Possessed Steel - Aedris

Αν και συνήθως δεν δίνω μεγάλη βάση στα ονόματα και τα λογότυπα των συγκροτημάτων, μου έκανε εντύπωση αυτό των Καναδών Possessed Steel. Πιο μεταλλικό....δεν γίνεται. Σε συνάρτηση με το εξώφυλλο που μου θύμισε παλιότερες εποχές, προ νετ καταστάσεις, μου έφερε στο μυαλό κάτι το επικό και περίμενα κάτι αντίστοιχο ηχητικά. Και ναι, δεν έπεσα καθόλου έξω. Επικό heavy metal στα χνάρια των Manilla Road, Brocal Helm ή αν θέλετε κάτι νεότερο, των Visigoth. Οι Καναδοί υπάρχουν μια δεκαετία. Μέχρι την διάλυση τους στα τέλη του 2014 είχαν κυκλοφορήσει μια προβάδικη κασέτα και αργότερα το ομώνυμο ep cd με τα ίδια σχεδόν τραγούδια και σαφέστατα καλύτερο ήχο. Στα τέλη του 2015 η μπάντα επανασυνδέεται με την μισή σύνθεση προ διάλυσης. Το νέο κουαρτέτο κυκλοφορεί το 2017 το ‘’ Order of the Moon’’  ep έχοντας παλιά και καινούρια τραγούδια. Η παρέα παρέμεινε η ίδια μέχρι σήμερα και στις 30 Νοέμβρη κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο ‘’Aedris’’ σε cd και βινύλιο από την Temple Of Mystery Records.

Ο δίσκος ξεκινάει με πιάνο και όταν το πρωτοάκουσα σκέφτηκα ακόμα ένα άλμπουμε με άσχετη εισαγωγή από το περιεχόμενο. Ισχύει, δεν ξέρω γιατί όλες οι μπάντες θέλουν μια ήρεμη-ατμοσφαιρική εισαγωγή. Λεπτομέρειες. Το ‘’ Spellblade’’ τα σβήνει όλα. Οι αντλίες της επιθετικότητας τρομπάρουν ασταμάτητα, η φωτιά στα σωθικά αναζωπυρώνεται. Μουσικά σκληροί, επικοί, με riffs που καβαλάνε ρυθμούς. Η φωνή είναι εκφραστικότατη, χωρίς κραυγές και ουρλιαχτά. Σκεφτείτε Atlantean Kodex χωρίς το doom στοιχείο. Με τις καθοδηγήτριες ευχές του Mark Shelton, επικοί ήχοι εισβάλλουν από τα ηχεία μας. Μεσαίες ταχύτητες με μυστικιστικούς ρυθμούς. Το ‘’ Keeper of the Woods’’ συνεχίζει το μπουρίνι των riffs χωρίς στριγκλιές και τσιρίδες (κάποια άκυρα ‘’black’’ φωνητικά μάλλον θα έχουν μπει για την θεματική των στίχων, θα είναι τα λόγια του ‘’κακού’’). Να επισημανθεί ότι όλα τα τραγούδια του ‘’Aedris’’ είναι καινούρια, δέκα (με δυο ορχηστρικά) και όλα υψηλού επιπέδου. Με σθένος και δύναμη διασταυρώνουν τα μουσικά τους όργανα αφήνοντας χώρο για μελωδίες και ακουστικά κιθαριστικά μέρη. Θυελλώδη σολαρίσματα, δρακόντειοι ρυθμοί.  Το ‘’ Assault on the Twilight Keep’’ είναι πιθανότατα το πιο γρήγορο του δίσκου, πραγματική επίθεση. Τους ταιριάζουν πάντως πολύ και οι γρήγορες ταχύτητες. Το συγκεκριμένο τραγούδι μαζί με το ‘’ Spellblade’’ είναι τα καλύτερα του δίσκου. Αμέσως μετά ακολουθεί το πιο ήρεμο του δίσκου (Free at Last) με ακουστικές κιθάρες και στη συνέχεια μια από τις πιο επικές στιγμές του δίσκου (Bogs of Agathon). Πάντως αν βελτιωθούν οι συνθέσεις τους από άποψη τραγουδοποιίας, περιμένω θαύματα στο μέλλον.