The Flight of Sleipnir - V.

                        Εδώ πιανομαι αδιάβαστος. Συνειδητοποιώ ότι το  ’’V’’ είναι ο πέμπτος δίσκος των The Flight Of Sleipnir (το οκτάποδο άλογο του Όντιν) και χω δεν έχω πάρει πρέφα. Απαράδεκτος, ειδικά αν το παρελθόν τους είναι ισάξιο ή καλύτερο (που δεν νομίζω) από τον τελευταίο τους δίσκο. Οι Αμερικανοί The Flight Of Sleipnir αποτελούνται από 2 μόλις άτομα (και κάποιους sessionάδες για τις συναυλιακές υποχρεώσεις) και συνάδελφοι και σε δυο άλλες ακραίες μπάντες από τα παλιά. Το 2008 αποφάσισαν να κοσκινίσουν τις ακραίες τους επιρροές μέσα σε πιο doom χωράφια. Κυκλοφορεί μέσω της Napalm Records σε cd (διπλό cd) και διάφορες εκδόσεις βινυλίου με αυτό το όμορφο εξώφυλλο.
\r\n                 Από τον πρώτο ρυθμό που ακούγεται, τις ακουστικές κιθάρες που το συνοδεύουν και τα υπνωτικά φωνητικά καταλαβαίνει ότι έχεις πέσει σε κάτι καλό. Ψυχεδελικά ραντίσματα τον κάνουν πιο όξινο. Γρήγορα αγριεύει με στριμμένα ριφφς να ξύνουν ενώ τα πρώτα παραμορφωμένα φωνητικά κάνουν την εμφάνιση τους. Σκεφτείτε τους Agalloch αλλά και Panopticon, October Falls και τέτοιες μπάντες που εξερευνούν την μουσική από πολλές οπτικές γωνίες. Ακούγονται μεμψίμοιροι αλλά συχνά πυκνά οι ταχύτητες και οι διαθέσεις αυξομειώνονται βγάζοντας ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Φλαουτιές δίνουν ένα πιο παραδοσιακό τόνο στην έτσι και αλλιώς πλούσια μουσική τους που οργιάζει από τις καρποφόρα ηχητική βλάστηση που το διακρίνει. Τα τραγούδια εναλλάσσονται θέσεων αλλά η πολυδιάστατη μουσική τους αντίληψη τα κάνει να ακούγονται ενιαία. Το όλο εγχείρημα ακούγεται απίστευτα μελωδικό και όμορφο αλλά έχει κάτι ακίδες που κόβουν σαν προσφάτως τροχισμένα μαχαίρια. Επικίνδυνο, ρέει γλυκά και ξαφνικά πλημμυρίζει τα πάντα. Σαν γλυκύτατο λικέρ με ποσοστό αλκοόλ πάνω από 40% που σε στέλνει αδιάβαστο ενώ νομίζεις ότι είναι ποτό για θείτσες. Τι να λέμε τώρα; Τα παλικάρια διαπρέπουν μουσικά, εκτελεστικά, συνθετικά, άπαντα αγγίζουν την τελειότητα. Η αυξημένη συχνότητα ακροάσεων και επανάληψη αυτής γι αυτό τον  δίσκο θα σας γίνει ανεπίγνωστα και ασυναίσθητα. Θα επιζητείτε χρόνο για ακρόαυση αυτού. Και σε κάθε νέα ακρόαση, νέες πτυχές του ’’V’’ θα ξεδιπλώνονται και νέες μελωδίες θα τερετίζουν στα αυτιά σου. Απορρίπτουν μονόχνωτες λούπες και ηχητικά ζαρώματα και σε απυπνωτίζουν με τα αποκαρδιωτικά τους  ξεσπάσματα. Όποιο μουσικό είδος και να χρησιμοποιούν το κάνουν επιτυχημένα, όποιο μουσικό όργανο, να είναι κατάλληλο και να δένει με τα άλλα. Ακόμα και τα χιλιοχρησιμοποιημένα γυναικεία φωνητικά με συνοδεία φλάουτου (και πάλι) στο ’’Archaic Rites’’ γίνεται με φειδώ και μόνο για την αντίθεση των περιπλανώμενων riffs και της φωνής-τιμωρού που ακολουθούν. Ο δίσκος κλείνει με το ’’Beacon in Black Horizon’’, ένα τραγούδι πού φυλάσσει και μια stoner αγάπη και είναι και το μεγαλύτερο του δίσκου. Εδώ το μπάσο είναι αυτό που θρυμματίζει κόκκαλα αν και για μένα είναι η μοναδική μέτρια (σε σχέση με τα υπόλοιπα πάντα, παταεί στο χώμα πολλές άλλες αντίστοιχες κυκλοφορίες) σύνθεση του δίσκου. Ακούστε το ’’V’’ όσοι αρέσκονται στον ήχο που περιγράφτηκε και υπόσχομαι απολαυστικές ώρες.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n