Slammer - The Work of Idle Hands...

Αγγλική Thrash μπάντα που θυμίζει Bay Area ήχο. Ναι υπάρχουν παραδείγματα. Σε αυτά οι αρκετά άγνωστοι Slammer. Δημιουργήθηκαν πάνω στον αναβρασμό του ήχου και σύντομα το πρώτο τους υλικό πήρε μορφή και ακούστηκε σε μια ντέμο κασέτα τεσσάρων τραγουδιών. Το ντεμπούτο τους ‘’The Work Of Idle Hands…’’ ήρθε το 1989 και μάλιστα μέσω της Warner Bros Records, θυγατρική της γνωστής πολυεθνικής. Με παραγωγό-μηχανικό ήχου-μιξάρισμα από τον πασίγνωστο Mark Dodson. Αρκετή προώθηση έπεσε και από το αγγλικό περιοδικό Kerrang! και μάλιστα κυκλοφόρησε και ένα διαφημιστικό 10’’ βινύλιο με τέσσερα τραγούδια που υπήρχαν στον δίσκο και διάφορες άλλες πληροφορίες όπως και βιογραφία της μπάντας μέσω του συντάκτη Al Rhodes (από το συγκεκριμένο περιοδικό). Τον επόμενο χρόνο, κυκλοφορούν ένα ακόμα ep, και πάλι τεσσάρων τραγουδιών (που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού ),το ‘’Insanity Addicts’’ σε παραγωγή του…. Steve Harris. Ναι, των Iron Maiden. Εταιρία πλέον η Heavy Metal Records, σαφώς πιο εξειδικευμένη στον χώρο από την προηγούμενη. Η ίδια εταιρία κυκλοφορεί και το δεύτερο τους άλμπουμ ‘’Nightmare Scenario’’ αλλά και αυτό αποτυγχάνει εμπορικά. Ίσως έφταιγε η εποχή που το thrash metal ξεθύμαινε, ίσως φταίει ότι υπήρχαν και πολύ καλύτερες μπάντες από τους Slammer, πιθανότατα και τα δυο. Η μπάντα έσβησε το 1992 και τα μέλη της μπάντας δεν τα ξανασυναντήσαμε ποτέ στον χώρο.

‘’Tenement Zone’’ λέγεται το πρώτο τραγούδι και κάθε φορά που το βλέπω νομίζω ότι γράφει ‘’Testament Zone’’. Διόλου τυχαίο μιας και οι ομοιότητες είναι πολλές , κατά επέκταση και με τους Metallica. Ιδιαίτερα στα φωνητικά που θυμίζουν Hetfield. Βάλε και ότι μιλάμε για thrash metal, bay area μεριάς και αρχίζεις και σκιαγραφείς αρκετά την μουσική τους. Ξυραφιές στα riffs που ψάχνουν πώς να δώσουν ηχητική μορφή σε εφιάλτες. Μπουνιδοκλωτσοπατινάδα σε κάθε τραγούδι τους, άγρια και ωμά, χωρίς λιπαντικά. Βάναυσοι, γρήγοροι, με μοναδική πορεία την ευθεία και χωρίς να κοιτούν πίσω ούτε το προηγούμενο δευτερόλεπτο. Εννοείται ότι όπως και οι περισσότερες μπάντες του είδους και της εποχής, τα σολαρίσματα (μου έχει λείψει του ότι κάποτε στα βιβλιαράκια έγραφε και ποιος σολάρει όταν υπήρχαν δυο κιθαρίστες-έκανες συγκρίσεις) είναι άφθονα και χορταστικά. Και πάνω από όλα με νόημα και συμβατά με το υπόλοιπο τραγούδι που προηγήθηκε, ότι καμιά τεχνική παπαρολογία των 5 δευτερολέπτων, έτσι γιατί ‘’πρέπει’’. Γενικότερα, παρά την αμεσότητα που έχουν τα τραγούδια, μπορούν και φυλακίζουν (επί της ευκαιρίας, Slammer σημαίνει φυλακή) τις μελωδίες και μας τις πασάρουν μέσα από το ατελείωτο ηχητικό πεδίο μάχης τους.

Η ανάσα της οργής τα λέει μανιασμένα, συμβαδίζοντας με την μουσική υπόκρουση. Η μπάντα εκτελεί πολύ πειστικά μιας και ήταν πολύ δεμένη σαν μπάντα και συναυλιακά ακουγόντουσαν τα καλύτερα γι αυτούς. Ένα σμήνος από riffs, ολοκληρωτικά, απειλητικά drums, βαρύτονα ξόρκια και ανεξέλεγκτες κραυγές που όμως σου καρφώνονταν στο μυαλό στα ρεφραίν. Δεν λείπουν ούτε οι ακουστικές κιθάρες, μιας και τις ακούμε στην αρχή και το τέλος του μεγαλύτερου τραγουδιού του δίσκου ‘’Hellhound’’ ενώ το κυρίως γεύμα σε καταπίνει με την απέραντη δυναμικότητα του. Σκλάβο επανάληψης και ανταμοτραγουδίσματος σε κάνει το ‘’Hunt You Down’’ μιας και έχει πετύχει διάνα στον βαθμό εθιστικότητας, όπως και τα πολυφωνικά του. Και δώστου και μια σολιά να μας κυνηγά στον ύπνο και τον ξύπνο μας και πάλι μετά ‘’αλυσίδες’’. Η μπάντα δεν κερδίζει δάφνες πρωτοτυπίας μιας και τα προηγούμενα χρόνια είχαν ήδη κυκλοφορήσει το 80% των διαμαντιών του είδους αλλά και στο ‘’The Work Of Idle Hands…’’ έχουμε κλασσική περίπτωση χημικής ανάσας και εγκεφαλικής σήψης μετά το πέρας μιας υπερεντατικής (σχεδόν) ώρας , σωστά προσανατολισμένου thrash metal. Πρώτη κατηγορία, έστω και στο δεύτερο μισό του ταμπλό βαθμολογίας.