Nasty - Society's Knockin'

Παρακολουθώ στενά τις κυκλοφορίες της Arkeyn Steel είτε μιλάμε για επανακυκλοφορίες είτε συλλογή demos (ή συνδυσασμός) άγνωστων (US) power metal συγκροτημάτων. Αυτή τη φορά η εταιρία μας συστήνει τους άγνωστους Nasty που έδρασαν αρχές 90ς και κυκλοφόρησαν το μοναδικό, αυτοχρηματοδοτούμενο cd τους (1000 κόπιες και 500 κασέτες) ‘’ Society's Knockin' ‘’. Η ιστορία έχει ως εξής: Τέσσερις γείτονες και φίλοι από την πόλη του Michigan δημιουργούν τους Nasty με σκοπό να παίξουν heavy metal. Αρχίζουν και δημιουργούν δικό τους υλικό όπως αλλά και να αλλάζουν μέλη στο συγκρότημα. Τελικά μόνο ο κιθαρίστας Don Gatzmer μένει από την αρχική σύνθεση και μέχρι το 1993 η πενταμελής πλέον μπαντα σταθεροποιείται. Κατά τη διάρκεια αυτή έχει γραφτεί νέο υλικό και μπαίνουν στο στούντιο για την ηχογράφηση του υλικού που θα αποτελούσε το ντεμπούτο τους Society's Knockin' . Το 1996 ακολουθεί ένα ep (‘’Raw’’) σε 200 κασέτες, υλικό που πλέον βρίσκεται στη επανακυκλοφορία της Arkeyn Steel σε 500 cds (μαζί με ολόκληρο το δίσκο εννοείται) με ρεμάστερ ήχο και επιπλεον δυο τραγούδια, ζωντανά ηχογραφημένο. Δεν κάνουμε λάθος και δεν το ακούμε, για κανένα λόγο. Ίσως η καλύτερη κυκλοφορία της Arkeyn τη τελευταία διετία.

Το ντεμπούτο άλμπουμ των Nasty είναι λατρεία. Αγνά συστατικά τα οποία παγιδεύουν την έμπνευση και το πάθος. Διπλές κιθάρες παραδίδουν λυτρωτικά riffs, γρήγοροι, αφηνιασμένοι ρυθμοί και υψίσυχνα φωνητικά. Φτάνουν και περισσεύουν μιας και μπορούν να γίνουν χιλιάδες συνδυασμοί αν είναι σωστά τοποθετημένα. Τα πάντα κορυφώνονται, αγγίζουν κόκκινο σε τραγούδια σαν το ‘’ Bottom of the Bottle’’. Η φωνή σερφάρει στην άκρη του γιγάντιου κύματος που δημιουργεί το ρυθμικό ντουέτο ενώ κοφτερά αρπίσματα δαγκώνουν πιο πεινασμένα και από καρχαρία που μυρίστηκε αίμα. Πορωμένοι μεταλλάδες των 90ς που η ώρα για πρόβες στο γκαράζ ήταν ιερή. Η ώρα που μεταμορφώνονταν σε θηρία και εκσφεντόνιζαν όλη τους οργή μέσω ήχων. Οι μελωδίες στις κιθάρες δίνουν και παίρνουν, εξαιρετικά σόλος σου αποσπούν την προσοχή ότι και να κάνεις εκείνη τη στιγμή. Η μπαλάντα του δίσκου έρχεται νωρίς, μόλις το τρίτο τραγούδι του δίσκου (1000 Years). Δεν μιλάμε για ερωτική μπαλάντα, καμιά σχέση στιχουργικά. Απλά το τέμπο πέφτει, η φωνή ακούγεται πιο μελωδική, τα σόλος απλώνονται. Ακούς και κάποιες ακουστικές κιθάρες στο βάθος. Η φωτιά καίγεται πιο αργά αλλά κάνει την ίδια ζημιά με τα  άλλα, πιο ύπουλα μάλιστα. Το ομώνυμο ξεκινά με drums και μπάσο σε διαδοχή θυμίζοντας τη μπάντα πως έδωσε το όνομα στο δίσκο (χτυπήματα της πόρτας του γκαραζ-προβάδικου) από την αστυνομία. Από τα πιο θυμωμένα τραγούδια, ηχητικά και στιχουργικά.  Το ‘’ Sometimes Judas'' είναι έχει από τα πιο πιασάρικα ρεφραίν που έχω ακούσει στο δίσκο. Η φωνή halfordϊζει σε σημεία, οργανική κατατροφική στιγμή απο τις κιθάρες που στριγκλίζουν σαν να της απαντούν. Από τα αγαπημένα του δίσκου το ‘’ Cat's Eye’’ με τις ρυθμικές αλλαγές και γυρίσματα. Υλακώδης τραγούδισμα με μουσική που σε αναγκάζει σε ανελέητο headbanging. Δεν του αντιστάθηκα ποτέ, όσες φορές και να το άκουσα. Σερί θεικό τραγούδι το ‘’ Prince of Darkness’’, πιο μελωδικό στην αρχή, θεόρατο σε όλους τους τομείς στη συνέχεια.  Ακούς το τραγούδι και μυρίζεις τη διαδρομή που ακολούθησε η φωτιά. Ποσοτικά και ποιοτικά, ανώτερο από χιλιάδες άλλες δίσκους που έχω ακούσει στο πέρασμα του χρόνου.

 Στη συλλογή της Arkeyn Steel ερχόμαστε σε επαφή και με το ep που ακολούθησε του δισκου. Η σύνθεση της μπάντας παρέμεινε η ίδια και η χημεία ανάμεσα στα μέλη ακόμα δημιουργούσε αξιοπρόσεκτα αποτελέσματα.  Τέσσερεις συνθέσεις, ελαφρώς πιο αργές. Δεν είναι μόνο ότι δεν θα είχαμε άλλη ευκαιρία να ακούσουμε αυτά τα τραγούδια, πόσο μάλλον να τα έχουμε και σε φυσικό φορμάτ, είναι ότι αξίζουν μουσικά και δεν είναι απλώς περισσευούμενο υλικό. Μπορεί η ποιότητα στο ντεμπούτο να είναι σε δυσθεώρητα ύψη αλλά και εδώ έχουμε τραγούδια με πυγμή, αναπόφευκτα κατώτερα όμως. Ειδικά τα ‘’ I Play God’’ και ‘’Raw’’. Τα δύο live τραγούδια προέρχονται από τη συναυλία στο I-Rock Nightclub στο Michigan το 1999 και δείχνουν ότι τα δόντια τους δεν είναι κοφτερά μόνο στο στούντιο αλλά και ζωντανά. Μακάρι να τους είχαμε δει και μεις στις μέρες τους...