Midnight Odyssey - Biolume Part 2 - The Golden Orb

Τον Αυστραλό Tony Parker, γνωστότερο ως Dis Pater, των Midnight Odyssey τον παρακολουθω από τον πρώτο του δίσκο προ δεκαετίας, το ‘’ Funerals from the Astral Sphere’’. Πάντα καταφέρνει να με κερδίσει με τον ένα ή το άλλο τρόπο. Φέρνει νέα στοιχεία στη μουσική του αλλά πάντοτε κρατά την ατμόσφαιρα που θα σε κάνει να πείς ότι ακούς Midnight Odyssey. Τελευταία με άγχωσε λιγάκι μιας και κυκλοφόρησε πολλά πράγματα σε μικρό χρονικό διάστημα και αυτό δεν συνηθίζεται πλέον στις εποχές μας. Αφού κυκλοφόρησε τον τρίτο του δίσκο ‘’ Biolume Part 1’’ το 2019, αποφάσισε να βγάλει δυο εντελώς ambient δίσκους επηρεασμένους από 70's Kosmische μουσική και pulp επιστημονική φαντασία. Και οι δυο βγήκαν μέσα στο 2020 και πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουμε ότι διανύουμε το 2021, επανέρχεται με νέο δίσκο. Και τι δίσκο... Το ‘’ Biolume Part 2 - The Golden Orb’’ έρχεται με 100 λεπτά μουσικής που θα σε ταξιδέψει σε μέρη που μόνο με το νου μπορείς και εφόσον υπάρχει καλή και ανάλογη μουσική να ανεβείς πάνω της. Φυσικά για άλλη μια φορά κάνει τα πάντα μόνος του ενώ ο δίσκος κυκλοφόρησε την Άνοιξη σε cd και βινύλιο (από την I, Voidhanger Records όπως πάντα) συνοδευόμενο από ένα εκπληκτικό εξώφυλλο από τον Elijah Gwhedhú Tamu.

Αν δεν έχεις ξανακούσει Midnight Odyssey, θα προσπαθήσω να σου τους περιγράψω όπως περίπου παίζουν τώρα. Και γράφω ‘’τώρα’’ διότι έχουν γίνει αρκετές αλλαγές όσο αφορά τον ήχο σε σχέση με το παρελθόν τους με μεγαλύτερη από αυτή να είναι το ότι έχουν ελαχιστοποιηθεί τα black metal στοιχεία. Στο νέο τους υλικό ξεκινούν με ένα εικοσάλεπτο τραγούδι χωρίς να σοκάρουν βέβαια όσο αφορά τη χρονική διάρκεια. Αρκετά κινηματογραφικό, θυμίζει έντονα Summoning προσθέτοντας και καθαρά φωνητικά. Κάπου στο έβδομο λεπτό οι κιθάρες δίνουν το παρόν  ενώ σύντομα ο ήχος τους θα σκοτεινιάσει ακόμα περισσότερο, ακόμα και στη φωνή του Dis Pater. Το ταξίδι ξεκινά και φανταστικοί κόσμοι ξεδιπλώνονται μπροστά στο δωμάτιο σου χάρη στις ambient αφηγήσεις των Midnight Odyssey, Δεν με χαλάει καθόλου που περιορίστηκε το ακραίο στοιχείο αφού και πάλι η μουσική τους ακούγεται σκοτεινή έστω και με διαφορετικό τρόπο. Το ‘’ The Saffron Flame’’  πληγώνει ευχάριστα τα αυτιά μου με σπασμωδικές συγχορδίες. Κάτι σε βιολί/τσέλο, όλα από μηχανήματα βέβαια αλλά δοσμένα με ενα φυσικό τρόπο ώστε να σε πνίγουν. Κοφτερά, ατμοσφαιρικά. Σου δίνουν επιπλέον ζωντάνια αναγκάζοντας σε να κοιταξεις όσο πιο μακριά και βαθιά γίνεται στο ηχητικό γκρεμό που δημιουργούν. Το ‘’ Golden Orb’’ είναι από τα πιο ambient ενώ όταν γίνεται πιο οργανικό μου θύμισε τις ατμοσφαιρικότερες στιγμές των Septic Flesh. Το πνεύμα των Summoning υφίσταται καθόλη τη διάρκεια του δίσκου απλά εδώ δίνεται μια πιο ταξιδιάρικη παρά επική διάθεση. Αφήστε τους παγωμένους ρυθμούς του ‘’ Rise of Thunder’’ να σας αγγίξουν.  Σφοδροί ήχοι, έντονοι δογματίζουν την ποιότητα των Midnight Odyssey για μια ακόμα φορά. Συστηματική οργανική έξαψη που επαναλαμβάνεται και χαρίζει ύπουλο εθισμό.

Αυτός ο εξαιρετικός δίσκος έχει μόνο ένα πράγμα να φοβηθεί. Την τεράστια διάρκεια του που όμως είναι επιλογή του. Δεν αφήνει τίποτα έξω, δεν περιορίζεται πουθενά, δεν κάνει εκπτώσεις. Απλά προσέχει και προσπαθεί να γίνει όσο πιο πλούσιο ηχητικά γίνεται. Το ‘’ Aurora Burning’’, το μικρότερο τραγούδι του δίσκου θυμίζει έντονα και είναι πιθανότατα ένας φόρος τιμής στους Dead Can Dance. Καιρό είχα να ακούσει μια (black) metal μπάντα να δείχνει τόσο έκδηλα την αγάπη του μπροστά σε αυτή την ιστορική και ΘΕΙΚΗ μπάντα. Αν ακούσετε/διαβάσετε γκρίνιες δεξιά αριστερά για την ηχητική στροφή της μπάντας, μην δώσετε μεγάλη βάση. Το συναίσθημα των Midight Odyssey υπάρχει ακόμα απλά έχει εμπλουτιστεί με ακόμα περισσότερα στοιχεία κάνοντας το (σχεδόν) μοναδικό. Ο ηχητικός κόσμος τους βασίζεται και θυσιάζεται στο βωμό της νοσταλγίας και του ταξιδιάρικου νου. Με σύμμαχο το στιχουργικό του περιεχόμενο, η αναζήτηση και η δοκιμασία είναι μέρη της ηχητικής τους διαδρομής. Οι γνώσεις του  Tony Parker πάνω στα μηχανηματα είναι υπεραρκετή ώστε να υπερβεί τυχόν δυσκολίες την μοναχικότητας του ως μπάντα. Παίρνει τις επιρροές του, metal και μη (πλέον με πολύ neofolk ακούσματα), τις φιλτράρει και δημιουργεί έυφορη γη που καλλιεργεί τις ιδέες του. Επανασυναρμολογεί τον μηχανισμό της μουσικής του πλευράς χρησιμοποιώντας νέα ανταλλακτικά και προσθέτοντας επιπλέον κομμάτια, κάνοντας το ακόμα καλύτερο σε σχέση με το παρελθόν. Εσείς δεν έχετε παρά να χαλαρώσετε και να αφήσετε το κορμί σαν να κουνιέται ελαφρά πέρα δώθε σαν φύλλο στον άνεμο (The Chains Become Mine). Χαθείτε για δυο ώρες που δεν θα τις καταλάβετε ποτέ πως πέρασαν.