NorthTale - Eternal Flame

2017. Ένας Βραζιλιάνος (Bill Hudson/κιθάρα) και δύο Σουηδοί (Christian Eriksson/φωνή και Patrick Johansson/drums) δημιουργούν τους NorthTale.  Σύντομα η σύνθεση συμπληρώνεται από ένα ακόμα Σουηδό (Mikael Planefeldt/μπάσο) και έναν Αμερικανό (Jimmy Pitts/πλήκτρα). Παγκόσμια ομάδα. Ηχητικά όμως προσανατολισμένο προς το Ευρωπαικό Power Metal της σχολής των Stratovarius. Και μάλιστα πολύ επιτυχημένα γι αυτό και τα λαγωνικά της Nuclear Blast τους κλείνουν στο ροστερ της. Ντεμπούτο το 2019 με το ‘’Welcome to Paradise’’  και είναι ξεκάθαρο ότι μιλάμε για μια μπάντα που θα πάει μπροστά. Ένα χρόνο αργότερα ο τραγουδιστής αποχωρεί. Σημαντικότατη αλλαγή που έχει κάψει πολλές μπάντες και όχι άδικα. Αντικαθιστάται από ένα Βραζιλιάνο, τον Guilherme Hirose και μέσα στο 2021 ακούμε διάφορα singles δυσκολευόμενοι να πιστέψουμε τα αυτιά μας. Και έτσι στα τέλη της χρονιάς ακούμε το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, το ‘’Eternal Flame’’. Κυκλοφόρησε μόνο σε cd και όσοι δεν τους έχετε πάρει χαμπάρι, διαβάστε παρακάτω...

Οι NorthTale κάνουν σοβαρή δουλειά. Παίρνουν τα καλύτερα στοιχεία από συγκροτήματα του Power Metal των 90ς, τα συνδυάζουν, τα δίνουν το δικό τους χαρακτήρα και τα ντύνουν με μια εξαιρετική παραγωγή (δια χειρός Dennis Ward) που τα κάνει να σε τυφλώνουν. Πάνω από μία ώρα μουσική που περνάει νεράκι  και τελειώνοντας μένεις με το στόμα ανοιχτό. Είτε από νοσταλγία (αν είσαι μεγάλος σε ηλικία) είτε από ενθουσιασμό (αν είσαι μικρότερος). Το θέμα είναι ότι ξαναβρίσκεις ένα λόγο να αγαπήσεις το power metal και να ανασύρεις χαμένους θησαυρούς της δισκοθήκης σου (ή ιντερνετικά τέλος πάντων).

Δυνατό ξεκίνημα με το ‘’ Only Human ‘’, Stratovarius ρυθμικός οργασμός, μελωδικός ανταγωνισμός ανάμεσα σε έγχορδα και πλήκτρα και φωνητικά που θυμίζουν πολύ τον αείμνηστο (επίσης Βραζιλιάνο) Andre Matos. Με δυο βραζιλιάνους στην παρέα, οι συγκρίσεις με τους Angra θα περάσουν σε άλλο επίπεδο στη συνέχεια του δίσκου, στο ‘’Wings of Salvation‘’ δηλαδή.  Πιο αργό, πιο αρμονικό, με τη φωνη να σκιρτάει, με τα riffs να δένονται με το folklore.Ε ναι, ο έτερος βραζιλιάνος είναι κιθαρίστας, δεν το ξεχνάμε. Το τραγούδι θα μπορούσε να είναι άνετα χαμένο τραγούδι από τα tracks του ‘’Holy Land’’. Και δεν είναι μόνο ο κοινός ήχος. Είναι και η ποιότητα. Είναι και ο τρόπος που παίζονται τα πλήκτρα. Υπάρχει και το σκανδιναυικό ταμπεραμέντο αλλά περιοριζεται πιο πολύ στο ρυθμικό κομμάτι, ξέρει πως να σε κρατά από την αρχή ως το τέλος σε εγρήγορση χωρίς να σε κουράζει με ασταμάτητο κοπάνημα. Απολαυστικό σε όλη τη διάρκεια του, χαρίζει τόνους μελωδίας μα πάντοτε σε μεταλλικό πυρήνα. Πάνω από επτά λεπτά, πολλές αλλαγές και καλούδια, με γνώμονα οι ενορχηστρώσεις να γίνουν όσο πιο εκλεπτυσμένες και αρμονικές γίνεται. Πάμε στο ‘’ Future Calls’’ και έχουμε την έκπληξη του δίσκου....Future διαβάζεις, ποιον περιμένεις να βρεις;  Τα φωνητικά στο μεγαλύτρο μέρος αναλαμβάνει ο Kai Hansen και φυσικά το τραγούδι παίρνει μια Gamma Ray (ή Freedom Call για τους νεότερους) φόρμα αλλά πάντοτε μαζί με τα Stratovarius/Angra/προσθέστε και άλλη Ευρωπαική μπάντα εδώ στοιχεία. Ακούμε και ένα πολύ ενδιαφέρον σόλο από τον γιο του Kai, τον Tim, και το τραγούδι γίνεται Hansen υπόθεση με συμφωνικό χαρακτήρα από τους υπόλοιπους. ‘’ The Land of Mystic Rites’’ στη συνέχεια και πιο Angra ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Ξέρετε, κρουστικοί, τυμπανιστικοι ρυθμοί σαν σε χορό φυλής, Βραζιλιάνικη γλώσσα, όλα συνδυασμένα και με μεταλλική ύφή, ότι αγαπήσατε στους Angra με λίγα λόγια.

Να συνεχίσω; Πολύ ποικιλία λέμε. Πιο Judas Priest/Primal Fear κιθάρες στο επόμενο τραγούδι, αλλά αυτή τη φορά τα φωνητικό θυμίζουν Kotipelto. Σόλο κιθάρας, σόλο πλήκτρων, ξανά σόλο κιθάρας και γίνεται του europower το κάγκελο. Και τραγουδάρες (ειδικά το ‘’Ride the Storm‘’ και το ‘’King of Your Illusion’’ με το εθιστικό ρεφρέν) η μια μετά την άλλη που θα έχουν διάρκεια σαν ακούσματα στους οπαδούς τους. Τόσες μπάντες αναφέρθηκαν και όμως επιρροές από Iron Maiden πουθενά. Και όμως τους λατρεύουν γι αυτό και μας χαρίζουν μια ενδιαφέρουσα διασκευή στο ‘’Judas Be My Guide’’ (Fear Of The Dark). Ευτυχώς, διότι δεν θα μπορούσα να ξανάκουγα το ‘’The Trooper’’ και τέτοια ανθέμια ξανά. Ένα τραγούδι που το έχουν διαμορφώσει στα δικά τους μήκη κύματος και ακούγεται απολαυστικό. Μόνο το σχεδόν 12λεπτο ‘’ Nature's Revenge’’  πιστεύω  ότι δεν με κέρδισε και θα μπορούσε να λείπει ή να είναι μικρότερο με τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του να έμπαιναν σε άλλα τραγούδια ενώ και το κλείσιμο του ορχηστρικού ‘’Ivy’’ θυμίζει soundtrack του Star Wars. Ωραία αλλά υπερβολικά και πιθανότατα αχρείαστα. Όπως και να χει, ΔΙΣΚΑΡΟΣ!!!