Sieges Even - A Sense of Change

Mετά το ντεμπούτο “Lifecycle” του 1988, όπου είδε τους Γερμανούς Sieges Even να γίνονται οι Eυρωπαίοι Watchtower και Voivod, έρχεται το “Steps” του 1990, στο οποίο το συγκρότημα ρίχνει σημαντικά και απότομα τις ταχύτητες και βγάζει έναν σπάνιο λυρισμό αρκετά κοντά στις πιο μελωδικές στιγμές των Rush – όχι πάντα με επιτυχία. Λίγο καιρό αργότερα, το συγκρότημα αλλάζει τραγουδιστή, και στη θέση του Franz Herde έρχεται ο Jogi Kaiser, και οι Sieges Even κάνουν ένα δώρο ζωής στους ακροατές του progressive rock/metal ήχου.

Το “A Sense of Change” ολοκληρώνει τις ιδέες περί λυρισμού που είχαν αρχίσει στο προηγούμενο άλμπουμ, αλλά δεν είχαν “δέσει” ακόμα, και είναι κυριολεκτικά μια από τις εντονότερες αισθήσεις αλλαγής που μπορεί να νιώσει ένας ακροατής της μουσικής αυτής. Το progressive των Rush ανακατεύεται με οπερετικά/Freddie Mercury -ικά τύπου φωνητικά, και το αποτέλεσμα είναι ο πιο ποιητικός δίσκος στην ιστορία της μουσικής. Μειλίχιος, σκοτεινός, και μελαγχολικός στα πρώτα ακούσματα, αλλά μετά αρχίζει να βάζει τον ακροατή σε ένα ταξίδι πνευματικής ανάτασης, που όχι μόνο θλίψη ή κατήφεια δε δημιουργεί, αλλά δίνει μια πρωτόγνωρη αίσθηση ανακούφισης και αισιοδοξίας.

Ακούγοντας το άλμπουμ αυτό, νιώθει κάποιος σαν να ανακαλύπτει καίνουργιο είδος μουσικής. Ανά λεπτό οι μελωδίες του “A Sense of Change” μπορεί να θυμίσουν πολλά πράγματα, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα είναι κάτι εντελώς καινοτόμο και διαφορετικό. Το πιο περίεργο είναι ότι ηχητικά είναι αρκετά μακρυά από τον κλασικό metal ήχο, και τα περισσότερα παρακλάδια του, αλλά οι περισσότεροι ακροατές και θαυμαστές του δίσκου προήλθαν από το χώρο του metal. Και όντως, το συναισθηματικό υπόβαθρο του δίσκου κρύβει το feeling που μόνο το metal βγάζει – και ας είναι ο δίσκος ηχητικά πολύ λιγότερο heavy ή metal από τα συνηθισμένα ακούσματα.

Για το τέλος, αφήσαμε τους στίχους του δίσκου αυτού. Εδώ τα λόγια είναι περιττά, μιας και μιλάμε για υψηλού επιπέδου ποίηση, που περιγράφει την αέναη προσπάθεια του ανθρωπου να σταθεί στα πόδια του παρά τα χτυπήματα, να νιώσει αισθήματα σε μια παγωμένη κοινωνία και ανθρωπότητα, την αχαλίνωτη ορμή για επιτυχία και διάκριση που οδηγεί σε αποτυχία και απελπισία, το να μην ξέρεις πότε να προχωρήσεις ή να παρατήσεις κάτι, ενώ αρκετά σημεία καταπιάνονται με έννοιες όπως η ματαιότητα και ο μηδενισμός. Και όλα αυτά μέσω μεταφορικών ή κυριολεκτικών περιγραφών.

Σημαντικός δίσκος για την εξέλιξη του progressive, που αν και γιγαντώθηκε τα επόμενα χρόνια, δεν ακούστηκε έτσι ποτέ ξανά. Προσέφερε όμως ένα αίσθημα ανανέωσης που κρατά ακόμα και σήμερα, για όποιον βυθίστηκε στον δίσκο φαινομενικά ατέλειωτες ώρες.

“Can you define the drive, the cause, the longing?
Aspiration will breed frustration
when plans and aims are shattered
by hands grabbing for progress.”