δυο ζευγάρια drum kits. Πιο ατμοσφαιρικό στη συνέχεια με το φλάουτο να ξανασηκώνει εύτολμο ανάστημα  και με ευσταθή μελωδίες να υποδέχεται τη καλύτερη στιγμή για την φωνή του Ian. Πραγματικά, κάπου εκεί στο έκτο λεπτό, κάθε φορά μου σηκώνεται η τρίχα, αναφωνώ σεμνοπρεπώς ότι ακούω ένα από τα ΕΠΤΑ ηχητικά θαύματα. Σολάρισμα κιθάρας με ευσταλή συμμετρική συνοδεία του φλάουτου και ένα ξεσηκωτικό ρυθμό που δεν αφήνει κομμάτι του κορμιού σου ασυγκίνητο. Απελευθερωτικές αρμονίες αυθεντικού Prog Rock το οποίο δεν σταματά σε τίποτα. Ένας πνευματώδης κοντός γενειοφόρος αρπάζει την Τέχνη από τα μαλλιά και της πετά ένα χοντρό τούβλο στο κεφάλι. Ζαλισμένη αυτή, υποτάσσεται στις ορέξεις του. Και αυτός το βιολί του, λάθος, το φλάουτο του. Νέες, πλευστές συγχορδίες που μεταλλάσονται, δάκτυλα που χορεύουν πάνω σε πλήκτρα και πολισχιδείς ρυθμοί. Τα πνευμόνια παίρνουν φωτιά είτε εξοβελίζοντας λέξεις είτε αδείαζοντας τον αέρα τους μέσα στο μεταλλικό πνευστό. Ο μουσικός δρόμος τους πρώτου μέρους σε έχει ήδη γεμίσει με θαυμασμό. Φαντάσου να το άκουγες και το 1972...

Παρατηρώ ότι τα πόδια μου δεν έχουν σταματήσει να χτυπούν το δάπεδο όση ώρα ακούω και γράφω.  Πιστό αντίγραφο της συμπεριφοράς μου από τις προηγούμενες δεκάδες φορές που έχω απολαύσει το δίσκο στο παρελθόν. Περίτεχνο μουσικό κομψοτέχνημα που κλείνει με το πιο επιτακτικό, γνήσιο τρόπο. Διάλειμα λιγοστών δευτερολέπτων πριν τη μετάβαση στο δεύτερο μέρος. Το τέλος του πρώτου μέρους γίνεται η αρχή του δεύτερου μόνο που παίζεται από άλλο όργανο. Και ξαφνικά ηχητικός πανζουρλισμός και πάλι. Ευπαθή και ευάλωτα αυτάκια να το αποφύγουν. Αποθανατισμένα τύμπανα που αναβλύζουν πάθος και αυθορμητισμό. Ευδαίδαλο παίξιμο από την πενταμελή σύνθεση της μπάντας που αλλάζει φορά και ροή της μουσικής του πιο συχνά και από όσο αλλάζουν γάντια στους φούρνους/ζαχαροπλαστεία. Βέβαια μετά από μισή ώρα μουσικής ίσως να μην σοκάρεσαι πλέον αλλά τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να ανέβεις στο πλωτό ηχητικό μέσο που σου δίνεται και να αφήσεις τους Jethro Tull να ρυθμίσουν τον αριθμό των μποφόρ της θάλασσας. Κάποια στιγμή ο Ian βγάζει τα εσώψυχα του κάπως πιο μελαγχολικά (The poet and the wise man stand behind the gun, and signal for the crack of dawn. Light the sun. Do you believe in the day? Do you?). Και η μουσική ξεκινά να ακούγεται πιο συμφωνική, πιο μαγευτική. Αυτό το παλλόμενο riffing με εκστασιάζει, θα καταλάβετε πιο εννοώ όταν φτάσει η στιγμή που θα εισχωρήσει στα δικά σας αυτιά. Απίστευτη έμπνευση που δύναται να σου φανερώνει σε κάθε άκουσμα του δίσκου διαφορετικά δωράκια. Ηχητική ισορροπία και νοητική ανισορροπια εφάπτονται στις συνθέσεις των Jethro Tull.