Warrant - The Enforcer

Κάποιοι Warrant έγιναν παγκόσμια γνωστοί και κάποια άλλοι ακούστηκαν από ελάχιστους. Υπάρχουν οι Αμερικανοί hair/glam metallers και οι Γερμανοί Speed/Power metallers. Στα δικά μου αυτιά, και οι δυο μπάντες ακούγονται ευχάριστες αλλά νομίζω ότι μόνοι οι δεύτεροι χρειάζονται λίγο περισσότερο προώθηση. Κατά πολύ. Οι Γερμανοί λοιπόν, δημιουργήθηκαν το 1983, ένα χρόνο πριν τους Αμερικανούς. Όμως δεν κατάφεραν και πολλά στον σύντομο βίο τους αφου δεν άντεξαν παρά μια τριετία. Οι Warrant αποτελούνταν από τρία άτομα και μουσικά έπαιζαν Τευτονικό Heavy Metal σε γρήγορες ταχύτητες. Οι πρώτες τους συνθέσεις χτίστηκαν αλλά αφότου υπογράφτηκε το συμβόλαιο με την Noise Records, κυκλοφόρησαν κάτι. Το ep ‘’First Strike’’ βγήκε Μάρτη του 1985 με την μασκοφόρο μασκότ να ονομάζεται enforcer. Επίσης με ένα από τα τραγούδια του ep, παίρνουν μέρος στην συλλογή της Noise, ‘’Metal Attack Vol.1’’ μαζί με άλλες μπαν΄ταρες της ίδιας εταιρίας. Οι Warant έμειναν δυστυχώς οι πιο άγνωστοι. Εν τω μεταξύ, ένας δεύτερος κιθαρίστας προστίθεται στη μπάντα και σύντομα κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους με τίτλο….’’The Enforcer’’. Η μπάντα διαλύεται μέχρι το 1999 που επανασυνδέεται και παίρνει μέρος σε μεγάλα φεστιβάλς όπως το Wacken και το S.O.S. Από τα αυθεντικά μέλη παραμένει μόνο ο Jörg Juraschek (φωνή/μπάσο) ο οποίος συνεχίζει μέχρι σήμερα με νέα μέλη ενώ το 2014 κυκλοφόρησαν και ένα αξιοπρεπέστατο δίσκο από την Pure Steel Records, το ‘’Metal Bridge’’.

Όπως συνηθίζονταν στα 80ς, η διάρκεια του δίσκου είναι αρκετά μικρή αλλά περιεκτική. Το ‘’The Enforcer’’ ξεκινά με μια ορχηστρική σύνθεση που ανήκει στον τότε νέο κιθαρίστα της μπάντας, Oliver May και κάπου εδώ τελειώνει και η προσφορά του σε ιδέες, Πάντως τα σόλος είναι μοιρασμένα στο δίσκο και μάλιστα ο Oliver παίζει και λίγο περισσότερα. Όλοι οι στίχοι  (πολύ απλοικοί η αλήθεια) και η  μουσική ανήκουν στον Jörg με την συνθετική συμμετοχή του έτερου κιθαρίστα Thomas Klein στα ‘’ Betrayer’’ και ‘’ Torture in the Tower’’. Επίσης  αυτοί οι δυο είναι υπέυθυνοι για την παραγωγή του δίσκου που πήρε μέρος στο Βερολίνο τον Απρίλιο του 1985 στα Caet Studio. Τα ‘’πνευματικά’’ drums στον συγκεκριμένο δίσκο ανήκουν στον Lothar Wieners μιας και στην πραγματικότητα εκτελέστηκαν από τον Thomas Franke. Τελος το εξώφυλλο (όπως και αυτό του ep που προηγήθηκε) είναι δουλειά του Phil Lawvere.

Το 1985 όλες οι metal μπάντες διαγωνίζονταν για το ποια θα παίξει πιο γρήγορα και πιο σκληρά. Με εμφανέστατη διαφορά από το ep ‘’First Strike’’, τα τραγούδια του “’The Enforcer’’ παίρνουν φωτιά. Το ‘’ The Rack’’ είναι γρήγορο, μελωδικό, με πιασάρικο ρεφραίν, με σόλο που ματώνει αυτάκια. Η ίδια η σύνθεση συστρέφεται γύρω από το τρομερό βασικό της riff και μοιράζει πόνο και ατσάλι. Σύντομοι και άμεσοι στίχοι συμπληρώνουν το πάζλ των κοφτερών κραυγών ενώ μουσικά σε στριμώχνουν στην γωνία με την επιθετικότητα τους. Τα τραγούδια είναι σύντομα και περιεκτικά, ικανά να σε γονατίσουν και να σου βιάσουν το μυαλό. Ηχητικό προιόν από Γερμανούς metalheads που ανέπνεαν στερεό οξυγόνο. Το σερί εξαιρετικών συνθέσεων συνεχίζεται χωρίς κενά και η απόλαυση είναι εκτεταμένη. Στο τρίλεπτο ’ Nuns Have No Fun’’ προλαβαίνουμε να ακούσουμε δυο σόλος όσο χαβαλετζιδικοι-βλάσφημοι στίχοι έχουν ενεργό ρόλο στη διακωμώδηση των συγκεκριμένων κυρίων.

Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου φθάνει και ονομάζεται ‘’ Send Ya' to Hell’’. Κολλητικές-εθιστικές μελωδίες σε riffs και ρεφραιν καθιστούν αδύνατο να ξεκολλήσει από το νου σας. Ένα-δυο ακούσματα και θα το επαλαναμβάνετε και στους δρόμους. Ένα από τα πιο σκληρά τραγούδια είναι το ομώνυμο και ένα άκουσμα αρκεί για να πείσει κάποιον γιατί το συγκεκριμένο άκουσμα καταλογίζεται ως Speed/Power Metal. Ναι, τέτοιοι είναι οι δίσκοι που αξίζουν αυτό το προσωνύμιο μιας και βρίσκονται κάπου αναμεσα στο Power και το Thrash Metal.  Με τέρμα τα γκάζια, αιχμηρά riffs και αντρίκια φωνητικά. Ενστικτώδεις ηχητικές προπελάσεις και έμφυτη μελωδία. Φθάνοντας στο ‘’Betrayer’’, θα έρθετε αντιμέτωποι με ένα χείμαρρο σολαρισμάτων. Για την ακρίβεια οκτώ, τέσσερα για κάθε κιθαρίστα. Χαρά για τα αυτιά που επιθυμούν εγχάραξη. Μέχρι και το τελευταίο τραγούδι, η ποιότητα δεν πέφτει ούτε κατά το απειροελάχιστον. Ε δεν μπορεί να σου αρέσουν οι γνωστές Γερμανικές μπάντες του είδους και να μην απολαμβάνεις τραγουδάρες σαν το ‘’ Torture in the Tower’’  μόνο και μόνο επειδή δεν έτυχε να τις ακούσεις μέχρι πρότινος.