PARRIS HYDE - Unlock Your Freedom

Όπως έχω κατά καιρούς γράψει η δεύτερη κυκλοφορία μετά το ντεμπούτο είναι πολύ κομβική ως προς την μουσική πορεία ενός συγκροτήματος. Εκεί δείχνει το συγκρότημα αν έχει προοδεύσει, αν έχει καταφέρει να μπολιάσει τον ήχο του και με άλλα στοιχεία χωρίς όμως να αποκλίνει από το μουσικό είδος που υπηρετεί. Ξέρουμε όλοι για συγκροτήματα φωτοβολίδες που κυκλοφόρησαν έναν πολύ καλό πρώτο δίσκο και μετά εξαφανίστηκαν. Επίσης γνωρίζουμε και συγκροτήματα που έμειναν πιστά στον ήχο τους αλλά κατάφεραν να τον κάνουν με κάθε κυκλοφορία όλο και πιο ενδιαφέροντα. Συνήθως, αυτή η δεύτερη κατηγορία έχει αποδειχτεί ότι έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και ποιότητα στην metal μουσική σκηνή.

Το συγκρότημα PARRIS HYDE 6 χρόνια μετά το ντεμπούτο του με τίτλο «Mors Tua, Vita Mea» κυκλοφορεί το δεύτερο μεγάλης διάρκειας δίσκο του. Μια κυκλοφορία που και η ίδια η μπάντα ομολογεί ότι επεξεργάστηκε πολλές φορές κατά την μακρινή περίοδο της «πανδημίας» ( σημ. πρόσχημα επιβολής φασιστικών κι ολοκληρωτικών καθεστώτων και περιορισμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το γράφοντα). Συνεπώς, μπορούμε να πούμε ότι το συγκρότημα κατόπιν ωρίμου σκέψεως κι αφού αισθάνθηκε ότι το υλικό αποτυπώνει αυτό που είχε στο μυαλό του προχώρησε στην κυκλοφορία του δίσκου αυτού.

Ως προς το μουσικό σκέλος η μπάντα συνεχίζει να κινείται στον χώρο του heavy metal ήχου. Εν αντιθέσει, όμως, με το ντεμπούτο της εδώ ενσωματώνει στον ήχο της περισσότερα στοιχεία. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος θα πω ότι το συγκρότημα στις κλασσικές heavy metal φόρμες που υπηρετεί έχει ενσωματώσει και στοιχεία από τον μοντέρνο metal ήχο που αρκετές φορές ίσως αγγίζουν αυτό που λέμε nu metal. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που λέω είναι η σύνθεση «Rock is dead (long live Metal)» που ακολουθεί τις παραδοσιακές heavy/power metal φόρμες η οποία ακολουθείται από την πιο μοντέρνα με τίτλο «I loved you , I killed you». Και δεν είναι μόνο αυτό το νέο στοιχείο που θα συναντήσετε στην παρούσα κυκλοφορία. Για παράδειγμα στη σύνθεση με τίτλο «The lion of Kabul» το συγκρότημα πειραματίζεται επιτυχημένα κατά το γράφοντα με progressive metal φόρμες. Γενικά, τον δίσκο τον χαρακτηρίζει πλουραλισμός ο οποίος όμως δεν λειτουργεί σε βάρος της συνοχής του. Με λίγα λόγια η εν λόγω κυκλοφορία δεν ακούγεται σαν ένα συνονθύλευμα διαφόρων επιρροών και τάσεων, αλλά ως ένα βήμα προόδου της μπάντας κι εξέλιξης του ήχου της χωρίς να απολέσει σε κανένα σημείο τον χαρακτήρα της. 

Και στιχουργικά, όμως, το συγκρότημα δείχνει να καταπιάνεται με περισσότερα θέματα. Οι στίχοι του καταπιάνονται με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων όπως την μουσική μας, τον θρησκευτικό φανατισμό, την ανθρώπινη βία και φυσικά ιστορίες τρόμου.

Όπως ο μυθιστορηματικός χαρακτήρας Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ από τον οποίο εμπνεύστηκε το συγκρότημα το όνομά του, έτσι κι αυτό στην παρούσα κυκλοφορία παρουσιάζει διάφορες όψεις του μουσικού του ύφους χωρίς, όμως, ποτέ να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι στην ουσία του παραμένει πιστό στο μουσικό ιδίωμα που υπηρετεί. Για τον γράφοντα η παρούσα κυκλοφορία είναι αξιόλογη διότι διαθέτει ποικιλία και κυρίως αποδεικνύει ότι στο χρονικό διάστημα μεταξύ του ντεμπούτου τους κι αυτής το συγκρότημα ωρίμασε κι εξελίχθηκε μουσικά και συνθετικά. Αν δεν έχετε ταμπού σχετικά με το πώς πρέπει να ακούγεται το κλασσικό heavy metal, τότε αξίζει να τσεκάρετε την συγκεκριμένη κυκλοφορία.