Slitherum - Godbox Suicide

~~                  Σκεφτείτε να έχετε στο ψυγείο την αγαπημένη σας τούρτα και να σας δίνει η μάνα σας κάθε 2-3 μέρες από ένα κομματάκι. Δεν λέω, και έτσι το ευχαριστιέσαι αλλά θα ταν καλύτερα να είχαμε πρόσβαση σε αυτήν την τούρτα όποτε και για όση ποσότητα θέλαμε. Αυτό μας κάνανε οι Slitherum, μια Αθηναική πολυσυλλεκτική μπάντα που δεν (θέλει να) ταμπελώνεται για λόγους ευκολίας. Οι Slitherum σχηματίστηκαν τον Νοέμβριο του 2015 από τους Νίκο Μαρίνο (φωνή), Γιάννη Καλαμάτα (κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα) και Αντώνη Κανάρα (ντραμς) και η αλ(χημεία) λειτούργησε άμεσα και αποδοτικά μεταξύ τους δημιουργώντας άμεσα το πρώτο τους υλικό. Υλικό που πλέον είναι διαθέσιμο σε όλους μας (δυστυχώς μόνο 100 κόπιες), ονοματισμένο ως ‘’Godbox Suicide’’, σε παραγωγή του του Δημήτρη Δέλη (Studio 222) και artwork από τον ζωγράφο Ble.
\r\n                     Πολυσυλλεκτικότητα και αλχημεία σημαίνουν 2 πράγματα. Πολλές επιρροές με κοινή μήτρα τον μυστικισμό. Μια εισαγωγή μας καλωσορίζει στον κόσμο των Slitherum. Σκοτεινή, με εκκλησιαστικό μυσταγωγικό χαρακτήρα για να σου ρίξει κάθε συναισθηματική προστασία έχεις ανεβάσει πρότινος. Πρώτο τραγούδι το ‘’Feet’’, δυνατό, συμπαγές και τεχνικά άρτιο. Γεμάτο ζωντάνια, και τα 3 μέλη της μπάντας παίζουν δυναμικά και οργισμένα. Σίγουρη συναυλιακή επιτυχία. Η συνέχεια εντελώς διαφορετική. Ο κόσμος του gothic rock εισβάλλει στην ηχοσύνθεση τους και οι μελωδίες παίρνουν τα ηνία. Ο τσαμπουκάς ξεπροβάλλει παρόλη την ισχυρή χρήση των πλήκτρων και αποφεύγουν να ακουστούν σαν μίζερους κλαψιάρηδες (που έχει σε αφθονία το συγκεκριμένο είδος). Ακόμα πιο σκληροί στο ‘’Vulnus’’, θα επικαλεστώ το όνομα των Paradise Lost για να σας το περιγράψω όσο πιο σωστά γίνεται. Αρμονίες αποσπούν την προσοχή σου από τον εξωτερικό κόσμο και σε βυθίζει σε μια γλυκιά μελαγχολία. Αποδημία σκέψεων που φτερουγίζει όσο πιο μακριά γίνεται ενώ οι τρείς γίνονται ΕΝΑ.
\r\n                             Μέχρι εδώ είχαμε ήδη μια πρώτη επαφή με τα τραγούδια τους. Και τώρα οι εκπλήξεις. Στο ‘’Mother’’ ακούγονται λίγο πιο βιομηχανοποιημένοι, με λοξές ματιές στην electronica. Στο μυαλό μου ήρθαν οι Rammstein (μαζί με Paradise Lost) και δεν νομίζω να φταίει το όνομα του τραγουδιού (Mutter=Mother). Τραγούδι που εξωτερικεύει ένα έντονο θυμό μετατρέποντας το σε νότες. Το ‘’Child’’ είναι από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Μου αρέσει που η γαλήνη που το διαπνέει, επιτρέπει στα έγχορδα να συμπάσχουν με τα …φωνέχορδα και να συμβαδίσουν σε ένα ψυχορευτικό βάλζ που κουμάντο και ρυθμό δίνουν τα κρουστά. Η αυλαία κλείνει με το ‘’Cure’’ και οι κιθάρες έχουν την τιμητική τους μιας και εμβολιάζουν με ζεστές μελωδίες τον τελετουργικό ήχο των drums και τις ιδεοψυχαναγκαστικές λέξεις που ψιθυρίζονται. Σαν μια μπάντα της 4AD (Dead Can Dance για παράδειγμα) παίζει gothic/hard rock. Αυτό είναι το ‘’Godbox Suicide’’, μια κολλεκτίβα ιδεών και επιρροών με πολλές και διαφορετικές πορείες και επιρροές στην διάρκεια του. Αυτό είναι που θα προσελκύσει αλλά και θα απομακρύνει πολλούς ακροατές.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n