Rachel Mother Goose - Synra Bansho

Οι Rachel Mother Goose είναι ένα Ιαπωνικό neoclassical metal και σχηματίστηκε το 1999. Από την αρχική σύνθεση έχει μείνει μόνο ο  κιθαρίστας  Hideshi Ueki  (ήδη μετά τον πρώτο δίσκο). Έχουν ήδη κυκλοφορήσει  τα ‘’Nadir’’ του 2002 και  το‘’Signs’’ του 2006 ενώ  από μια μεγάλη χρονική στασιμότητα και αφού άλλαξαν όλα τα μέλη (πάλι) της μπάντας το 2016, έβγαλαν το ‘’Tokiwa no Sai’’ ένα χρόνο αργότερα (και για πρώτη φορά περιόδευσαν και Ευρώπη) και επέστρεψαν με το φετινό ‘’ Synra Bansho’’  (κυκλοφόρησε τον Μάιο) το οποίο όμως θα έχει διανομή και στην Ευρώπη μέσω της Pride & Joy Music, από αρχές Δεκεμβρίου αυτό. Οι Rachel Mother Goose δεν είναι γνωστοί στο Ευρωπαικό κοινό μιας και οι δίσκοι τους μέχρι πρότινος κυκλοφορούσαν μόνο στη χώρα τους και είναι μια καλή ευκαιρία να τους γνωρίσουμε. Οι ηχογραφήσεις πήραν μέρος το καλοκαίρι του 2020 στο Inui Joy sound 601 studio  μηχανικό ήχου  τον  Fuyuhiko Inui ενώ τη μίξη και το mastering ανέλαβε ο Alessandro Del Vecchio (Hardline). Τέλος να σημειωθεί ότι στην Ευρωπαική έκδοση του cd θα περιλαμβάνεται και ένα επιπλέον τραγούδι (πως αλλάζουν οι καιροί...) το οποίο και ηχογράφησαν πριν 2-3 μήνες.

Η συμφωνική εισαγωγή του με μπέρδεψε λιγάκι. Περίμενα κάτι σε Therion, Epica ή κάτι ανάλογο. Οι Γιαπωνέζοι όμως είχαν άλλες βλέψεις. Λατρεύουν Malmsteen (neoclassical δηλαδή) και Aorάδικες μπάντες των 80ς γενικότερα. Μια σωστή περιγραφή για το πρώτο τραγούδι, το ‘’ Under 500 Million’’ θα ήταν η εξής: Rhapsody  με Malmsteen solos. Στο ‘’ Why So Serious?’’ όμως παίρνει θάρρος και ακούγεται καθόλη τη διάρκεια του τραγουδιού σαν νεοκλασσικό metal. Οι κιθάρες παίρνουν φωτιά, απανωτά σόλος και τα φωνητικά και τα πλήκτρα ακούγονται πολύ πιο hard rockάδικα, σαν Rainbow εποχής Graham Bonnet και μετά. Ο Hideshi Ueki παίζει ακατάπαυστα, σολάρει, στέλνει τους ηχητικούς του παλμούς πιο γρήγορα από τι μπορεί να δεχτεί το μέσο αυτό. Τα πλήκτρα και τα μελωδικά φωνητικά αντισταθμίζουν αυτή την ισχυροσύνη της κιθάρας. Υπάρχουν τραγουδάρες όπως το ‘’ Kotodamaist’’ στο οποίο οι υπέρμαχοι της κιθάρας θα κλάψουν από χαρά και υπάρχει και η πιο pop, μελωδική πλευρά ενός ‘’Amatsu Kaze’’ που κάνουν παιχνίδι τα πλήκτρα και μου ακούγεται πολύ πιο βαρετό και αδύναμο. Χορταστικό και πλούσιο σε ήχους, γρήγορο στο μεγαλύτερο μέρος τους και με εξαιρετική παραγωγή που ενδυναμώνει τον ήχο. Τα συμφωνικά στοιχεία του προσθέτουν στη νεοκλασσική προσσέγγιση του ήχου του και οι πολλαπλές αρμονίες κάνουν το αποτέλεσμα ευχάριστο.   Εκπληκτικό το  ‘’The Clock Is Tickin'’’  με πανέμορφες κιθάρες και συναισθηματικά φωνητικά, το διαφορετικό του δίσκου. Αν πάντως καποιος έχει ακούσει παλιότερο υλικό τους, να ξέρετε ότι έχουν βελτιωθεί τα πάντα. Τέλος, το επιπλέον τραγούδι ‘’ The Earth Bounder’’  δεν  είμαι σίγουρος ότι θα πείσει έναν Ιάπωνα να το ξαναγοράσει, μόνο για συλλεκτικό επίπεδο.