Inquisitor - Walpurgis - Sabbath of Lust

Πολλοί υποστηρίζουν ότι το thrash metal πέθανε στα 90ς. Ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Πολλές μπάντες διέλυσαν, κάποιες υιοθέτησαν πιο γκρουβάτο ήχο (Pantera) και κάποιες εμβολιάστηκαν με τον death metal ιο. Επιβιβαζόμαστε στη χρονομηχανή και γυρνάμε τους διακόπτες στο 1991. Τοποθεσία, Ολλανδία. Τρία από τα τέσσερα μέλη (εκτός κιθαρίστα δηλαδή, έπαιζαν στους θρασάδες Desultory κυκλοφορώντας κάποια demos και splits έχοντας όμως ηδη χάσει την ευκαιρία τους μιας και το είδος βρισκόταν σε παρακμή. Με την αντικατάσταση του κιθαρίστα και τον ερχομό του Erik Sprooten, γεννιούνται οι Inquisitor. Death/Thrash Metal, βλάσφημο όσο δεν πάει, με εμφανέστατες Slayer επιρροές. Δυο demos κάνουν την εμφάνιση τους  (από πέντε συνθέσεις το καθένα). To 1995 θα αντικατασταθεί ο μπασίστας της μπάντας ενώ η μπάντα θα αποκτήσει συμβόλαιο με την Βέλγικη Shiver Records η οποία θα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους ‘’Walpurgis-Sabbath Of Lust’’ ένα χρόνο αργότερα. Ο Erik Sprooten προσλαμβάνεται στους Ancient Rites με τους οποίους συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Ο Wim van der Valk   μαζί με τον τότε φρέσκο κιθαρίστα που αντικατάστησε τον Eik φτιάχνει τους Centurian. Οι Inquisitor κάνουν μια επανεκκίνηση to 2014 με την αυθεντική τετράδα και μάλιστα κυκλοφόρησαν και ένα πολύ ενδιαφέρον δίσκο, το ‘’Stigmata Me, I’m In Misery’’ το 2018. Ευχόμαστε ανάλογη συνέχεια.

 Ετοιμαστείτε για πανωλεθρία. Ταχύτητες που κόβουν την ανάσα, ριφάρες-ξυράφια που ματώνουν αυτάκια, παλλόμενοι ρυθμοί, φωνή που σκούζει βλασφημίες. Καταιγισμός από ’’στραβωμένα’’  τραγούδια που δεν δείχνουν έλεος και προκαλούν χάος στο διάβα τους. Είναι από τα κακοτράχαλα ακούσματα που σε κερδίζουν για την ανωριμότητα τους και τη δριμύτητα τους παρά για πιασάρικες μελωδίες και ρεφραίν. Οι σολιές είναι απότομες και σύντομες άρα και τραχιές προκαλόντας εσωτερικές ουλές σε ανθρώπους που νομίζουν ότι thrash παίζουν μπάντες σαν τους.... (βάλε όποια μπάντα μισείς,χεχε). Επίθεση χωρίς προειδοποίηση, χωρίς ανασταλτικούς παράγοντες, από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο. Προσφέρουν ιδρώτα για να πάρουν τον δικό σου. Ζηλέυω όποιον τους έχει δει ζωντανά την εποχή τους, πρέπει να μάζευες κουβάδες με ιδρώτα (και αίμα ίσως). Παίζουν θυμωμένα, κάθε στιγμή. Ποιός ένιωσε την μύνις των Inquisitor και δεν φοβήθηκε; Το thrash(/death) των 90ς βρυχάται και μεις αποσβολωμένοι αναρωτιόμαστε γι αυτούς που λέγανε ότι στα 90ς δεν βγήκε καλό υλικό στον συγκεκριμένο ήχο. Κάπου το τερματίζουν στην υπερβολή αλλά εμένα  μου αρέσει, όπως και τα ιδιαίτερα τσιριχτά του Alex (πιστός στην Araya εκκλησία).

Το υλικό κατά μεγάλο ποσοστό ανήκει στα τραγούδια των demos (οκτώ παλιές συνθέσεις και τρεις καινούριες), την παραγωγή αναλαμβάνουν οι ίδιοι, το εξώφυλλου του Misja Baas τους δίνει τον χαρακτηρισμό της  βλασφημίας και της ακραιότητας. Αυτό είναι το ντεμπούτο τους. Αγνό, ανώριμο, αντιχριστιανικό στιχουργικά, γεμάτο αδρεναλίνη. Τα γκάζια δεν σταματούν ποτέ, οι τσιρίδες δεν τελειώνουν ποτέ. Αψιθυμία ενσαρκωμένη σε ήχους. Ο πόνος είναι το παιχνίδι τους και είναι μεγάλοι παίκτες. Κακόβουλοι καρποί εμφυτεύονται μέσα σου και στη συνέχεια θερίζονται με αυτά τα κοφτερά riffs. Ανελέητο Thrash/death για ξυλίκι μέχρι τελικής πτώσεως. Αραιή ανακαταδιανομή των διαδρομών επίθεσης μόνο και μόνο επειδή έρχεται από ΠΑΝΤΟΥ. Ασταμάτητο κοπάνημα (κάπου ίσως και να κουράζει στα 50+ λεπτά) αλλά μικρές δόσεις λειτουργούν ζωοδοτικά. Νοσταλγικό thrash παιγμένο από Νεάντερταλ. Αν ανήκετε και εσείς σε αυτός το είδος ανθρωπίδη, ελάτε γύρω από τη φωτιά τους να ουρλιάξουμε, να αποτοξινωθούμε και να μοσάρουμε μαζί με τα οξύθυμα τραγούδια των Inquisitor.