Helloween - Helloween

Όλος ο πλανήτης το ήθελε και το επιζητούσε. Αυθεντική επανασύνδεση των Helloween. Λίγο οι κακές σχέσεις των μελών, λίγο το ότι ο Kiske δεν ενδιαφερόταν για τον σκληρό ήχο, προσθέστε και κάποια προβλήματα με συμβόλαια και τέτοια, αυτό δεν συνέβη. Και γιατί να γίνει αφού οι Helloween εξακολουθούσαν να έχουν μια επιτυχημένη πορεία, καλλιτεχνικά και εμπορικά. Θα ήταν και πολύ κακό και άσχημο να διώξουν και τον Deris ο οποίος βρίσκεται στη μπάντα περισσότερο από τι υπήρξε ο Kiske ή ο Hansen. Για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν υπάρχει νόημα και αξία να γραφτούν, το 2017 μαζεύτηκε όλη η παλιοπαρέα. Ο Weikath (κιθάρες) και Grosskopf (μπάσο) από τα ιδρυτικά μέλη μαζί με τον Deris (φωνή), τον Gerstner (κιθάρες, κοντά 20 χρόνια στη μπάντα) και Löble (drums, μια δεκαπενταεντία και αυτός). Δεμένη ομάδα, πολλά χρόνια μαζί. Μαζί τους, οι λατρεμένοι Hansen (κιθάρες/φωνή) και Kiske (φωνή). Μαζί σε παγκόσμιες περιοδείες. Αλλά το προχώρησαν πλέον. Kαινούριος δίσκος μετά από δεκαετίες χώρια, τίτλος το ‘’Helloween’’ μιας και είναι Η επιστροφή των HELLOWEEN. Και το τίμησαν, σας το γράφω από τώρα. Στα πιο τεχνικά, παραγωγή από τον Charlie Bauerfeind με βοήθεια του Dennis Ward, εξωφυλλάρα (ίσως το πιο όμορφο της δισκογραφίας τους) από τον Eliran Kantor, μόλις κυκλοφόρησε από την Nuclear Blast σε όλα τα φορματς που μπορείτε να φανταστείτε και οι περισσότεροι το έχετε ήδη προπαραγγείλει ανεξάρτητα και αδιαφορώντας για το οτιδήποτε θα γραφτεί παρακάτω.

Νέος δίσκος, σαν επταμελής μπάντα με σχεδόν όλους να συμμετέχουν συνθετικά. Δεν έφυγε κανείς παλιός με τον ερχομό των γνωστών ονομάτων και εμένα μου κάνει αυτό όσο και να περιορίζει τον ρόλο κάποιων. Αλλά για να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι, γράφτηκαν πολλά τραγούδια τα οποία και μπήκαν στο δίσκο φτάνοντας τη διάρκεια πάνω από μια ώρα. Αρκετό ρίσκο διότι δύσκολα μπορείς να κρατήσεις το ενδιαφέρον του νέου ακροατή για τόσο πολυ. Και όμως το κατάφεραν, έστω στο μεγαλύτερο κομμάτι.

Έναρξη με ένα τραγούδι που θυμίζει τις ένδοξες εποχές των ‘’Keepers’’. Γρήγορο tempo, κιθάρες που συναγωνίζονται μεταξύ τους για την πιο μαγική στιγμή, μηχανες που εξαντλούν το καύσιμο τους αχόρταγα. Η φωνή του Kiske σηκώνει την τρίχα, ακόμα και στα 53 του ενώ οι φωνητικές υποβοήθειες κάνουν τα δικά τους μαγικά. Όλοι τους τέλειοι, ακμαιότατοι. Το μόνο που μένει είναι να δούμε αν υπάρχει έμπνευση στις συνθέσεις και ιδέες με ενδιαφέρον. Ότι είναι παικταράδες, τραγουδισταράδες, έμπειροι συνθέτες και στιχουργοί, το ξέρουμε. Το ότι η παραγωγή θα ήταν κρύσταλλινος δυναμίτης, και αυτό το ξέρουμε. Άρα συνεχίζουμε με τις συνθέσεις...

