Pale Divine - Cemetery Earth

Οι Pale Divine είναι μια Αμερικάνικη doom metal μπάντα η οποία μέχρι στιγμής έχει έξι ολοκληρωμένους δίσκους στο ενεργητικό της. Ο τελευταίος τους, ‘’ Consequence of Time’’ κυκλοφόρησε τέτοια εποχή πέρυσι από την Cruz Del Sur Music. Φέτος παρθηκε η απόφαση από τη μπάντα και εταιρία να επανακυκλοφορήσουν σε βινύλιο τον τρίτο τους δίσκο, ‘’ Cemetery Earth’’ που αρχικά κυκλοφόρησε το 2007 από την I Hate Records και ποτέ σε βινύλιο. Άρα ευκαιρία για τους βινυλιολάτρεις να το αποκτήσουν στο φορμάτ που θέλουν. Το ‘’Cemetery Earth’’ βρίσκει σεμια γόνιμη εποχή τους doomάδες, χωρίς πολλά stoner στοιχεία. Η  τότε μπάντα αποτελούνταν από τους Greg Diener (φωνή/κιθάρα/πλήκτρα) και Darin McCloskey (ντραμς) όπως και σήμερα, με τότε μπασίστα τον νεοφερθέντα John Gaffney που συνέχισε με τους Sinister Realm. Η παραγωγή είχε γίνει από τον  Chris Kozlowski στο Polar Bear Lair  (Middletown, Maryland). Η επανακυκλοφορία του βινυλίου είναι  μέρος  του εράνου που γίνεται για τον  Rich Walker των Solstice (και ιδρυτή της Miskatonic Foundation που είχε κυκλοφορήσει κάποτε τη συλλογή ‘’At the Mountains of Madness"  (1999) η οποία περιλάμβανε και τραγούδι των Pale Divine κάνοντας τους γνωστότερους στο doom κοινό. Διπλή χαρά λοιπόν, doom metal απόλαυση σε βινύλιο και οικονομική βοήθεια για ιατρική περίθαλψη ενός σημαντικότατου μέλους της Doom Metal σκηνής.

Οι Pale Divine μπορεί να επέτρεπαν σε άλλα στοιχεία να εισχωρήσουν στη μουσική τους (stoner/alternative) αλλά πάντοτε έπαιζαν doom ογκόλιθους. Στο τρίτο τους δίσκο το ξεκαθαρίζουν αυτό από το πρώτο τραγούδι ‘’ The Eyes of Destiny’’. Όγκος, δύναμη και κάποια από τα καλύτερα riffs του δίσκου ενσωματωμένα στην ίδια σύνθεση. Αλυσοδεμένα φωνητικά που δραπετεύουν στονέξω κόσμο, λιτά, απότομα, ουσιαστικά. Και σπονδυλωτοί ρυθμοί να κατακλύζουν τη ραχοκοκαλιά σου. Πιθανότατα το καλύτερο του δίσκου. Στη συνέχεια ανεβαίνουν οι ρυθμοί (λιγάκι) και ακούγονται και ελαφρώς πιο πειραματικοί σε σχέση με τα υλικά (Alice In Chains;;) που χρησιμοποιούν χωρίς να τρελαίνομαι κιόλας. Γενικότερα προτιμούν υψηλές ταχύτητες σε σχέση με το είδος που αντιπροσωπεύουν. Οι στίχοι και τα φωνητικά είναι σαφέστατα αρκετά σκοτεινά και ‘’βαριά’’ χωρίς να είναι μίζερα ενώ  όλη η ουσία βρίσκεται στη παραμόρφωση και την ψυχεδέλεια των riffs.  Εξαίρετη στιγμή το ‘’ (I Alone) The Traveller’’  που σε θρυμματίζει με τις συγχορδίες του οι οποίες επιμένουν να γλιστρούν σε υψηλές ταχύτητες φέρνοντας τον όλεθρο άμεσα και συνεχόμενα. Στο ομώνυμο εντεκάλεπτο τραγούδι οργώνουν αργά αλλά στρατηγικά. Το ηχητικό αυτό τέρας εξημερώνεται με κάποια πλήκτρα για επιπλέον ατμόσφαιρα και μελωδία αλλά δεν ξέρεις πότε θα σου ορμήξει. Ξεκάθαρα. Όμορφη στιγμή το ορχηστρικό που ακολουθεί με τις ακουστικές κιθάρες και τα πλήκτρα με τη συνέχεια του να έχει παρόμοιο riff με τίγκα την παραμόρφωση. Λίγο στονεριά  προς το τέλος του δίσκου,  έτσι για το ξενέρωμα  αλλά και πάλι κρατάει γερά. Πόσο μάλλον αν δεν χαλιέσαι με αυτή τη πιο μοντέρνα doom έκδοση.