Fruitcake - Power Structure

To θεικό Prog Rock των 70ς είχε φθίνουσα πορεία στα 80ς. Ξεκάθαρο. Στα 90ς ξεπρόβαλλε μια νέα σειρά συγκροτημάτων από όλο τον πλανήτη. Neo-prog λοιπόν και οι αντιπρόσωποι της από την Νορβηγία λιγοστοί. Μια από τις καλύτερες περιπτώσεις αυτών είναι οι Fruitcake, όπως φυσικά και οι γνωστότεροι Anglagard και Anekdoten. Μιας και εδώ μας αφορούν οι Fruitcake, η μπάντα γεννήθηκε στο Oslo το 1990 με την σύνθεση να σταθεροποιείται δυο χρόνια αργότερα κυκλοφορώντας μάλιστα και το ντεμπούτο τους ''Fool Tapes'' από τοπική εταιρία. Ο  κιθαρίστας Steffen Holthe θα πάει στρατό αλλά και όταν γυρίσει για να ετοιμάσουν το δεύτερο άλμπουμ τους ''How To Make It'' δεν θα συμμετάσχει ενεργά, έτσι δυο άλλοι σεσσιονάδες κιθαρίστες (εκ των οποίων ο ένας θα είναι ο Robert Hauge) θα βοηθήσουν κατά πολύ. Πριν την κυκλοφορία τους τρίτου τους δίσκου, και πάλι από την Cyclops, έχουμε νέες αποχωρήσεις (τους Tore Bø και Siri M. Seland -μπάσο και πλήκτρα) και με νέα μέλη συνεχίζουν τη δημιουργία του ''Room For Surprise''. Ότι καλύτερο είχαν βγάλει μέχρι τότε. Πολλές οι αλλαγές και οι ανακατατάξεις όμως, με το συγκρότημα να παραδίδει πνεύμα το 1997. Ευτυχώς, το φθινόπωρο της ίδια χρονιάς και με κιθαρίστα τον Robert Hauge θα κυκλοφορήσουν το "One more Slice"  το οποίο θα δεχτεί πολύ καλές κριτικές από τον τότε Τύπο και τους (αυστηρούς) οπαδούς του είδους ενώ τον επόμενο χρόνο με την ίδια τότε σύνθεση και την προσθήκη της Nina C. Dahl στο φλάουτο θα ακούσουμε την καλύτερη στιγμή τους που δεν είναι παρά το ''Power Structure'' του 1998. Άλλοι δυο δίσκοι ακολούθησαν στα 00ς αλλά τα καλύτερα τους βρίσκονται στη μέση της ιστορίας τους.

Οι πληροφορίες για το ''Power Structure'' στο βιβλιαράκι περιορίζονται μόνο σε κάτι στιγμιότυπα του εξωφύλλου, τους στίχους και τα μέλη τους συγκροτήματος. Στο μέλλον μάθαμε ότι μιλάμε για μια ομαδική δουλειά με συμμετοχή από όλα τα μέλη της μπάντας. Οι πρώτες νότες ξεκαθαρίζουν το τοπίο. Πολλές στρώσεις πλήκτρων, αινιγματικές,ταξιδιάρικες κιθάρες (που Pink Floydίζουν), ρυθμοί που χαλαρώνουν (ή σφίγγουν σε στιγμές) κάθε εγκεφαλικό μυ. Η μοναδική μετριότητα βρίσκεται στα γήινα φωνητικά που ενώ δεν είναι άσχημα, δεν προσφέρουν το κάτι παραπάνω. Ακούγεται και το λατρευτό organ που πάντοτε υπάρχει για αυτό χώρος στο prog rock είδος. Το ''The River Of The Dog'' συνεχίζει σε φανταστικούς τόνους γεμάτους 70ς νοσταλγία. Εξωγήινα συνθεσάιζερ που φέρνουν Eloy όταν σε καλούν στο διάστημα ενώ οι Camel κιθαριστικές γραμμές και επιρροές είναι έντονες. Λιγοστοί στίχοι χωρίς κάτι το συγκεκριμένο αφήνουν αυτό το χαλαρό κλίμα. Πιάνο και φωνητικά για αρχή στο ''Just A Little Bit More Time'' πριν ακουστεί το φλάουτο της Nina και φυσικά νιώσεις μια Jethro Tull ζεστασιά. Genesis μεταμόρφωση με επικείμενες μελωδίες να καταφθάνουν από παντού. Να ακουγόντουσαν και τα φωνητικά λίγο πιο παθιασμένα, πόσο καλύτερα θα ήταν το αποτέλεσμα. Σαν κάποιος Νορβηγός που μαθαίνει αγγλικά και συλλαβίζει λέξη προς λέξη για να πιάσει την προφορά. Ή να ισχύει κάτι τέτοιο πραγματικά;

Ο ηχητικός τους κόσμος έχει πλέον κατασταλάξει και βρίσκεσαι μέσα στις δικές τους διαστάσεις. Ογκώδεις μπασογραμμές σιγοντάρουν κιθάρες και πλήκτρα. To ''The Bogeyman (Part 2)'' ίσως να είναι και το αγαπημένο μου μιας και έχει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα και δογματικό παίξιμο που συγκλονίζει. Ακόμα και τα φωνητικά κάνουν μια υπερπροσπάθεια και ακούγονται πιο συμβατά με το στιχουργικό περιεχόμενο. Οι συνθέσεις συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο, με νομαδικές ηχητικές γκουρμιεδιές από κάθε μέλος. Αψεδιάγαστο παίξιμο, επιστροφή του φλάουτου στο ''Touched By The Fire'', δοξασία στο κομμάτι της ατμόσφαιρας όσο οι διάρκειες ανεβαίνουν. Δεν λείπει το ορχηστρικό τραγούδι το οποίο όμως δεν με ενθουσιάζει κιόλας παρά τις όμορφες μπασογραμμές που βομβαρδίζουν το τοπίο όπως και τις Gilmourικές κιθάρες. Το ''Silence Reigns'' θα ρίξει την αυλαία με τον πιο ήπιο τρόπο με συνοδεία φλάουτου και αφηγηματικό τρόπο τραγουδίσματος. Βέβαια, αυτό δεν θα συμβαίνει για την σχεδόν οκτάλεπτη διάρκεια του αφού διοχετεύει ηχητικά ξεσπάσματα μέσω εγχόρδων και όχι μόνο. Χωρίς να μιλάμε για κάποιο από τα απώτερα δείγματα prog rock των 90ς, είναι ένας δίσκος που θα ενδιαφέρει τους οπαδούς του είδους ασυζητητί.