Vildhjarta ‎ - Måsstaden Under Vatten

Οι Vildhjarta είναι μια Σουηδική prog metal μπάντα που δημιουργήθηκε το 2005. Όταν λέμε prog, σκεφτείτε πιο πολύ μπάντες όπως οι Tool, οι Meshuggah ή διάφορες djent μπάντες,ΟΧΙ λυρικές heavy metal μπάντες. Άγνωστη μπάντα ακόμα και σήμερα,ξεκίνησε τη μουσική τους διαδρομή με demos στα 00ς ενώ το ντεμπούτο ‘’Måsstaden’’ κυκλοφόρησε το 2011 από τη Century Media. Ο πειραματικός τους ήχος σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα όπως και metal στοιχεία τους έκανε αρκετά ξεχωριστούς. Δέκα χρόνια μετά επιστρέφουν με το νέο τους δίσκο ‘’ Måsstaden Under Vatten’’ από την ίδια εταιρία. Διπλό cd ή βινύλιο (διαθέσιμο από τις 15 Οκτώβρη) μιας και μιλάμε για 80 λεπτά μουσικής. Το δελτίο Τύπου μας ενημερώνει ότι έχουν να παίξουν ζωντανά από το 2016 και από τότε έχουν αφιερωθεί στη δημιουργία νέου υλικού. Λογικό τότε να υπάρξουν τόνοι μουσικής. Την παραγωγή (και μίξη/μάστερινγκ) του νέου τους δίσκου ανέλαβε ο νέος  drummer της μπάντας Buster Odeholm  ενώ για το artwork ευθύνεται και πάλι ο Rickard Westman.

Διαβάσατε για djent και Meshuggah παραπάνω. Αυτό σημαίνει πολύπλοκη, δύσβατη μουσική. Κρύοι ήχοι, μηχανικοί. Και στην αντίπερα όχθη υπάρχει και ατμοσφαιρα που δημιουργεί κάποια αρμονία. Τα φωνητικά είναι ελαφρώς αραιά και σχετικά παραμορφωμένα (meshuggah style και αυτά). Υπάρχουν και κάποια καθαρά που τα προτιμώ αλλά ακούγονται σπάνια (‘’kaos2’’). Τεχνική κατάρτιση και υποδειγματικό παίξιμο αλλά με μια ψυχρότητα που εμένα με ενοχλεί σαν ακροατή. Διπλομποτιλες και άφθονο trigger στα drums κάνει κάπου τον ήχο τους επαναλαμβανόμενο και βαρετό. Η φωνή και αυτή από τη μεριά της δεν πειραματίζεται καθόλου, ακούγεται ίδια σε όλη τη διάρκεια του δίσκου και είναι και τεράστια. Η ατμόσφαιρα παίζει δευτερεύον ρόλο και λειτουργεί σαν background με αυτό το ρομποτικό ήχο να ακούγεται εξαντλητικά κοινότυπος. Θα προτιμούσα περισσότερα τραγούδια σαν το ‘’passage noir’’ που τουλάχιστον έχουν κάποια καταπληκτικά ξεσπάσματα και μια ατμοσφαιρική σκεπή από riffs. Ή το ‘’ heartsmear’’ που doomίζει σε ταχύτητα και έχει και ένα ταξιδιάρικο τόνο. Το δεύτερο cd/βινύλιο δεν απομακρύνεται ηχητικά. Πολυρυθμικό, με απότομα κοψίματα και ατμοσφαικές/ambient ενέσεις. Γενικότερα, κάποιες καλές ιδέες υπάρχουν διάσπαρτες αλλά στα 80 λεπτά μουσικής καταντά μονότονο και βαρετό. Ίσως να είμαι εγώ το λάθος άτομο που το ακούει αλλά θα θελα στο μέλλον να βρεθεί κάποιος και να μου πει οτι το ακούει νεράκι και μάλιστα ευχάριστα. Όσο πολύπλοκες ενορχηστρώσεις και να χει, όσο δουλεμένα και να έιναι τα πάντα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, αν όταν τελειώνει ένας δίσκος και το μόνο σου σου μένει να αισθανθείς είναι ένα κενό, τότε κάτι δεν πήγε καλά.