Alcatrazz - V

Ζούμε στην εποχή της ίντριγκας. Εννοείται ότι και στη μουσική βιομηχανία ή ακόμα και ανάμεσα στα μέλη των συγκροτημάτων, ισχύει το ίδιο. Δικαστήρια για δικαιώματα, χρήματα, ονόματα, περιοδείες, τα πάντα όλα. Ένα από τα τελευταία θύματα στο χώρο της μουσικής μας, είναι οι Αμερικανοί Alcatrazz. Ξεκίνησαν το 1983 και κυκλοφόρησαν το διαμαντένιο ‘’No Parole From Rock ‘n’ Roll’’.  Στη σύνθεση της μπάντας υπήρχε το αηδόνι, Graham Bonnet (Rainbow, Impellitteri κ.α.) ενώ στην κιθάρα ο πρωτομεφανιζόμενος Yngwie Malmsteen. Επίσης εξαιρετικό ρυθμικό ντουέτο και πλήκτρα έκαναν τη μουσική τους πολύ μελωδική και πιασάρικη. Δυστυχώς ο Malmsteen αποχωρεί τον επόμενο χρόνο να συνεχίσει την προσωπική του καριέρα και στο παιχνίδι μπαίνει ο εξαιρετικός Steve Vai. Δυστυχώς τα αποτελέσματα δεν είναι και τα καλύτερα μιας και ο ήχος τους έγινε ακόμα εμπορικότερος ενώ το παίξιμο του Vai δεν φαίνεται να ταιριάζει με τους υπόλοιπους που μπαίνουν όλη σε δεύτερη μοίρα. Τρίτος δίσκος, τρίτος διαφορετικός κιθαρίστας. Ο Danny Johnson (Alice Cooper/Steppenwolf) μπαίνει στη μπάντα και το ‘’ Dangerous Games’’ κυκλοφορεί φθινόπωρο του 1986. Ακόμα χειρότερα, πιο εμπορικό, πιο ήρεμο, πιο απλό, χάθηκε η σπιρτάδα ενός hard rock συγκροτήματος. Η μπάντα διαλύθηκε (και ξαναδιαλύθηκε στο μέλλον) με το 2019 να γίνεται μια νέα αρχή με τον Joe Stump (The Reign Of Terror, HolyHell) στις κιθάρες. Σαφώς σκληρότερος ήχος με την μαγεία του παρελθόντος και το ‘’ Born Innocent’’ μας κεντρίζει και πάλι το ενδιαφέρον για τους Alcatrazz.  Τέλη του 2020 έχουμε όμως εσωτερικά προβλήματα, οι Alcatrazz συνεχίζουν με νέο τραγουδιστή τον Doogie White ενώ ο Graham Bonnet δημιουργει τους ..... Graham Bonnet’s Alcatrazz. Θα δουμε τι θα βγει και από αυτό. Πάντως ο νέος δίσκος των ‘’απλών’’ Alcatrazz  ήδη κυκλοφορεί σε cd με τίτλο ‘’V’’ από τον Οκτώβρη μέσω της Silver Lining Music και σας καλεί να το απολαύσετε.

Από το πρώτο δευτερόλεπτο καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για δυναμίτη. Γρήγορες ταχύτητες,Power Metal, ξεκάθαρα. Ο Joe Stump  έχει μεταμορφώσει τη μπάντα σε κάτι πολύ δυναμικό και όμορφα, ξεχάστε τις ηλεκτρονικές εμπορικάτζες της mid 80s εποχής  τους. Ο πέμπτος δίσκος τους (V) τους βρίσκει ακμαιότατους. Τα πλήκτρα αντιπαραβάλλονται με τις κιθάρες ουσιαστικά και επιτυχημένα. 0 70χρονος μπασίστας τυραννά ακόμα το μπάσο του στέλνοντας ηχοκυματικούς παλμούς. Στο μικρόφωνο δεν είναι κανένας άπειρος πιτσιρικάς. Για τον Doogie White μιλάμε, ο τύπος έχει τραγουδήσει παντού και την έχει προασρμόσει ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε μπάντας. Από  Rainbow και Malmsteen μέχρι Cornerstone και Michael Schenker. Τα τραγούδια ενώ ακούγονται σαν ηχητικές βόμβες, πάντοτε περιέχουν πολύ μελωδία μέσα στο κέλυφος τους. Απλοική διάρθρωση σε κάθε κομμάτι, verse, bridge, chorus, solo κτλ που λένε και οι φίλοι μας από τα ξένα. Μπαίνεις στο πετσί του τραγουδιού από το πρώτο κιόλας άκουσμα μιας και σου επιτρέπει το ίδιο το τραγούδι να το μάθεις γρήγορα και να το αφομειώσεις διασκεδάζοντας κατά τις μελλοντικές ακροάσεις του. Λατρεία το εθιστικό  ''Sword of Deliverance’’ θυμίζοντας ελαφρά στις κιθάρες Rainbow (που να ακούσετε και το ‘’ Return to Nevermore‘’)/Deep Purple (και το ‘’ Maybe Tomorrow’’) , με καταπληκτικό shredding σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού. Θα εκστασιαστεί κόσμος συναυλιακά και μη με το ‘’ Blackheart ‘’ με τον πληκτροφόρο χορό του. Δεν το χορταίνω λέμε. Μοναδικό βαρετό τραγούδι ,το ‘’ Alice’s Eyes’’ αλλά οκ, μιλάμε για ωριαίο δίσκο, όλο και μια πιο μέτρια στιγμή θα υπήρχε.  Και δεν ξεχνάμε..Δεν μιλάμε πλέον για hard rock μόνο αλλά μέχρι και Power Metal (σε σημεία), πόσο μάλλον όταν πολλά μέλη τους είναι πάνω από 60 χρονών. Στα πιο μελωδικά τους πάντως θυμίζουν πάρα μα πάρα πολύ RAINBOW και αυτό μας αρέσει πολύ.