Δεν θέλω να κανω συγκρίσεις. Ούτε για κάθε τραγούδι ξεχωριστά, ούτε σαν σύνολο. Άλλη φωνή στο ένα τραγούδι, άλλο σόλο από άλλον, άλλη σύνθεση από τρίτον. Όλοι βάζουν το λιθαράκι τους και εσεις θα κρίνετε ποια τραγούδια σας αρέσουν περισσότερο.  Ήδη στο ‘’ Fear of the Fallen’’ ακούς όλα τα Helloween στοιχεία που έχεις μάθει τόσα χρόνια, ένας συγκερασμός των πρόσφατων με τους παλιότερους (πιο πολύ στο σόλο αυτό). Πιασάρικο το ‘’Best Time’’ φορτωμένο με μελωδίες, φωνητικές και ακουστικές. Πλούσια ενορχήστρωση, ισχυρή δομή, ωραίες αλλαγές, όλα εξαιρετικά. Συνεχίζουν να μοιράζουν τις ιδέες τους μεταξύ παρελθόντος και παρόντος αλλά θα ήθελα και κάτι νεότερο, κάτι μελλοντικό.Ειδικά στους ρυθμούς που θα μπορούσαν να αναπνέουν καλύτερα σε σημεία από το συνεχόμενο up tempo της μιας ώρας. Και το μπάσο να ακουγόταν πιο μπροστά, αλλά με τρεις κιθάρες, δυστυχώς μπήκε σε δεύτερη μοίρα (προς θεού, όχι άφαντο, απλά δεν κυριαρχεί). Συναυλιακό το ‘’ Mass Pollution’’ με ατάκες ‘’make some noise’’ γεννημένες για να διαπρέψουν στο σανίδι. Μερικά από τα καλύτερα βασικά riffs βρίσκονται στο ‘’ Rise Without Chains’’ , το δυναμικό ‘’ Indestructible’’ που θα κάνει πάταγο στις συναυλιες με τον κόσμο να το τραγουδά από κάτω, το παλιομοδίτικο ‘’Robot King’’ με την πολούσια κιθαριστική παρακαταθήκη που αφήνει και τα πολλαπλά φωνητικά που θα ε(ρε)θίσουν αρκετούς, το ‘’ Down in the Dumps’’ (που θυμίζει αρκετά μια πιο μοντέρνα έκδοση του Eagle Fly Free, στο εναρκτηριο βασικό του riff, όχι σε όλο το τραγούδι). Περιττό να γραφτεί και μάλλον σχεδόν όλοι συμφωνούμε πως το τελευταίο τραγούδι στου δίσκου (Skyfall) είναι από τα καλύτερα, άν όχι το κάλλιστο. Μια σύνθεση του Hansen που δείχνει και σε εμάς αλλά και πιστεύω και στους συναδέλφους του στους Helloween πως ξέρει και μπορεί να δημιουργήσει ακόμα παιάνες στο power metal. Υπερθεικό που μπορεί να συγκριθεί με τα 80ς και να νικήσει και σε πολλές περιπτώσεις. Αν είναι να ακούσετε ένα και μόνο τραγούδι γιατί τους μισείτε, ακούστε ΑΥΤΟ. Απόλυτο κατοστάρι (βαθμολογικά). Τραγούδι που θα μνημονεύεται και το 2050. Με τέτοια τραγούδια σίγουρα τα κατάφεραν πολύ περισσότερο από όσο περίμεναν οι περισσότεροι αλλά το στοίχημα θα κερδιθεί στον επόμενο δίσκο (αν ποτέ υπάρξει) δείχνοντας τα δόντια τους και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπάνω από την πεπατημένη και την (λογικη) σχιζοφρενική διάθεση που έχει ο δίσκος λόγω πολλών μελών-συνθετών-κιθαριστών-τραγουδιστών.